GTA: Chinatown Wars

In een re-review laten we een tweede redacteur met een spel aan de slag dat een controversiële score heeft gekregen. Beide personen beïnvloeden elkanders mening niet en beide teksten zijn geschreven vanuit ieders eigen standpunt. We doen dit niet vaak, maar ook binnen de muren van Eurogamer zijn we het soms eens niet met elkaar eens. Deze keer hebben we het over Chinatown Wars voor de PSP, dat een week geleden een zeven kreeg van redacteur Jasper.

Chinatown Wars voor de PSP is geen makkelijke titel om te bespreken. Aan de ene kant hebben we hier te maken met een herwerkte versie van een game die een half jaar geleden al voor een ander draagbaar systeem, de Nintendo DS, verscheen. Het gevolg daarvan is dat we de game inhoudelijk al kennen. Rockstar heeft enkele nieuwe noemenswaardige toevoegingen gedaan om PSP-eigenaars extra in de watten te leggen – drugs dealen is nu diepgaander geworden – en grafisch is het spel er wel degelijk op vooruit gegaan. Aan de andere kant zijn er ook enkele minpunten verbonden aan de conversie, waarvan het meest opvallende het ontbreken van het touchscreen is.

Vorige week gaf redacteur Jasper in zijn review van Chinatown Wars voor de PSP al aan dat de minigames, die op de DS allemaal uitgevoerd worden met behulp van je stylus, wat van hun charme verloren zijn. “Aanvankelijk voegen deze [minigames] nog enige charme toe bij de game, als een soort stempel die de DS heeft nagelaten. Na een tijdje merk je echter dat het op de PSP toch bijlange niet zo leuk is als op de Nintendo DS. Elke actie wordt gereduceerd tot het indrukken van de L-,R- of X-knoppen en cirkeltjes draaien met de control nub,” om de precieze woorden van Jasper er even bij te halen.

Helemaal ongelijk heeft hij zeker niet. Korte nevenactiviteiten als het inbreken in een voertuig of het bijvullen van molotov cocktails in een tankstation zorgen nog steeds voor wat welkome afwisseling tussen de missies heen, maar de uitvoering was beter op zijn plaats in de DS-versie. De PSP-versie daarop afrekenen lijkt mij echter wat kort door de bocht. Het lijkt me sterk dat iemand die Chinatown Wars een half jaar terug al voor de DS in huis heeft gehaald nog eens tot de aankoop van een grotendeels gelijkaardige titel zal overgaan, waardoor een vergelijking door de consument niet echt gemaakt zal kunnen worden. Mocht je nooit geweten hebben dat je vroeger een ruit moest breken door met je stylus op een touchscreen te tikken, dan zul je er ongetwijfeld geen problemen mee hebben dat je nu op de linker- en rechter schouderknoppen moet rammen.

Jasper haalde eveneens het regelmatig opduiken van laadschermen aan. “Elke conversatie, hoe kort deze ook moge zijn, start met een laadperiode van zo’n vier seconden. Dat is geen ramp en het zou tolerabel zijn moest je PDA ook niet gepaard gaan met een aantal vervelende laadpauzes”. Het moet gezegd worden dat deze laadschermen zo nu en dan storend overkomen. Wij baseren onze review op de UMD-versie van het spel, en het viel mij eveneens op dat het regelmatig enkele seconden duurt alvorens tussenfilmpjes van start gaan. Zelf kan ik nog leven met de lichte vertraging die opduikt wanneer je gebruik maakt van je PDA, gezien dit ook in de realiteit het geval is wanneer je je GPS gaat instellen of een mail verstuurt met pakweg je BlackBerry.

Jasper en ik verschillen van mening wanneer het aankomt op de besturing van het spel. “Wat ook niet helpt is de abominabele control stick die zich op de PSP bevindt. Deze gebruik je op alle momenten om je personage of auto te besturen maar dat ding is zo glad dat tijdens de gemiddelde achtervolging, zoals die wel vaker gebeuren in dit spel, je snel de controle verliest over het stuur en je opgepakt wordt door de politie”. In vergelijking met de DS-versie van Chinatown Wars kreeg ik niet het gevoel dat ik op de PSP minder controle over mijn voertuig had. Net zoals bij elk spel voor de handheld van Sony waarbij snelle actie de kop op steekt vergt het gebruiken van de thumbstick wat oefening, maar doordat alle wagens in Chinatown Wars uitgerust zijn met een soort van magneet waardoor ze automatisch binnen rijvakken blijven hangen kon ik de besturing niet bepaald als een nadeel ervaren.

Dat het spel grafisch een hele stap vooruit is gegaan wist ook Jasper te bevestigen. “Het is 2D GTA op zijn best en op de PSP ziet het er allemaal nog wat beter uit dan op de DS. Het perspectief dat aanwezig is komt beter tot zijn recht en je hebt net wat beter zicht op wat er allemaal rondom je gebeurt. Je zou zonder voorkennis nooit denken dat de overstap naar de tweede dimensie origineel gemaakt werd om de game vlot op de DS te kunnen draaien. Het doet eerder aan als een slimme keuze van stijl”. Deze vaststelling kan niemand ontkennen. Meer zelfs, wanneer je rekening gaat houden met de schaal van het spel is Chinatown Wars een van de knapste titels die tot nu toe voor de PSP zijn uitgekomen. Vergeet het semi-realistische uiterlijk van Liberty- en Vice City Stories, de stijl die men hier hanteert is the way to go.

Net zoals een half jaar geleden heb ik me opnieuw ontzettend vermaakt met Chinatown Wars, ongeacht dat ik voor 85 procent hetzelfde spel aan het spelen was. De verbeterde graphics en – niet te vergeten – de superieure geluidskwaliteit wisten me nog meer in het verhaal rond Huang Lee te zuigen. De tussenfilmpjes missen de dynamiek uit het origineel door het ontbreken van een tweede scherm, maar ze zien er een stuk scherper en gedetailleerder uit. Het drugs dealen was niet bepaald Jasper zijn favoriete bezigheid - “zelf ben ik niet zo’n actieve dealer” -, maar toch gaf hij aan dat het “wel een leuke manier is om een uurtje te doden en het toevoegen van een economie aan de GTA-reeks kan volgens mij in de toekomst tot interessante dingen leiden. Het is weer een stapje dichter bij dat streefdoel van een levende, altijd evoluerende stad te scheppen”. Ikzelf spendeerde voor de tweede keer meer tijd aan het dealen van drugs dan aan de eigenlijke missies! Smaken verschillen, en daarom lanceren we zo nu en dan eens een re-review om dat aan de buitenwereld te laten weten.