Hard Corps: Uprising

Ik heb bitter weinig herinneringen aan mijn vroege jeugd. Het is misschien kenmerkend voor een fanaat met een vertekend wereldbeeld als mezelf dat al de herinneringen die nu nog overblijven van mijn eerste tien levensjaren volledig in het teken staan van de videogames die ik speelde. Natuurlijk horen de games die ik thuis speelde op mijn Commodore 64 en Sega GameGear daarbij, maar het zijn vooral de arcadekasten die ik tegenkwam op een vreemde plek die ik me levendig herinner. Zo was het eerste woordje Spaans dat ik leerde het woord voor 'wisselen' omdat ik aan de barman van een klein bruin café in een gehucht in de Pyreneeën moest vragen om mijn peseta's om te zetten in muntjes die de Pac-Man arcadekast aanvaardde. Dat was in de zomer van 1993 trouwens.

Het was een paar jaar later dat ik met de familie van een vriend naar Saint-Tropez ging en we daar een arcadebak met Metal Slug ontdekten. Het werd al snel dagelijkse gewoonte om tegen de avond wat geld in die kast te steken en met z'n tweeën zo ver mogelijk in het spel te geraken. De onverbiddelijke moeilijkheidsgraad zorgde er natuurlijk voor dat we nooit erg ver geraakten. Op het einde van die twee weken kende we de patronen van het spel echter voldoende uit het hoofd om ons onoverwinnelijk te voelen en niet meteen te sterven.

1 of 13

Beschrijving

Attribution

Contra was nog zo'n game uit die tijd waarbij je hard moest trainen om de patronen van de vijanden in je motorisch geheugen te krijgen en zo langzaam maar zeker dichter bij het einde van de game te komen. Nu komt Konami met Hard Corps: Uprising dat een heuse prequel is van klassieker Contra: Uprising. En ook al is de originele verwijzing naar Contra uit de naam gehaald, de game zet zeker de traditie van keiharde, afstraffende gameplay voort.

Het is voor de moderne gamer zeker even slikken. Het spel kent zo al een moeilijkheidsgraad die pijlsnel omhoog gaat, en je raakt ook nog eens al je wapen-upgrades kwijt als je geraakt wordt. Wordt een keer te vaak geraakt en je gaat terug naar een checkpoint dat vaker wel dan niet al een heel eind achter je ligt. En als je je drie levens hebt opgebruikt mag je helemaal opnieuw beginnen. En dat is dan nog de gemakkelijkere Uprising Mode. In de reguliere Arcade Mode heb je zelfs geen health bar. Op zijn minst afschrikwekkend te noemen voor gamers, waaronder ik trouwens mezelf reken, die ondertussen regeneratieve health gewend zijn en verwachten dat er achter elke hoek een autosave punt schuilt. Ik heb zelf dan ook meerdere keren kwaad de controller naast me gesmeten uit frustratie. Is dat een goed of slecht punt? Daar moet je zelf over beslissen. Zelf speel ik games als ontspanning en mezelf frustreren past niet meteen in dat plaatje. Maar gamers die een aartsmoeilijke game uitspelen als een medaille zien ter verering van hun kunsten zullen Hard Corps: Uprising een enorme trofee vinden die ze met trots in hun kast kunnen zetten.

In de al eerder vernoemde Uprising-mode in het spel krijgen spelers wel de kans om hun personage wel een aantal perks te geven die het spel gemakkelijker te maken. Maar het unlocken van die perks vereist zodanig veel punten dat je ze enkel kan gebruiken als je het spel al uren gespeeld hebt. Dus tegen dat je die characterperks kunt gebruiken heb je ze misschien zelfs niet meer nodig.

Het oldschool-sfeertje wordt ook doorgedreven in de presentatie van het spel. Buiten een indrukwekkend geanimeerd introfilmpje ziet het spel er wel heel vroeg jaren '90 uit. Vijanden slaken constant dezelfde kreetjes als je ze raakt, hun animatie kent maar een beperkt aantal frames en hun moeilijkheid ligt vooral in hun aantallen in plaats van variatie. In alle opzichten voelt Hard Corps: Uprising meer aan als een echte arcadegame uit de jaren '90 dan als een moderne herwerking ervan. Opnieuw: fijn voor de echte liefhebbers van het genre maar niet voor iedereen weggelegd.