Halo 3

We zullen het in deze review niet over het plot hebben om spoilers te vermijden, maar het is het wel waard om te vermelden dat er één deel van het verhaal de sprong van Halo 2 naar Halo 3 niet gehaald heeft. De Arbiter, het tweede speelbare personage in Halo 2, is ietwat weggestopt in dit derde deel. Hij is nu enkel een door de kunstmatige intelligentie bestuurd personage die naast je zijde vecht tijdens verschillende levels. De enige manier waarop je de Arbiter onder de knoppen kunt krijgen is doordat een tweede speler hem overneemt om de campagne coöperatief te spelen. De confrontatie die tussen de Arbiter en de Master Chief is opgebouwd in Halo 2, is verminderd tot een kort en nutteloos filmpje. Natuurlijk weten we ook dat het spelen als de Arbiter geen populaire zet was voor Halo 2, maar toch is het jammer om zo’n interessante verhaallijn weggestopt te zien worden.

De ingesproken stemmen zijn constant van een zeer hoog niveau, en vaak extreem grappig wanneer je medemariniers bijvoorbeeld dingen zeggen die zo uit de online gaming cultuur zijn geplukt. Ook de muziek is gewoonweg prachtig, en misschien nog wel meer bombastisch en energiek dan in de vorige games. De bekende Halo-deuntjes zijn doeltreffend in de meest epische gevechten gebruikt zodat het net die extra lading aan stoerheid krijgt.

Grafisch is het spel wat minder indrukwekkend. Vergeleken met Halo 2 voelt Halo 3 meer als een opgepoetste versie van de oude engine aan, en niet als een next-gen visueel feest. De meeste technische verbeteringen zijn niet gemaakt op het grafische vlak – hoewel mooiere textures, mooie luchtanimaties en grootse vergezichten wel indrukwekkende plaatjes op je scherm kunnen toveren.

De focus is gegaan naar het zo soepel mogelijk laten draaien van de Halo 2-engine op de Xbox 360. Deze engine botste op de originele Xbox regelmatig tegen beperkingen op, maar kan op de Xbox 360 vrij ademen. Geen textures die zomaar verschijnen, en een framerate die zowel offline als online heerlijk stabiel is.

Het is niet dat het spel lelijk is – afgezien van de menselijke gezichten die er erg onnatuurlijk uit zien – maar we kunnen de invloed van de multiplayer goed merken in de grafische keuzes die Bungie gemaakt heeft. Vergeleken met Gears of War is Halo 3 duidelijk minder sterk, maar voor ons wordt dit punt overschaduwd door de vreugde van een goede framerate, korte laadtijden en vrijwel geen grafische foutjes. Het mag dan geen goud zijn, maar het is het mooist opgepoetste zilver dat we ooit hebben gezien.

Het grootste deel van die glans is te danken aan het intensieve testproces. Bungie heeft de wetenschap van entertainment onderzocht waarbij het gedrag van gamers is bekeken zodat de ontwikkelaar zijn levels daarop kon baseren. Het is misschien geen romantisch ideaal van een visionaire vormgever, maar het werkt. Het werkt verrekt goed.

De eerste levels, tot tweederde in het spel, behoren tot de meest perfect ontworpen first person shooter levels die je ooit zult spelen. Elk level geeft je een grote speelruimte met de illusie van keuze, terwijl je toch voorzichtig van omgeving naar omgeving geleid wordt door subtiele aanwijzingen en slimme ontwerptrucjes. En we hebben het nooit voor elkaar gekregen om verdwaald te raken of vast te komen zitten, iets dat we van meerdere spelers gehoord hebben. Elk gevecht is zo gebalanceerd dat het steeds uitdagend is zonder dat het spel frustrerend wordt. De game blijft constant in het gebied tussen te makkelijk en frustrerend moeilijk, en geeft je altijd een uitdaging zonder dat je de controller door de televisie wilt smijten. De Heroic- en Legendary- moeilijkheidsgraden blijven goed gebalanceerd voor de wat meer ervaren spelers.

Toch trapt het spel in dezelfde val als zijn voorganger, want het voelt niet helemaal af. De opgepoetste levels verliezen langzaam hun glans als je richting het einde gaat. Dit was ook een groot kritiekpunt voor de eerdere games. In Halo 2 was het heel erg, omdat het leek alsof de laatste levels er gewoon uitgeknipt waren. Voor Halo 1 had het team er voor gekozen om eerdere omgevingen nog een keer te bezoeken. Gelukkig is dit alles in Halo 3 een stuk beter. Toch kan dat niet beletten dat de latere levels geplaagd worden door frustrerende ontwerpkeuzes en oneerlijke checkpoints. Maar je zult nooit stukken een tweede keer hoeven te bezoeken, waardoor het spel in zijn geheel toch een ultiem bevredigende en leuke conclusie van de serie is.