Halo 5: Guardians campaign review
All hail the conquering hero.
Halo is groter dan de Chief. Dat bewijzen de ettelijke spin-off-games, de boeken en de stripverhalen die de reeks rijk is. In Halo 5: Guardians trek je niet alleen het groen getinte harnas van de iconische held aan, maar stap je ook in de laarzen van een nieuwe Spartan: Jameson Locke. Wanneer de Chief van de radar verdwijnt, is het Locke die naar de legende op jacht gaat.
Je speelt als Locke in maar liefst twaalf van de vijftien campaignmissies. Fans van de Master Chief wanhopen misschien even wanneer ze dat lezen, maar toch draait het verhaal te allen tijde rond John-117 en zijn mede-Spartans van Blue Team. 343 Industries vertelt het verhaal beter dan in Halo 4. De plot is duidelijk en moeilijke concepten zoals the Mantle of Responsibility worden uitgelegd zonder dat je het gevoel krijgt in een klaslokaal te zitten. De ontwikkelaar slaagt er zelfs in een gevoel van mysterie in de game te verweven, wat de reeks sinds Halo 3: ODST niet meer gezien heeft.
Of je nu achter het vizier van Locke of de Chief plaatsneemt, de game speelt sowieso als een trein. 343 Industries heeft aan de armor abilities uit Halo: Reach en Halo 4 een einde gemaakt en introduceert Spartan abilities, vaardigheden die iedereen tot zijn beschikking heeft. Je kunt sprinten, je Thrusters activeren en vijanden vanop grote hoogte met de ground pound-move torpederen. Die nieuwe trucjes geven aan het schieten een welgekomen extra laag.
Dat schieten voelt ook beter dan ooit. Ieder wapen vult een bepaalde niche in en beloont een bepaalde speelstijl. Zelfs de Forerunner-wapens uit Halo 4 zijn opnieuw ontworpen om wat unieker te zijn. Ieder wapen maakt ook gebruik van het nieuwe Smartlink-systeem. Dat lijkt op het eerste zicht een ongewenste gast: Halo heeft geen iron sights nodig. Wanneer je speelt, merk je echter al snel dat Smartlink meer een reskin van de traditionele functie is dan een echte toegeving aan de conventies van een genre gedomineerd door Call of Duty.
Om je optimaal van je nieuwe wapens en vaardigheden te laten genieten, heeft de ontwikkelaar de levels groter dan ooit gemaakt. Overal zijn er geheime gangen, verborgen wapens en andere manieren om je vijanden een loer te draaien verstopt. De pret in Halo bestaat erin om zo efficiënt en stijlvol mogelijk je vijanden uit te schakelen, iets waar Halo 5: Guardians je meer dan genoeg kansen tot geeft. Dat voelt aan als een echte terugkeer naar de roots van de reeks en toont aan dat 343 Industries duidelijk naar de fans heeft geluisterd.
Je bevindt je evenmin nog alleen op het slagveld. Of je nu alleen bent of met z'n vieren online speelt, er zijn te allen tijde vier Spartans op het veld. Het gevoel van de Chief als de eenzame Spartan gaat daardoor verloren, maar de Spartans van Blue Team en Fireteam Osiris zijn interessant genoeg om dat verlies op te vangen.
Wanneer je alleen speelt, kunnen je teamgenoten ook hun mannetje staan. Je kunt hen bevelen geven, maar die gelden voor het hele team en niet voor individuele Spartans. Dat kan voor frustraties zorgen wanneer je je team wilt micromanagen. Dat laatste is een must op de Legendary-moeilijkheidsgraad, want dan zijn je computergestuurde Spartanen volledig nutteloos.
Dat de game gebouwd is rond samen spelen wordt nog maar eens duidelijk wanneer je de Warden Eternal tegenkomt. Die zwaar gewapende baas komt tijdens de campaign meermaals op je pad terecht en dankzij zijn instakill-aanvallen is iedere ontmoeting frustrerender dan de vorige. Je A.I.-teamgenoten wijzen je er maar al te graag op dat je de zwakke plekken op zijn rug kunt uitbuiten, maar zijn zelf niet slim genoeg om dat te doen. Die gevechten zijn slechts korte stukken uit het grote geheel, maar een teleurstellende toevoeging.
Het is enorm gemakkelijk om je vrienden uit te nodigen. De campaign ondersteunt namelijk drop-in, drop-out spelen. Bij een moeilijk stuk kan een ervaren vriend onmiddellijk in je game springen om je te helpen. Je krijgt ook de keuze welk personage je wil spelen. Wanneer je kompaan dan de game verlaat, wordt deze automatisch vervangen door een A.I. Het systeem werkt erg goed en de game schaalt de moeilijkheid omhoog per aantal spelers. Zo blijft de uitdaging altijd gegarandeerd.
Online kun je samen spelen, maar lokaal niet meer. Om een stabiele 60 frames per seconde te garanderen heeft 343 Industries immers besloten om de traditionele splitscreenmodus te verwijderen. Een deel van de allure van de Halo-reeks was de mogelijkheid om met z'n tweeën in de zetel te zitten en samen op één scherm de Covenant om zeep te helpen. Een groot gemis dus.
Halo 5: Guardians houdt die 60 frames per seconde wel quasi altijd vast. Enkel tijdens laadmomenten kun je eventjes een gestotter waarnemen. De game biedt ook een weergaloze schaal, met grote speelvelden die soms door de immense Guardians omringd worden. Die zwevende titanen zijn enorm indrukwekkend om te zien. 343 Industries drukt nog altijd zijn eigen stempel op de stijl van de reeks, maar grijpt terug naar de grootsheid die je van Halo verwacht.
Ook de muziek vormt een eerbetoon aan het verleden. Nadat de soundtrack van Halo 4 bijna uitsluitend uit nieuwe deuntjes bestond heeft componist Kazuma Jinnouchi nu weer enkele klassiekers van onder het stof gehaald. De thema's die bij Fireteam Osiris en de Guardians horen zijn catchy, maar wanneer je de melkweg wilt redden gaat er niets boven het iconische Halo-thema.
343 Industries heeft al een lange weg afgelegd sinds het in 2010 de sleutels van de Halo-reeks kreeg. Na enkele misstappen bewijst de studio nu dat het een echte Halo-campaign kan leveren. De ontwikkelaar laat af en toe nog eens een steek vallen, maar het resultaat spreekt voor zich. Halo 5: Guardians voelt fris aan, maar respecteert alles wat de reeks heeft groot gemaakt. Hail to the Chief.
Halo 5: Guardians is vanaf 27 oktober beschikbaar op de Xbox One.