Guild of Dungeoneering review
Kerk(er)hof.
Hatk, Sally, Inaer, Barytu en Umnuna: het zijn slechts een paar namen die op de talloze grafzerken van mijn gilde prijken. De meeste van deze gevallen helden doen geen belletje rinkelen. Bij sommige herinner ik me een epische overwinning die even later door een ongelukkige samenhang van omstandigheden teniet werd gedaan. Een mooi collectie offerlammeren. Ze hebben hun leven gegeven voor de gilde, die lekker verder boert.
In Guild of Dungeoneering draait het dan ook niet om de persoonlijke verhalen. Ontwikkelaar Gambrinous noemt de game een 'reversed roguelike'. Het doel is nog steeds om kerkers te doorkruisen en monsters te verslaan, maar in plaats van de held(in) te besturen, beslis je welke hindernissen op de loer liggen. Vergelijkbaar met de rol van de Dungeon Master in Dungeons & Dragons, maar dan met een belangrijke geluksfactor.
Net als Hand of Fate (review) eerder dit jaar is deze roguelike zich sterk door kaartspellen geïnspireerd. In Guild of Dungeoneering trek je elke beurt vijf kaarten waarvan je er maximaal drie mag spelen. Je tekent ermee het plan van de kerker uit en beslist welke monsters om de hoek schuilen en hoeveel goud er te vinden is. Elke verslagen vijand levert ervaring en handige uitrusting op. Vervolgens bepaalt de held(in) zelf welk pad hij of zij volgt.
Doorgaans nemen ze logische beslissingen en kiezen ze de weg die het minste weerstand of de meeste schatten bevat. Later in de game beginnen ook vijanden rond te bewegen en wordt het beheren van de kerker chaotischer, maar nooit frustrerend. Controlefreaks hebben het er lastig mee, maar het gebrek aan directe controle over de personages levert een interessante puzzelervaring op.
De game is in korte missies met hun eigen doelstelling opgedeeld. Ervaring en uitrusting worden tussen kerkers niet overgedragen. Het uittekenen van de kerker wordt dus een puzzel waarbij je je held(in) probeert klaar te stomen om het doel te overwinnen. Een draak die je door de gangen achtervolgt, versla je enkel als je aan het einde over genoeg ervaring en sterke uitrusting beschikt. Vechten is noodzakelijk, maar kan ook je ondergang betekenen als de kaarten slecht vallen. Je moet dus risico's nemen en dat houdt de spanning er voortdurend in.
Want ook tijdens de gevechten ben je afhankelijk van welke kaarten je trekt. Elke klasse heeft zijn unieke aanvalskaarten. De Mime kopieert de aanvallen van de vijanden, de Bruiser deelt schade uit wanneer hij verdedigt en de Ranger voegt schade toe aan zijn snelle aanvallen wanneer hij vijanden ontwijkt. De twaalf personages die je met goud naar je kerker lokt, hebben elk hun eigen twist. Het is uitdagend om met ze te experimenteren wanneer een kerker je moeilijkheden biedt. Je kijkt telkens uit om met een nieuwe klasse aan de slag te gaan en de variatie stelt nooit teleur.
De unieke vaardigheden van je held vul je vervolgens aan met de krachten van de uitrusting die je verzamelt. Na elk gevecht krijg je naargelang de sterkte van de vijand enkele willekeurige keuzes voorgeschoteld. Sterke bepantsering werkt bijvoorbeeld goed bij de Barbarian. Het wordt echter interessanter wanneer je hem moet aankleden met een licht kleedje en een bloemenkrans op zijn hoofd. Deze kledij geeft je de mogelijkheid om levenspunten terug te krijgen, die de Barbarian net gebruikt om veel schade aan te richten. Een geluk bij een ongeluk.
In die momenten waarin je gedwongen wordt om jezelf aan te passen, schuilt ook de aantrekkingskracht van Guild of Dungeoneering. Een goede balans tussen geluk en strategie zorgt ervoor dat het leuk blijft om te experimenteren. En natuurlijk om te hopen, want soms zie je het ongeluk van mijlenver aankomen. Maar anders dan in sommige roguelikes is de dood in deze game nooit echt frustrerend. De missies zijn kort en makkelijk herspeelbaar, en zelfs een gefaalde onderneming draagt aan de schatkist van je gilde bij. Geld dat je gebruikt om de volgende klasse of uitrusting vrij te spelen. De dood heeft dus altijd een doel en is niets om te vrezen.
Ook de charmante visuele stijl en humor vertellen dat het oké is om te sterven. De potloodlijnen waarmee de kerker vorm krijgt, een eindbaas die tegen je roept dat hij binnen een aantal beurten aanvalt en een Cat Burglar die letterlijk katten naar vijanden smijt. Het houdt de sfeer luchtig waardoor je aangemoedigd wordt om nog snel één keertje te proberen. Een verslavende factor die eigen is aan elke goede roguelike.
De game is echter niet zonder fouten. Sommige missies zijn weinig geïnspireerd of te makkelijk en zijn pure opvulling. Te vaak moet je van een eindbaas weglopen of je held in een vast aantal beurten voorbereiden. De vier werelden die je moet overwinnen, verschillen dan wel in uitzicht, maar brengen naast kleine aanpassingen te weinig variatie tussen de vijanden. Dit is een game waarvan je het best in korte speelsessies geniet.
Toch is Gambrinous met Guild of Dungeoneering erin geslaagd om zijn visie van een 'reversed roguelike' succesvol vorm te geven. Geluk, strategie en humor gaan hand in hand en creëren een game die net als de beste in het genre makkelijk verteerbaar is, zonder aan diepgang en verslaving in te boeten.
Guid of Dungeoneering is vanaf vandaag verkrijgbaar voor de pc en Mac. Een tabletversie is in de maak en lanceert later.