Guitar Hero III: Legends of Rock
Rock out, dude!
Wanneer de echte Guitar Hero-fan net zoveel tijd zou besteden aan het tokkelen op een echte gitaar in plaats van de speelgoedvariant die bij het spel wordt geleverd zou de wereld een flink aantal rockgoden rijker zijn. Deze goden zouden dan waarschijnlijk een stuk minder charismatisch zijn dan de helden uit de tijden van weleer, maar rockmuziek zou in ieder geval weer een kleine opleving krijgen. Helaas verkiest bijna iedereen, ikzelf incluis, om gezellig voor de TV op een instrument te spelen dat rechtstreeks uit de Josti-band lijkt te komen.
Aangezien de liedjes uit Guitar Hero II na een tijdje toch wel herhalend worden – vooral wanneer je Misirlou voor de twintigste keer achter elkaar start – en Guitar Hero Rocks The 80's het niet eens waardig was om in deze serie opgenomen te worden, is al onze hoop gevestigd op Neversoft. De ontwikkelaar neemt de fakkel over van Harmonix dat zich nu waagt aan Rock Band. Gelukkig stelt de developer van onder andere verschillende Tony Hawk-games niet teleur. Guitar Hero III is een genot om te spelen.
Ten eerste is er de nieuwe gitaar. De X-plorer van deeltje twee is overboord gegooid en heeft plaats gemaakt voor een ware verademing: De schitterende Gibson Les Paul. Deze gitaar is wat zwaarder dan de X-plorer en het strummen gaat iets stroever dan voorheen. Vergis je echter niet, de Les Paul zorgt voor een hogere precisie en beter gevoel tijdens het spelen van die moeilijke solo's. En dat is hard nodig...
Guitar Hero III legt de lat namelijk een stuk hoger qua moeilijkheidsgraad. Vooral wanneer gekeken wordt naar de Hard- en Expert-levels valt het op dat zelfs de meest getrainde Guitar Hero-speler regelmatig het onderspit zal delven. Wanneer je trots bent dat je Jordan op Expert hebt uitgespeeld in Guitar Hero II mag je nu je borst natmaken: Through the Fire and Flames is namelijk nog een tikkeltje – eigenlijk tien tikkeltjes – moeilijker dan het liedje van Buckethead. Ook de extra mogelijkheden om de (liedjes) nummers nóg iets pittiger te maken zijn meer dan welkom. Schrik echter niet: Neversoft heeft een goede balans weten te vinden bij het afstellen van de moeilijkheidsgraden in Guitar Hero III. Zelfs al kom je niet verder dan Medium, dan nog speel je Guitar Hero met enorm veel plezier.
Misschien wel het belangrijkste gedeelte van een muziek- of ritmegame is de tracklist. Wanneer je geen herkenbare en goed gebalanceerde nummers hebt, kun je het als spel eigenlijk wel vergeten. Nu is dit al een punt waar bij de vorige Guitar Hero's weinig over te klagen viel, maar in dit deel is de lijst met liedjes toch echt onovertroffen. Ruim zeventig nummers, waarvan de meerderheid regelrechte klassiekers zijn, knallen uit je luidsprekers. Voor het eerst zitten er ook zogenaamde mastertracks in, wat inhoudt dat het de versies van de liedjes zijn zoals je ze kent, in plaats van één of andere slechte cover van een onbekende band.
Een aantal songs is alleen beschikbaar wanneer de co-op gespeeld wordt, wat de drempel om samen met iemand anders het spel te spelen nog meer verlaagt dan dat dat bij de vorige delen al het geval was. De bass-partijen zijn in Guitar Hero III namelijk ook een stuk leuker om te spelen zodat je niet de schlemiel van de band bent wanneer je niet meer de lead-gitaar speelt.
Over het algemeen ziet het spel goed tot fantastisch uit. Guitar Hero is nooit gekenmerkt door de schitterende graphics – al zijn ze dat wel in Guitar Hero III – maar eerder door de sublieme stijl die het spel kent. Vanaf de intro tot de aftiteling, alles kent een perfecte afwerking en voelt gewoon goed aan. Ook nu weer zijn de typerende karakters als Axel Steel, Johnny Napalm en Lars Umlaut aanwezig om een flink potje op hun gitaar te shredden. Aangezien de ondertitel van het spel 'Legends of Rock' is, verwachtten we die ook. Gelukkig zijn daar Tom Morello en Slash die dit gat vullen. De gitaarhelden zijn in digitale vorm vereeuwigd en maken hun opwachting in de zogenaamde Guitar Battles, de nieuwe modus die ook beschikbaar is in de multiplayer.
In deze nieuwe modus worden aanvallen vergaard door een aantal noten correct te spelen. Deze aanvallen verschillen van een tijdelijk gebroken snaar tot het omdraaien van de noten, de zogenaamde lefty flip. Deze gevechten kunnen vooral multiplayerwedstrijden een stuk leuker maken, maar in de carriéremodus voelen ze willekeurig en zelfs een beetje overbodig aan, mede doordat de legendes waartegen je ze moet spelen altijd een stuk beter zijn. Logisch natuurlijk, aangezien zij échte rockgoden zijn er wij met een te kleine plastic gitaar voor onze TV staan. Desalniettemin kunnen de Guitar Battles nog wel eens frustrerend zijn.
Over het algemeen kunnen we zeggen dat Guitar Hero III: Legends of Rock gewoon een bijna perfecte game is. Bijna ja, want het spel kent nog wel wat kleine schoonheidsfoutjes. Een mierenneuker zou erover zeuren, een echte rocker rockt daar gewoon keihard overheen. De tracklist, co-op modus en online multiplayer maken Guitar Hero tot één van de beste party- en muziekgames ooit.
Bron: EG.net