Halo 4 Review

Halo 4, het Grote Vervolg. De eerste game in een nieuwe trilogie en ook de eerste 'echte' Halo die niet door Bungie, maar door 343 Industries werd bedacht. Die studio maakte al een uitstekende eerste indruk met Halo: Combat Evolved Anniversary, maar dit is toch iets anders. Als deze game de mist ingaat, dreigt de miljardenfranchise van Microsoft voor eens en voor altijd uit te doven. Maar zo'n vaart zal het heus niet lopen. Toch?

De game begint vijf jaar na de gebeurtenissen in Halo 3. De Chief versloeg er de Covenant en voorkwam hun geschifte plannen, maakte komaf met de Flood en ontsnapte op het nippertje van een planeet die op ontploffen stond. Daarna werd hij door zijn artificiële vriendin Cortana ingevroren in een ruimteschip dat gedurende de tijdspanne tussen de twee games doorheen het heelal zwierf. Een mooi einde voor de saga die Bungie ons wilde vertellen, maar een nog veel mooier begin voor 343 Industries.

Je start dus in dat ruimteschip en nadat de immer wachtende Cortana onraad ruikt, ontdooit ze haar bepantserde maatje. Het ziet er aanvankelijk niet goed uit voor het niet zo olijke duo. Master Chief's shuttle werd namelijk niet alleen ontdekt door een heuse vloot van Covenant ruimteschepen, maar bevindt zich ook vlakbij een mysterieuze planeet. Op die planeet speelt het grootste deel van het spel zich af. En verder mag je de plot lekker zelf ontdekken, die overigens wel duidelijk een aanloop blijkt naar de rest van de trilogie.

343 toont dat ze weten hoe ze prachtige CGI moeten ontwerpen die zo op het witte doek terecht kan.

Als Master Chief doorloop je acht hoofdstukken voor je de eindcredits over het scherm ziet rollen. Tijdens die reis bevecht je zowel oude vijanden als de Covenant (die 343 in een nieuw jasje heeft gestopt) als nieuw gespuis. Die eerste groep kennen we al door en door en zijn niet zo lastig meer, aangezien we nu allemaal wel weten hoe we met Grunts en Jackals de vloer moeten aanvegen. De verse baddies zijn echter interessanter en zullen je hoogstwaarschijnlijk een paar keer een dode Chief bezorgen eer je weet hoe je ze het best moet aanpakken. Deze nieuwe tegenstanders zijn overigens mechanisch en ware kogelsponzen. De verschillende varianten zijn allemaal even lastig en voor de meesten kan je je niet zomaar eventjes verstoppen. Gooi de nieuwe en oude tegenstanders samen op één slagveld (iets wat eigenlijk veel te weinig gebeurt) en je krijgt geweldige gameplay.

Overigens zijn die slagvelden zelf niet zo interessant. Geen slecht woord over het goede tot uitstekende leveldesign, maar de verschillende locaties roepen stuk voor stuk een déjà vu op. Een ruimteschip, wat hoogtechnologische ruïnes, een bos of een woestijn. Stuk voor stuk plekken die we op zijn minst al een keertje eerder zagen in één van de vorige Halo's. Gelukkig ziet alles er wel een heel stuk beter uit. Details, schaduwen, textures en schade aan voertuigen en omgevingen zijn indrukwekkend mooi. Ook tijdens de quasi levensechte tussenfilmpjes toont 343 dat ze weten hoe ze prachtige CGI moeten ontwerpen die zo op het witte doek terecht kan.

Het spel ziet er niet alleen goed uit, het klinkt ook zoals het moet. De wapengeluiden uit eerdere games zijn direct herkenbaar, de vijanden klinken zoals het hoort en de voice acting is wederom van zeer hoge kwaliteit, zowel tijdens de gameplay als in de tussenfilmpjes. Ook de iconische muzikale score is weer van de partij, die nog altijd precies de juiste gevoelige snaar weet te raken.

De singleplayer zal de meeste spelers ongetwijfeld bevallen. Deze is misschien net iets korter dan de voorganger, maar dat komt waarschijnlijk gewoon door de ontzettend irritante Flood levels die er in deze versie gelukkig niet meer zijn. Toch voelt het alsof 343 het iets té safe heeft gespeeld met deze game. De ijzersterke fundering van Bungie werd hergebruikt, maar echt veel of grote vernieuwingen zijn er niet. Degelijk, maar niet revolutionair dus.

Een nieuwe versie van Firefight was wellicht toch een beter idee.

Maar echte Halo fans kopen de games natuurlijk niet enkel voor de singleplayer. Bungie is er in geslaagd om op acht jaar tijd met hun portie Halo games 20 miljard multiplayermatches te organiseren. De unieke mix van snelle gameplay met erg gevarieerde wapens op kleine én grote maps met hier en daar wat voertuigen verkocht het afgelopen decennium ongetwijfeld een boel Xbox Live Gold abonnementen. De nieuwe ontwikkelaar behoudt de belangrijkste pijlers uit de vorige games, maar voegt ook nieuwe modi toe aan het spel.

De Firefight modus behoorde volgens 343 blijkbaar niet tot die pijlers, aangezien dit Horde speltype werd geschrapt. Ter vervanging is er Spartan Ops, een co-op ervaring voor maximaal vier spelers die een eigen verhaallijn krijgt die simultaan met Master Chief's avonturen loopt. Tijdens vijf episodes die elk vijf missies bevatten kruip je in de huid van één van de leden van Majestic Squad, een team Spartans dat ook terecht komt op de planeet waar Master Chief tijdens de singleplayer op rondhuppelt. De eerste episode is echter helemaal niet indrukwekkend. Een verhaal was er niet echt tot het einde van het laatste hoofdstuk. De gameplay zelf viel te herleiden naar het afmaken van elke vijand die op de map werd gedropt en eventueel wat schakelaars overhalen om nog meer tegenstanders binnen te laten. Een nieuwe versie van Firefight was wellicht toch een beter idee.

Gelukkig is er ook nog de competitieve multiplayer. Die is grotendeels onveranderd gebleven en de populairste gamemodi (onder meer Slayer, Capture The Flag, Flood en zelfs Oddball) keren terug. De maps zien er zeer goed uit en zijn zo opgebouwd dat er genoeg variatie aan gameplay is. Er zijn de claustrofobische levels waar een groot aantal van de kills door mêlee aanvallen zullen worden bepaald, maar ook grotere speelvelden waar voertuigen of snipers je van het leven zullen beroven zijn van de partij.

De maps zien er zeer goed uit en zijn zo opgebouwd dat er genoeg variatie aan gameplay is.

Er werd ook naar de concurrentie gekeken voor de opties naast het slagveld. Zo kan je tijdens de matches punten verdienen waardoor je Spartan in level stijgt. Wanneer dit gebeurt krijg je Spartan Points die je kan spenderen aan nieuwe wapens of uitrusting die je ontvangt wanneer je respawnt. Verwacht echter niet dat je bij elk nieuw leven met een raketlanceerder op het slagveld kan stappen. Je opties blijven beperkt tot een volautomatisch of single-shot machinegeweer of een karabijn. Ook het pantser van je krijger kan je aanpassen, maar deze veranderingen zijn puur cosmetisch. En er zijn ook perks waardoor je bijvoorbeeld langer kan sprinten of je levensbalk sneller hervult. Klinkt erg bekend, niet?

Tenslotte zijn er nog de Forge en het Theatre. In die eerste kan je levels aanpassen of zelf volledige nieuwe maps maken. Er valt nog meer aan te passen dan in de vorige edities en elk object uit het spel staat tot jouw beschikking. De opties zijn eindeloos en het aantal mogelijkheden is absurd groot. Een beetje té groot zelfs, maar levelbouwers met ervaring kunnen er weer hun vingers en andere lichaamsdelen bij aflikken. Met het Theatre kan je dan weer filmpjes of screenshots maken met een al bijna even grote toolset. Files kunnen makkelijk worden verdeeld tussen verschillende spelers. Twee uitstekende opties voor wanneer je single- én multiplayer even beu bent, dus.

Wie dit spel koopt, krijgt wederom een geweldige multiplayer waarin hij zich honderden uren kan verliezen. Spijtig van die Firefight modus, maar misschien herpakt Spartan Ops zich wel in latere afleveringen zodat het toch nog allemaal goed komt. Er zijn nieuwe mogelijkheden, vooral naast het slagveld, en daarom is de multiplayer net iets sterker dan de campagne.