GOTY 2017 - The Legend of Zelda: Breath of the Wild ademt verwondering
In. And out.
Met 2018 voor de deur mag je bijna alweer het laatste blaadje van je scheurkalender trekken, maar niet zonder eerst met een opgewekt gevoel naar de afgelopen twaalf maanden terug te kijken. Dit jaar kent namelijk enkele ijzersterke games die de redacteurs van Eurogamer Benelux met alle liefde nog een keer in het zonnetje zetten. In dit artikel vertelt Bruce waarom The Legend of Zelda: Breath of the Wild zijn favoriete open world game ooit is.
Let op! Dit artikel bevat spoilers.
Verwondering. Ik zoek het in de boeken die ik lees, de muziek die ik beluister en bovenal in de games die ik speel. Verwondering zorgt ervoor dat we ons in het moment verliezen en ons laten meeslepen. Het is de bron van beroering en het grootste speelplezier. Verwondering is het vluchtige ingrediënt dat entertainment in kunst verandert. En in 2017 stond verwondering voor mij synoniem met The Legend of Zelda: Breath of the Wild.
Nochtans doet Breath of the Wild niets revolutionairs of iets dat ik nog nooit in een andere game zag. Op papier is het nieuwe Hyrule de zoveelste open wereld waarin je wapens en uitrusting verzamelt, een vast aantal eindbazen verslaat en uiteindelijk de prinses moet bevrijden. Been there, done that and bought the Tingle T-shirt.
Maar vanaf het moment dat je als een slaapdronken Link The Great Plateau betreedt, slaat de verwondering je om de oren. De eerste keer dat je een ijskoude berg moet betreden. Het plotse besef dat je werkelijk alles kunt beklimmen. Dat moment waarop je nietsvermoedend op een Stone Talus in het bos stuit. Je eerste vlucht met de Paraglider. The Great Plateau is een masterclass in hoe je een speler op een organische manier de regels van je spelwereld laat ontdekken.
Een slimme keuze in het ontwerp van Hyrule is de manier waarop gebieden door een bergketen van elkaar gescheiden zijn. Daardoor zie je steeds in de verte een bergtop die je verbeelding prikkelt. Wat schuilt er achter die horizon? Welk uitzicht treedt me tegemoet als ik die beklimming overwin? De game daagt je voortdurend uit te ontdekken en te verkennen. En de beloningen zijn steeds de moeite waard en slaan je geregeld met verstomming. Denk maar aan de eerste keer dat je de draak op Mount Lanayru trotseert, de zinderende hitte van de Gerudo Desert je de moed in je schoenen doet zakken, of vanop de top van Death Mountain je plots het mysterieuze Korok Forest voor het eerst opvalt. En dat zijn slechts de grote en bombastische aandachtstrekkers. Vergeet ook niet de eerste keer dat je totaal onverwacht op een van de labyrinten stoot, na lang zoeken eindelijk de laatste Fairy vindt of om de hoek een nieuwe Shrine tegenkomt.
De echte kracht van Breath of the Wild zit hem echter in de manier waarop al die verrassingen ontluiken. Trekpleisters worden niet op voorhand op je map weergeven met dozijnen icoontjes. Als je in Hyrule iets wilt vinden, ben je aangewezen op een hoog uitkijkpunt, een verrekijker en enkele lichtbundels. Dit is niet simpelweg icoontjes najagen en afvinken zoals in andere games, maar een virtuele wereld écht verkennen. Tot in de puntjes, ook al wil dat zeggen dat je soms niets vindt.
Nintendo begrijpt namelijk dat voor er verwondering kan ontstaan, je er eerst de ruimte voor moet scheppen. Breath of the Wild durft gamers te confronteren met iets waar andere games als de dood voor zijn: leegte. Soms moet je 10 minuten rondrennen vooraleer je een vijand, schatkist, Shrine of wat dan ook tegenkomt. Tijdens die momenten is de game op zijn best. Je fantasie slaat op hol over wat er zich achter de horizon bevindt, welk uitzicht achter die bergtop ligt en welke beproevingen je zult moeten trotseren. Kleine dingen beginnen je in het oog te springen. Het geluid van de waterval wat verderop, de kikkers in de poeltjes - die je bovendien kunt vangen om je uitrusting te verbeteren - en hoe het zonlicht de voortgang van de tijd op het landschap schildert. In de leegte komt Hyrule tot leven.
Vergis je dus niet: de titel Breath of the Wild is niet willekeurig gekozen. In plaats van de speler met impulsen te bombarderen, laat deze game je eerst ademen. En het is in die rust, in dat natuurlijke ritme waarmee je Hyrule verkent, dat het mooiste geschenk dat games ons kunnen geven van nature openbloeit: de verwondering. Niets dan verwondering.