God of War: Ghost of Sparta

Kratos, het is een man die je toch met enige verwondering en respect moet aanschouwen. Zowat elk wezen binnen de Griekse mythologie heeft hij aan zijn mes geregen en dat allemaal in een ontbloot bovenlijf. Hij slaagde erin zichzelf tot god te verheffen en kwam zo vaak terug uit de dood dat hij zelfs Jezus Christus het nakijken gaf (niet beledigend bedoeld). De man is een krijgsheer, een schurk en een moordenaar - maar bovenal is hij ontegensprekelijk episch in al zijn daden. Wat hij echter niet is, is een goede huisvader - of zelfs een voorbeeldige zoon. Kratos' familieperikelen hebben de problemen van de gemiddelde soap-reeks al meermaals overschreden.

De man heeft - weliswaar per ongeluk - zijn eigen vrouw en dochter afgeslacht. Als je ooit God of War II gespeeld hebt, dan weet je ook wie zijn vader is. In combinatie met God of War III, kom je dan ook te weten dat hij nog een heleboel andere familieleden naar de verdoemenis hielp. Het was dan ook slechts een kwestie van tijd dat we een bezoekje zouden brengen aan Kratos' moeder en jongere broer. Je hoeft geen helderziende te zijn om te weten dat een dergelijke familiereünie nooit goed kan aflopen. We zouden het ten slotte niet anders willen. Geef maar toe.

De teergeliefde mama van Kratos laten we voor wat het is - mede omdat ik denk dat de vermelding ervan al spoiler genoeg is. Dit geeft ons natuurlijk meer ademruimte om het te hebben over Kratos broer: Deimos. De eerste vermelding van Deimos zat al in de allereerste God of War, in een filmpje dat je kon vrijspelen. In het videofragment werd het bestaan van Kratos' broer erkent en werd er al een vaag beeld geschetst van wat de broer meegemaakt had. "Dames en heren, we hebben een potentieel plotinstrument voor de toekomst," moesten ze bij Santa Monica gedacht hebben. Het gegeven bleef echter (grotendeels) ongebruikt in de twee vervolgen en ook in de Chains of Olympus spin-off kregen we geen verduidelijking. Tot zover het uitstel, want Kratos gaat op familiebezoek.

Dat is zowat alles wat ik kan zeggen over Deimos, zonder dat ik de rest voor jullie verpest. Ik kan jullie wel dit zeggen: het verloop werd zorgvuldig geschreven om tussenin God of War I en II te passen. Er zijn geen slordige plotgaten en de verhaallijn werd mooi uitgewerkt - zoals je van een GoW-titel verwacht. De gebeurtenissen in deze game zullen zonder twijfel heel wat speculaties oproepen in diverse fora over de toekomst van de God of War reeks. SCE Studio Santa Monica heeft reeds gezegd dat Kratos' queeste (chronologisch gezien) ten einde is gekomen met het derde deel, maar dat wil niet zeggen dat daarmee het laatste hoofdstuk in het God of War franchise geschreven is. Eerder al doken geruchten op dat Deimos de protagonistenrol zou overnemen – nu dat de verloren broer in Ghost of Sparta een volwaardige katalysator is, zullen de discussies waarschijnlijk weer oplaaien.

Maar genoeg over de dramatiek, welke prachtige landschappen mag onze immer olijke Spartaan ditmaal exploreren? Wel, de reis begint op een klein oorlogsschip dat - wat dacht je - door één of ander oceanisch gedrocht aangevallen wordt. Het typische opwarmertje. Enkele afgehakte tentakels later bevinden we ons op Atlantis. De tocht leidt ons vervolgens doorheen Kreta, de tempel van Athena en tal van andere locaties die al te vaak tot halve ruïnes herleid zijn. En als Kratos eens komt binnenvallen, schiet er meestal niets meer over. In tegenstelling tot zijn PSP-voorganger zit er heel wat meer natuurgebonden afwisseling in. Eens zit je op een boot midden in de storm, dan weer in een vulkanische diepte of besneeuwde bergtop. En hoewel de omgevingen niet meer vrijheid bieden dan vroeger, zijn de panorama's een stuk meer open en laten ze de gigantische achtergronden beter tot hun recht komen. Ook leuk om weten: Kratos keert eindelijk terug naar zijn roots: jawel, een bezoekje aan Sparta! (En wat een zicht dat het is.)

Naast de vrije interpretaties van vergane locaties, kunnen we moeilijk een God of War hebben zonder de aanwezigheid van enkele goden en andere legendarische figuren. Gefrustreerde goden van dienst zijn Poseidon en Thanatos. Dat de zeegod Poseidon van streek is, lijkt me voorspelbaar: Kratos in de gezonken stad Atlantis - behalve dan dat die 'gezonken' er pas bijkwam na zijn bezoek. Thanatos is de heer van de dood en dient als spil in het verhaal tussen Deimos en Kratos. Andere bekenden zijn de titaan Thera en de vervloekte Callisto. Zelfs Koning Midas verschijnt even op de bühne - en geloof me, het is een ontmoeting die je zal bijblijven.

Grafisch gezien is er weinig verschil met Chains of Olympus, maar in de rond die titel geschreven Replay of FastForward kon je lezen dat die game het visuele plafond van de PSP min of meer al bereikt had. Er zijn natuurlijk verschillen, zoals eerder vermeld is de omvang van de taferelen een stuk imposanter. Ook de elementen der natuur werden bijgeschaafd. Water en vuur, regen en lava - mooier dan hier vind je ze niet terug in handheld formaat.

Dus het ziet er zoals altijd weer prachtig uit. Speelt het er ook naar? Tjah, het is God of War, wat wil je dat ik zeg? Een blok tekst over de spelmechaniek van Ghost of Sparta zou gelijkstaan aan een copy/paste manoeuvre van een paragraaf uit mijn Replay of Fast Forward rond Chains of Olympus. Laten we dus gewoon vlug de kleine nieuwigheidjes overlopen. We situeren ons na de eerste God of War, dus de Blades of Chaos hebben reeds plaats gemaakt voor de Blades of Athena. Later krijg je nog een tweede wapen: het schild en speer uit je dagen als generaal voor het Spartaanse leger. Jawel, onze kale killer gaat de 300-toer op. En mocht je nog twijfelen, het gaat hem enorm goed af! Naast een originele set moves, kan de speer ook gebruikt worden als projectiel - zoals de bliksem magie uit de voorgaande games of de windboog magie uit deeltje twee, maar dan zonder magieverbruik. Ook het cirkelvormige schild zal meer dan eens zijn nut bewijzen.

Er is ook nog een zogenaamd derde wapen: Thera's Bane. Waarom 'zogenaamd'? Omdat het een beetje goedkoop is: Thera's Bane zijn gewoon de Blades of Athena, maar dan in de fik gestoken. Toegegeven, het zorgt voor een extra dimensie in gevechten en puzzels, maar een aparte hantering zou leuk geweest zijn. Ofwel hadden de makers door dat ieder toch altijd weer terugkeert naar de kettingzwaarden. Thera's Bane hangt trouwens verbonden aan de Fire Meter - een balkje dat automatisch regenereert als het niet gebruikt wordt.

Deze toevoeging is ook één van de zaken die de game meer doet neigen naar God of War III dan naar de andere instanties. Andere voorbeelden zijn de meer dramatische Quick Time Events, de ram-aanval, de aangepaste Heavy Attack, etc. Het tofste is echter de mogelijkheid om relieken te verzamelen die je in een tweede speelbeurt toelaten de gameplay-wetten een beetje te buigen. Over speelbeurten gesproken: het tijdsinterval van één enkele playthrough werd opgekrikt van een kleine vijf uren naar een degelijke zeven uren. Dat komt al goed in de buurt van zijn grote broers op de thuisconsoles. Daarmee is ook het enige noemenswaardige nadeel dat Chains of Olympus had van de kaart geveegd.

Zoals er ook al in de Replay/FastForward werd gezegd: geen God of War is compleet zonder een bezoek aan de onderwereld en een schaamteloze seksscène buiten de camerahoek. Ghost of Sparta blijkt hier deels mee te breken. Om te beginnen ga je deze keer niet naar de achtertuin van Hades, wel naar het domein van de dood - wat bizar genoeg niet echt hetzelfde blijkt te zijn. In de game wordt dit gebied vergeleken met ons Judeo-Christelijk 'vagevuur'. Een halte tussen het leven en het hiernamaals dus. En de seks? In het R/FF-artikel grapte ik over orgieën, terwijl de Griekse anti-held gewoon triootje hield met twee vrouwen. Deze keer gaat Kratos echter daadwerkelijk met een volledig bordeel aan de haal. I kid you not!

Ook de soundtrack komt weer aandreunen met zijn afwisseling tussen eenzame strijkers en monolithische percussie. De koperblazers komen niet ver achter en ook het koor is wederom van de partij. Opnieuw een epische soundtrack, opnieuw een mooi afgewerkt geheel. Zelfs de 'Treasures'-optie is terug, ook met dat klein beetje extra. Alles lijkt eigenlijk terug te zijn met een beetje extra...

Het is de eerste keer dat ik het 'meer van hetzelfde'-gevoel zo zwaar over me heen krijg. Dit is nu al de vijfde God of War game die ik de groeven van mijn duimen laat afslijten. De reeks werkt al altijd volgens het 'never change a winning formula'-principe en weet nog steeds aan te spreken. Het bewijs? Ik ben al begonnen tweede playthrough - onmiddellijk na het uitspelen. Het is net zoals de Ratchet & Clank reeks – dat is in essentie ook altijd hetzelfde en toch blijven die games een deugd om te spelen.