Gone Home Review
Oost west, thuis best?
Twintiger Kaitlin Greenbriar staat na een lange reis door Europa in het holst van de nacht voor het nieuwe huis van haar familie in Portland, Oregon. Buiten waait de wind en de regen druipt nog net niet van je beeldscherm af. Op de voordeur hangt een mysterieus briefje van zusje Sam: "Ik ben weg. Probeer me niet te vinden. Ooit zien we elkaar weer." De toon is gezet.
In Gone Home van het debuterende The Fullbright Company zwerf je tijdens een stormachtige nacht door een donker en verlaten huis. Een zoektocht zonder power-ups, critical hits, of bosslevels. Klopt hier iets niet of is dit gebrek aan voor de hand liggende spelelementen juist een meesterzet?
Na de pakkende opening volgt een intieme verkenningstocht vanuit de eerste-persoon, die door het uitgestrekte huis van de Greenbriars voert en daardoor door de levens van Sam, Kaitlin en ouders Terry en Jan. Door middel van dagboekvertellingen, foto's, schoolrapporten, brieven en krantenartikels wordt een kwetsbaar en ontroerend portret geschetst van de verschillende familieleden. Hierin spelen de worstelingen van het even intelligente als onzekere zusje Sam de hoofdrol.
Terwijl je op je gemak door huize Greenbriar zwerft ontdek je dat Sam na de verhuizing naar Portland bevriend is geraakt met de tegendraadse klasgenote Lonnie. De ontluikende vriendschap tussen de meisjes Sam en Lonnie vormt de rode draad van Gone Home. Je leest geschreven briefjes, luistert naar cassettetapes van Lonnie's band en vindt verloren rekwisieten als een ketting, lege flesjes haarverf en een verfrommeld pakje sigaretten. Op geheel organische wijze gidst de ontwikkelaar je van kamer naar kamer. De vertelstijl is vrij en ongedwongen en nergens krijg je het gevoel belangrijke informatie mis te lopen of voorwerpen te moeten verzamelen.
Gone Home maakt diepe indruk doordat het verhaal zo mooi en levensecht wordt verteld dat je je werkelijk een indringer voelt in het huis en de levens van de Greenbriars, die pas enkele dagen zijn ingetrokken in hun nieuwe stulp. De familieleden, die afgezien van een gezamenlijk familieportret in de hal gezichtsloos blijven, voelen door de overtuigende vertelstijl al snel aan als personen die echt bestaan.
Moeiteloos wordt je meegevoerd door de verhalen van de verschillende gezinsleden die stuk voor stuk met elkaar verweven zijn. Vader Terry is na een geflopte carrière als schrijver nu recensent van audioapparatuur maar werkt ook naarstig aan zijn comeback. Moeder Jan werkt als parkwachter in een nabijgelegen natuurgebied en schrijft met haar penvriendin over een buitenechtelijke affaire met brandweerman Rick. Omdat alles zo mooi gefragmenteerd wordt verteld, blijft Gone Home een zweem van mysterie houden en is het vrijwel onmogelijk om te stoppen met 'spelen' tot Kaitlin heeft ontdekt wat er heeft plaatsgevonden tijdens haar vakantie. Want waarom is er eigenlijk niemand thuis?
Gone Home is dan wel geproduceerd door een vierkoppige ontwikkelstudio (de kern van The Fullbright Company werkte eerder samen aan BioShock Infinite), nergens voelt de game goedkoop of klein aan. De onderhuidse ambient soundtrack past door haar ingetogen karakter perfect bij de mysterieuze verkenningstocht in het duister maar het is de voiceacting van Sam (de enige stem die je in het spel zult horen) die het spel tot leven brengt. Met ontroerende annekdotes en nonchalante observaties zijn het deze monologen die Gone Home het grote, kloppende hart meegeven wat de game zo bijzonder maakt.
Het is ook opmerkelijk dat de game constant met je verwachtingen speelt. Tot het prachtige einde toe blijf je (geheel tegen beter weten in) verwachten dat er toch ergens ineens een lijk opduikt of dat je een puzzel moet oplossen. En hoewel je de game makkelijk binnen een klein uur uit kan spelen doe je jezelf daar ernstig mee tekort. Met zoveel fraaie details en verstopte verhaallijnen is Gone Home op zijn best als je rustig je tijd neemt om alle vertrekken uitgebreid te doorzoeken. Verwacht in dat geval een uur of drie kwijt te zijn voordat je de aftiteling aan je voorbij ziet trekken.
Gone Home is een unieke, interactieve vertelling - gepresenteerd als videogame - die voortborduurt op eerdere experimenten als Dear Esther en Journey. Ook deze game bewijst dat een diepgaand verhaal kan worden verteld, zonder daarbij noodgedwongen gebruik te maken van traditionele spelelementen als vechten, verzamelen en veroveren. Actiejunkies blijven hier beter ver vandaan: ben je echter bereid om je verwachtingen los te laten en stoor je je niet aan een korte speelduur, dan is de kans groot dat Gone Home je zal betoveren.
Gone Home is sinds kort verkrijgbaar op Steam voor pc en Mac.