GTA: Chinatown Wars

Toen ik jong was en de dieren nog spraken, zag de Grand Theft Auto-reeks er heel anders uit. Wij werden niet verwend met helikopterritjes bij zonsondergang met de prachtige skyline van Liberty City aan de horizon. Er waren geen cinematics waarin personages met de stemmen van beroemdheden acteerden en er was zeker geen aanbod aan verschillende televisiestations met speciaal geschreven standup comedy routines van Ricky Gervais aanwezig in je appartement. Geen radiostations, geen drive-by shootings en al helemaal geen 3D. Alles wat je deed zag je van bovenaf alsof je neerkeek van op de wolkenkrabbers van Liberty City, klaar om te springen bij het zicht van al die criminaliteit. Auto’s en mensen werden weergegeven in plat 2D zoals dat cool was in de jaren negentig.

Chinatown Wars keert terug naar die tijd. Weliswaar door de technische beperkingen van de Nintendo DS, het platform waar deze titel eerst op verscheen, maar het voelt verbazend nostalgisch aan. Het is alsof Rockstar het oude GTA nog eens bezoekt met alle kennis die ze sinds die oude dagen hebben opgedaan. Opnieuw zien we alles van bovenaf, al wordt alles deze keer weergegeven in pseudo-3D en voelt het allemaal wat vloeiender en dynamischer. Tijdens het rijden door Liberty City kom je vaak shoot-outs en achtervolgingen tegen wat het gevoel geeft dat er in deze stad ook dingen gebeuren als jij niet kijkt. Het feit dat deze illusie doorbroken wordt wanneer je een missie een tweede keer speelt en ontdekt dat alles in feite scripted is, kan moeilijk kwalijk genomen worden in een portable game. Het is 2D GTA op zijn best en op de PSP ziet het er allemaal nog wat beter uit dan op de DS. Het perspectief dat aanwezig is komt beter tot zijn recht en je hebt net wat beter zicht op wat er allemaal rondom je gebeurt. Je zou zonder voorkennis nooit denken dat de overstap naar de tweede dimensie origineel gemaakt werd om de game vlot op de DS te kunnen draaien. Het doet eerder aan als een slimme keuze van stijl.

De terugkeer van 3D naar 2D wordt doorgetrokken in de cinematics. Alle conversaties en vorderingen in de verhaallijn worden getoond door middel van cellshaded stills. Ook dit ziet er vanzelfsprekend allemaal wat beter uit op de PSP dankzij het grotere scherm en hogere resolutie.

Betere graphics, leuk en wel, maar de natuur van de PSP heeft ook een aantal vervelende neveneffecten. Laadtijden bijvoorbeeld. Elke conversatie, hoe kort deze ook moge zijn, start met een laadperiode van zo’n vier seconden. Dat is geen ramp en het zou tolerabel zijn moest je PDA ook niet gepaard gaan met een aantal vervelende laadpauzes. Aangezien je je PDA voor zowat alles gebruikt in het spel, waaronder het lezen van e-mails en het instellen van je GPS, en elke stap vergezeld gaat van een paar seconden laadanimatie krijgt ergernis de bovenhand tijdens langdurige speelsessies.

Wat ook niet helpt is de abominabele control stick die zich op de PSP bevindt. Deze gebruik je op alle momenten om je personage of auto te besturen maar dat ding is zo glad dat tijdens de gemiddelde achtervolging, zoals die wel vaker gebeuren in dit spel, je snel de controle verliest over het stuur en je opgepakt wordt door de politie. Ook na het falen van een aantal missies met een tijdslimiet heb ik vaak gefrustreerd m’n PSP uitgezet. Het is niet bepaald ideaal te noemen wanneer bij een spel als dit je motoriek gereduceerd wordt tot die van een kleuter.

Nog een ergernis bij langdurige sessies zijn de minigames. Aanvankelijk voegen deze nog enige charme toe bij de game, als een soort stempel die de DS heeft nagelaten. Na een tijdje merk je echter dat het op de PSP toch bijlange niet zo leuk is als op de Nintendo DS. Elke actie wordt gereduceerd tot het indrukken van de L-,R- of X-knoppen en cirkeltjes draaien met de control nub. Ook hier zorgt die control nub weer voor enige irritatie. Het tegelijkertijd indrukken van beide schouderknoppen en blijven ronddraaien van de control nub, zoals je dat moet doen voor een bepaalde minigame, is een snelweg naar een kramp in je hand. Vrij vroeg in de game zit er een bepaalde missie waarin je op korte tijd vijf auto’s moet stelen. Haast bij elk van deze auto’s die je steelt komt er een minigame tevoorschijn en is het toch wat overkill. Hetzelfde geldt voor de minigame om molotov cocktails te maken die haast alle charme kwijt is door het verlies van het touchscreen.

Een nieuwe toevoeging die Chinatown Wars brengt tot de GTA-reeks is het drugs dealen. Over de hele stad zijn een aantal dealers verspreid die allemaal verschillende prijzen hanteren voor hun aanbod aan illegale narcotica. De slimme speler koopt laag en verkoopt hoog en bouwt zo snel al een vette portemonnee op. Op de PSP zijn er een aantal nieuwe dealers aan het spel toegevoegd maar ingrijpende veranderingen zijn er niet gebeurd. Zelf ben ik niet zo’n actieve dealer maar het is wel een leuke manier om een uurtje te doden en het toevoegen van een economie aan de GTA-reeks kan volgens mij in de toekomst tot interessante dingen leiden. Het is weer een stapje dichter bij dat streefdoel van een levende, altijd evoluerende stad.

Grand Theft Auto: Chinatown Wars maakt mij eigenlijk vooral warm voor de volgende GTA voor in de broekzak. De grafische stijl is fantastisch voor draagbare consoles en het voelt werkelijk als old school GTA geüpdatet met alle evoluties die de serie de laatste tien jaar heeft gekend. Toch knelt het PSP-schoentje hier en daar. De laadtijden voelen aan als tijdverspilling als je snel een missie wilt spelen terwijl je op de bus wacht en de minigames en oncomfortabele besturing worden ergerlijk bij langere speelperiodes. Dat neemt niet weg dat het een solide game is die heel wat uren speelplezier kunnen bieden, er zijn gewoon teveel scherpe kantjes om het echt een aanrader te maken.