GOTY 2018 - Dragon Quest 11 is een ode aan vervlogen tijden
Herboren.
De laatste jaren worden we op het vlak van games goed verwend. Daar is 2018 gelukkig geen uitzondering op. Ook na het afsteken van het vuurwerk en het klinkende geluid van champagneglazen blikt de redactie van Eurogamer Benelux terug en zet het zijn favoriete games in de spotlight. Marcel kreeg tijdens het spelen van Dragon Quest 11: Echoes of an Elusive Age nostalgische gevoelens, waardoor hij vervlogen tijden herbeleefde.
Al een aantal jaar merk ik op dat de magie van games langzaam aan het verdwijnen is. Naast de drama omtrent lootboxes, schandalige verdienmodellen, onafgemaakte games en een oneindige stroom aan sequels heb ik nog een probleem, namelijk mijn leeftijd. Doordat ik onvermijdelijk ouder word, begint mijn kleurenpalet aardig te verzadigen. Games verbluffen me niet snel meer. Die enkele uitschieters zoals God of War en Red Dead Redemption 2 kom je immers niet ieder jaar tegen. Vooral JRPG's hebben moeite om mijn aandacht vast te houden. Toch wist Dragon Quest 11: Echoes of an Elusive Age me dit jaar volledig te intrigeren.
De subtitel van het elfde deel verklapt het eigenlijk al. Echo's van een ongrijpbare (leef)tijd. Een periode die vervlogen is en gewoonweg nooit meer terugkomt. Net zoals in mijn jeugd toen ik games zoals Final Fantasy 7 en Chrono Trigger van begin tot eind kapot speelde. Ieder hoekje en gaatje geëxploreerd. Dragon Quest 11 grijpt terug naar de tijd dat turn-basedgevechten en de 'hero's journey' centraal stonden. Zo traditioneel als maar kan.
De game begint dan ook met een naamloze held wiens toekomst onzeker is. Hij groeit op in het pittoreske bergdorpje Cobblestone onder de begeleiding van adoptiemoeder Amber en diens vader Chalky. Al snel leer je dat hij de reïncarnatie van een legendarische held is en dat je de koning van Heliodor moet bezoeken. Van het een komt het ander en voor je het weet, reis je de wereld rond om bijzondere artefacten te zoeken. Tijdens die reis komen thema's als broederschap, genegenheid en angst aan bod: serieuze thematiek die op een luchtige en regelmatig grappige manier wordt verteld. Dragon Quest 11 is in die zin een kenmerkend en magisch sprookje.
Opvallend genoeg is de game dus helemaal niet zo opvallend. Zelfs niet qua combat, want daarin doet de de game niet echt iets nieuws. Terwijl de Final Fantasy-reeks al jaren een identiteitscrisis heeft, omarmt Dragon Quest alle bestaande conventies. Zo leun je lekker achterover om op een relaxed tempo een aanvalsplan te bedenken en uit te voeren. Vreemd genoeg had ik in eerste instantie niet door dat ik die heerlijke turn-based combat zo erg had gemist. Collega Jasper Segers noemt de game dan ook niet voor niets een warm dekentje. Dat komt heel goed naar voren wanneer je de game 's avonds voor het slapengaan opstart om nog net eventjes die laatste quest of dungeon te voltooien.
Die warme omhelzing komt eveneens tot uiting door de krachtige artstijl van Akira Toriyama. Zijn herkenbare personages brengen me keer op keer terug naar de tijd dat ik Dragon Ball Z op televisie keek: zo'n 20 jaar geleden toen ik pak 'm beet een jaar of acht was. De koning van Heliodor lijkt overduidelijk op Dr. Gero en de naamloze held zou het broertje van Trunks kunnen zijn. Zelfs die bijzondere artefacten zijn waarschijnlijk een dikke vette knipoog naar de Dragon Balls. In dat opzicht is het dan ook niet vreemd om tijdens het spelen van Dragon Quest 11 nostalgische gevoelens te krijgen.
Nog nooit had ik tijdens het spelen van een game zo'n verlangen naar een terugkeer naar mijn jeugd - een periode toen ik nog alle tijd van de wereld had en zonder kopzorgen game na game uitspeelde. Een periode waarin broederschap, genegenheid en angst een grote rol in mijn leven en die van mijn vrienden speelden. Een tijd waarin ik zelf zoekende was. Vervlogen tijden die ik als volwassene door Dragon Quest 11: Echoes of an Elusive Age herbeleef. Zo kan ik toch weer eventjes die achtjarige jongen zijn.