GOTY 2017 - Super Mario Odyssey laat zelfs de grootste zuurpruim glunderen
Vakantie om nooit te vergeten.
Met 2018 voor de deur mag je bijna alweer het laatste blaadje van je scheurkalender trekken, maar niet zonder eerst met een opgewekt gevoel naar de afgelopen twaalf maanden terug te kijken. Dit jaar kent namelijk enkele ijzersterke games die de redacteurs van Eurogamer Benelux met alle liefde nog een keer in het zonnetje zetten. In dit artikel legt onze mopperende Yvo uit waarom hij van Super Mario Odyssey stiekem zo vrolijk wordt.
Wat heb ik toch een schurfthekel aan het najaar. In een troosteloze polonaise met oneindig veel forenzen de weg op of met regen in je tronie naar de supermarkt. En dan ook nog eens overal sjagrijnige, bacillen verspreidende mensen om je heen. De herfst is een dikke middelvinger van Moeder Natuur, met de niet bepaald subtiele boodschap dat je zomerse vibe voorlopig weer in de mottenballen kan. Bah.
Je kent dat gevoel ongetwijfeld wel. Typisch najaarscynisme waardoor zelfs het lieve buurvrouwtje met haar altijd vriendelijke 'goedemorgen' in je allergie zit. Je humeur is zodanig aangetast dat beroepsklagers Statler en Waldorf aan je zouden vragen of het ietsje minder kan. Ergens weet je dat je een ouderwetse schop onder de kont nodig hebt. Relativeren lukt echter even niet meer en op goedbedoeld advies van je omgeving zit je al helemaal niet te wachten. Maar gelukkig is daar ineens Super Mario Odyssey die weer voor wat leven in de brouwerij zorgt.
Mario is geen prater. Veel dieper dan 'woo-hoo' en 'mamma mia' gaat het over het algemeen niet. Hoe kan het dan toch dat deze man van weinig woorden de juiste snaar bij me raakt? De besnorde Italiaan moet voor de verandering weer eens Princess Peach redden. Zucht, alweer ja. Als ik Mario was, dan had ik allang mijn schouders opgehaald en Tinder geïnstalleerd. Je mag haar hebben, Bowser. Maar Mario klaagt niet en vliegt vastberaden achter haar aan. Niet lullen maar poetsen dus.
Eerlijk gezegd ben ik daar best jaloers op. In plaats van voor de weg van de minste weerstand te kiezen of in zelfmedelijden weg te kwijnen, hakt Mario knopen door. En wie keuzes maakt, neemt verantwoordelijkheid over zijn leven. Uiteindelijk krijgt Mario weinig lof voor zijn heldhaftige reddingsmissie, want het wordt ons prinsesje allemaal te heet onder de voeten en ze besluit daarom onder het mom van 'zelfontplooiing' eropuit te trekken. Niet alsof je met alle gevaren van dien de wereld én maan hebt rondgereisd om haar voor de miljoenmiljardste keer uit de klauwen van Bowser te redden. Nee echt, graag gedaan. Maar zelfs dat is voor Mario geen reden om bij de pakken neer te zitten, want er is nog zoveel om te (her)ontdekken.
Super Mario Odyssey doet precies wat rondreizen zo prikkelend maakt, namelijk je aan je haren uit de dagelijkse sleur slepen. Dat gaat verder dan door de gebruikelijke zonnige stranden, ruige winterlandschappen en dromerige onderwaterwerelden trekken. Zo maak je op een gegeven moment een uitstapje naar de grotemensenwereld van New Donk City dat in schril contrast met het sprookjesachtige Mushroom Kingdom staat. Of je staat in een Dark Souls-eske omgeving oog in oog met een indrukwekkend grote draak. Elk Kingdom is uniek in zijn soort en is - met zoveel te ontdekken - zelfs na het uitspelen van de game nog een bezoekje waard.
Je avontuur krijgt daarnaast kleur door de vele markante personages die je pad kruisen. Ook al ben je de grootste sociaal gestoorde kwibus die er rondloopt, het is vrijwel onmogelijk om geen affectie voor de vele inwoners van de Kingdoms te krijgen. Een T-Rex inclusief snor en pet, vervaarlijke Mini Goomba's die op je afstormen of olijke doodshoofdjes die ijverig met hun maracas schudden. Probeer dan maar eens een glimlach op die zure bakkes van je te onderdrukken. Onmogelijk, zeg ik je.
Dat joviale gevoel wordt nog eens versterkt doordat Nintendo op sublieme wijze met nostalgie speelt. Vroeger was immers alles beter. De 3D-wereld vloeit zo nu en dan naadloos over in een pixelachtige 8-bitomgeving, begeleid door onvervalste retrodeuntjes. Vooral de Donkey Kong-referentie in de betonnen stadsjungle is een feestje om niet snel te vergeten. Alsof je de NES van zolder hebt gehaald. Nintendo stoft op inventieve wijze Super Mario Bros. af en demonstreert met verve dat old school 2D platforming een tijdloos concept is.
Het moraal van het verhaal is dat het niet om de bestemming gaat, maar om de reis ernaartoe. Wacht, houd je rollende ogen nog even voor je. Een tenenkrommend cliché - ik weet het - maar wel eentje dat de lading volledig dekt. Mario loopt weliswaar uiteindelijk voor de zoveelste keer een blauwtje op, maar daar staat wel een heerlijke rondreis vol memorabele locaties en inwoners tegenover. Als je daar niet meer vrolijk van wordt, dan weet ik het ook niet meer.