GRID Autosport review
De comeback van Codemasters.
In GRID Autosport voel ik me een echte racecoureur. Het gedrag van mijn computergestuurde tegenstanders is fantastisch onvoorspelbaar en soms schrikwekkend realistisch. Voorliggers maken wel eens stuurfouten, waardoor ik hun slingerende wagen plotsklaps moet ontwijken. Elke plaats wordt bovendien fel bekampt. Of ik nu strijd om de eerste of de achtste plaats, de tegenstanders laten zich niet zomaar opzij duwen.
De uiteindelijke overwinning smaakt dan ook des te zoeter. Als auto's met elkaar in contact komen, is het resultaat een ware symfonie van rondvliegende brokstukken, grommende motoren en rokende banden. Het is maar een fragment uit één van de vele races uit GRID Autosport. Met deze nieuwste telg belooft Codemasters om uit de fouten van voorganger GRID 2 te leren en tegelijk de toegankelijkheid van de reeks te behouden. De studio geeft het grif toe: GRID 2 probeerde een te breed publiek te bereiken en veel racefans voelden zich daardoor vervreemd.
Jaar na jaar concentreerden de racegames van Codemasters zich steeds meer op het uitdrukken van een zekere 'coole' attitude. Een methodiek die zijn hoogtepunt bereikte in GRID 2. GRID Autosport gaat daarentegen terug naar de kern van de zaak, het racen zelf. De menu's zijn strak en sober, en de nadruk ligt op functionaliteit in plaats van stijl. De statische en overzichtelijke schermen vormen een welkome, serene verademing na de talloze dynamische en drukke menu's in Codemasters-games van de afgelopen jaren.
Vooral op het vlak van rijgedrag heeft Codemasters grondig de kritiek verwerkt. Waar de wagens in GRID 2 aanvoelden als eenheidsworst met weinig onderling verschil, brengt GRID Autosport vijf grondig gevarieerde disciplines met auto's die onderling ook nog eens anders rijden. De game is daarin dan ook het liefdeskind van GRID, de F1-reeks en de DTM Race Driver reeks. Als ware het een Greatest Hits van voorgaande Codemasters games.
Open Wheel auto's hebben een zekere finesse nodig om te zegevieren, terwijl de muscle cars uit de Tuner discipline meer geschikt zijn om bruut door bochten te glijden. Het duurt dan ook even voor je weg bent met de kneepjes van elke discipline. Eenmaal je echter overweg kunt met die variatie, voel je een zekere fierheid. Een loodzware Chevrolet Camaro perfect door een bocht wringen geeft het gevoel dat je de vereisten van de Tuner klasse ook echt meester bent.
Het rijgedrag biedt daarenboven een perfecte mix tussen realisme en een arcade-gevoel. 'Een minuut om het te leren, maar een heel leven om het meester te worden,' is hier het motto. Veel opties maken het bovendien mogelijk om de ervaring perfect naar je niveau aan te passen. Van de aanwezigheid van een racelijn en een pak gedetailleerde info op je scherm, tot de activatie van ABS en andere rij-assistentie. Zowel nieuwkomers als doorwinterde racefanaten zijn welkom.
Toch is niet ieder euvel naar behoren verholpen. Zo bleek een grote controverse rond GRID 2 de afwezigheid van een cockpit camera. En ondanks dat Codemasters er prat op gaat dat er nu zelfs twee zijn, laten beide wel zwaar te wensen over. Het ene standpunt kleeft net aan de voorruit, zodat het verschil met de camera op de motorkap miniem is. Het andere is vanuit het perspectief van de coureur, maar oogt dan weer compleet onafgewerkt. Enkel de weg voor je is scherp en alle perifere objecten zijn wazig gemaakt. Het interieur van je auto ziet er uit als een pixelbrij en bijgevolg zijn de zijspiegels en de achteruitkijkspiegel onbruikbaar.
Dat is niet de enige vreemde designkeuze die Codemasters hier maakt. Zo moet je bij de Open Wheel discipline twee maal na elkaar dezelfde race rijden. Het is saai en uitputtend om een hele race om de eerste plaats te vechten en daarna nog eens exact hetzelfde te moeten doen.
Zo is ook het mechanisme van de bandenslijtage bij de Endurance discipline ondoordacht. Net zoals in het echt verslijten je banden sneller naarmate je agressiever rijdt, maar uiteindelijk heeft het hele systeem geen nut. Er is namelijk geen mogelijkheid met pitstop je banden te vervangen zodat er geen strategische overweging meespeelt. Uiteindelijk vormt de slijtage van je banden enkel een icoontje waar je af en toe eens vanuit je ooghoek naar kijkt.
Maar tegenover die minpunten staan wel gepolijste hoofdlijnen. Zo brengt Codemasters GRID Autosport naar eigen zeggen niet uit op de volgende generatie spelcomputers omdat de huisgemaakte EGO-engine nu pas helemaal op punt staat. En dat is ook zo. De game draait enorm soepel, of je nu met Formule C-wagens aan 200 kilometer per uur over het Yas Marina circuit scheurt of met twaalf hatchbacks de straten van Parijs onveilig maakt. Alleen de kwaliteit van de texturen is daarbij soms ondermaats. Als je motorkap eraf vliegt, dan zie je dat er ook daaronder weinig aandacht aan is besteed. De motor is namelijk gewoon één grote, grijze, wazige textuur.
Maar GRID Autosport slaagt in zijn hoofddoel, namelijk het goedmaken van de fouten van GRID 2. Waar GRID 2 beperkt aanvoelde in omvang, doet GRID Autosport een indrukwekkende gooi naar de titel van 'Meest Omvattende Racegame van de Generatie.' Met vijf verschillende disciplines wordt het merendeel van de belangrijkste aspecten van de autosport vertegenwoordigd.
Bovendien zijn er gigantisch veel circuits en variaties daarop. Na flink wat uren spelen heb ik nog maar een paar keer dezelfde circuits zien voorbijkomen. De studio verdient ook lof door minder bekende circuits in de game te steken. Veel racegames hebben het Silverstone circuit, maar weinigen nemen ook de mythische bergtoppen van Okutama in hun palmares op.
GRID Autosport is een fantastische en omvangrijke racegame die alle minpunten van zijn voorganger systematisch evalueert. Daarbij is soms wel vergeten om de details te polijsten. Maar na een volledige consolegeneratie is de cirkel rond. Codemasters heeft zes jaar na de release van de eerste GRID de ziel van het racen herontdekt. Zo is de game de sequel geworden die de originele GRID altijd al verdiende.
GRID Autosport is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3 en Xbox 360.