Halo: Reach
Begin van het einde.
De multiplayer steunt op drie grote pijlers. Allereerst is er de Firefight mode, die de game Halo: ODST toch een iets aantrekkelijkere aankoopt maakte. Hierin is het de bedoeling dat vier spelers het samen opnemen tegen golf na golf vijandige Convenanttroepen. Naarmate je verder raakt in de game wordt iedere golf moeilijker, waardoor het spelen van deze mode een ware uitputtingsslag wordt, maar tegelijk ook het opperste bewijs van je eigen kunnen is. Je kunt ook speciale skulls activeren, die ervoor zorgen dat je vijanden bijvoorbeeld enkel kunt doden met headshots, die het hele gebeuren nog net iets moeilijker maakt. Ook kunnen deze keer twee spelers de zijde van de Covenant vervoegen als Elite, om het leven van de spelers die als Spartans spelen net iets moeilijker te maken.
Ten tweede is er de Forge mode. We hebben al van veel journalisten gehoord dat dit de mode is die van Halo een soort LittleBigPlanet game maakt, maar dit vinden we net iets te ver gaan, alsof ze geen betere analogie konden bedenken. Voor ons is de Forge mode meer te vergelijken met een grote doos Lego, in het jasje van het Halo universum. In deze mode biedt men je een blanco multiplayer map en alles wat je maar kunt bedenken qua gebouwen, structuren, voertuigen, wapens, etc... aan waarin je naar hartenlust kunt beginnen je creativiteit te botvieren. Zou je graag weten wat mensen van je hersenspinsels vinden? Dan nodig je snel enkele vrienden uit om je map uit te proberen, terwijl jij zelf nog in realtime aanpassingen kunt maken. Zeker een stap vooruit in vergelijking met de Forge mode uit Halo 3.
Als laatste is er de multiplayer zelf. Op zich waarschijnlijk DE hoofdreden waarom mensen Halo spelen, en dat is zeker en vast terecht. En dit is dan ook het moeilijkste deel van deze hele review, enkel en alleen omdat de multiplayer van Halo: Reach zo uitgebreid is. Maar goed, we zullen ons best doen om een zo goed mogelijke beschrijving van de multiplayer te formuleren.
Er is nog verder gebouwd op de reeds imposante multiplayer mode uit Halo 3. Alle klassiekers als Slayer (een deathmatch mode, niet de metalgroep), Team Slayer, Capture the Flag, King of the Hill, etc. maken opnieuw hun opwachting. Maar ook heeft ontwikkelaar Bungie enkele nieuwe modes toegevoegd. Stockpile is een CTF variant, waar het de bedoeling is om zoveel mogelijk vlaggen in je basis te verzamelen. Dan heb je ook nog Generator Defence, waar een team van spelers die in de huid van de Elites kruipen de opdracht krijgen om generators te vernietigen, terwijl een team van Spartans hen moet tegenhouden. Invasion is een mode die het best te vergelijken valt met de Rush mode van Battlefield: BC. Team één moet haar basis beschermen, terwijl het andere team stap voor stap de basis inneemt.
Iedere mode kan op absurde wijze naar het behagen van de spelers worden aangepast. Het valt echt moeilijk te omschrijven hoeveel verschillende opties de multiplayer bevat, iets wat spelers van Halo 3 zeker zullen beamen. Dit kunnen we het best verduidelijken met het omschrijven van een speelsessie. We beginnen de matchmaking met een gewone Slayer. Nadat dit potje schermutselen afgelopen is, gaan we na wat post-gevechtstatistieken bekeken te hebben onmiddellijk aan de slag in een Slayer variant, genaamd Zombies. De spelers worden in twee groepen opgedeeld, de geïnfecteerde spelers die met een plasmazwaard gewapend zijn en de niet-geïnfecteerde spelers die met een shotgun en pistool aan de slag kunnen.
Bedoeling voor die laatste categorie is om zo lang mogelijk in leven te blijven. Slagen een geïnfecteerde erin iemand te doden, dan wordt deze speler ook geïnfecteerd. Winnen doe je door een bepaalde score te behalen. Na dit potje vermakelijke chaos komen we in een Headhunter game terecht. Wanneer een speler gedood wordt, laat hij een schedel vallen. De andere spelers moeten deze schedels zien te verzamelen. Weet je er 25 te bemachtigen en lang genoeg in leven te blijven, dan win je de ronde (tenzij iemand een "Skullamanjaro" scoort, door 10 schedels tegelijk te bemachtigen). En dit alles is nog maar het tipje van een monsterlijke ijsberg aan speelplezier die te beleven valt.
Enig minpunt aan de multiplayer is dat er maar een tiental maps beschikbaar zijn. Maar door de immens uitgebreide speelmodes zul je al werk genoeg hebben om voor iedere mode op iedere map alle wapenlocaties uit het hoofd te leren. En nieuwe maps mogen we zeker verwachten in de vorm van DLC, later in de levenscyclus van de game.
Ook de Theater mode maakt opnieuw haar opwachting. Na het spelen van een match kun je in de Theather mode al je kunsten nog een herbekijken, editen, foto's nemen, om vervolgens te delen met je vrienden. Niet echt heel verschillend van Halo 3, maar zeker en vast één van de grondleggers waarop de Halo community gebouwd is.
Zoals we al schreven is Halo: Reach geen grote stap vooruit in vergelijking met Halo 3, maar eerder een "bedankt voor alles" aan de fans van de reeks. Dit houdt niet weg dat er uren, weken, ja zelfs maanden plezier te beleven valt met deze game. Niettegenstaande je de singleplayer snel doorgespeeld zult hebben, zal de ijzersterke multiplayer van de game je zeker en vast blijven boeien. Dit is de laatste Halo-game door ontwikkelaar Bungie, en we willen hen alvast bedanken voor de uren speelplezier en hen veel succes toewensen met hun nieuwe multiplatform project. Kortom, Halo: Reach is een must have.