Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 1

Verder vind je vaak toverdrankjes terug in de omgeving. Ofwel zitten ze in kistjes, ofwel laten vijanden als ze sterven potions vallen nadat hun lichamen automatisch verdwijnseld zijn. Daar is pas echt magie aan het werk! Er zijn een heleboel drankjes die direct in werking treden en je abilities verbeteren, andere worden toegevoegd aan je inventory. De pijltjes van de D-pad vertegenwoordigen elk één soort potion. Zo kan je bijvoorbeeld explosieve drankjes en potions die een gifgas verspreiden naar de vijand werpen. Verder is er een verdovingsdrankje om irriterende elfjes alias doxy's te verdoven, waarna je hen makkelijker kunt neerhalen. Vaak vuurt Harry echter gewoon een spreuk af in plaats van een potion te gooien, waardoor het hele systeem meteen een pak minder aangenaam wordt. Gelukkig kan je steeds rekenen op de hulp van je trouwe vrienden Ron & Hermelien die je vergezellen, want om de één of andere reden kunnen zij niet sterven. Hier is magie mee gemoeid!

Een tweede spelonderdeel dat voor wat afwisseling moet zorgen, bestaat erin dat je onder de onzichtbaarheidsmantel moet kruipen om in first person view op stealthy wijze mensen te ontwijken. In vergelijking met dit speltype is het actiegericht onderdeel eigenlijk nog aangenaam om eerlijk te zijn. Vanaf dat iemand tegen je aan loopt word je ontdekt, en meestal betekent dat een onvermijdelijke dood aangezien tegenstanders in zo'n geval maar blijven komen. Bovendien doet Harry z'n mantel plots af wanneer hij een voorwerp opraapt om één of andere duistere reden. Als je geluk hebt kan je echter een loopje nemen met de simpele A.I. van het spel. Soms kan je gewoon wat verder lopen naar een locatie waar niemand is, en vervolgens de onzichtbaarheidsmantel terug aandoen. De mensen die je daarvoor zonet aangevallen hebben lijken dan plots aan dementie te lijden waardoor je simpelweg je weg kunt verderzetten. Zo zijn er nog een aantal zaken die niet kloppen. Als je een deur open doet met de onzichtbaarheidsmantel om merkt niemand dat bijvoorbeeld.

Vanaf dat je de mantel om doet begint er tevens een klokje te lopen. Als de tijd om is, gaat de mantel automatisch af. Je kunt de klok 'herladen' door de mantel even af en weer aan te doen, maar dan mag er niemand in de buurt zijn. Als er voldoende verlaten hoekjes zijn valt dat best nog mee, maar dat is helaas niet in alle levels het geval. De andere manier is om stil te blijven staan, maar het klokje vult tergend traag terug bij. Het enige voordeel is dat je op zo'n moment deftig kunt opletten of er voorbijgangers tegen je dreigen te botsen door voortdurend rondjes te draaien. Als het tovenaars zijn kunnen ze namelijk om het even waar verschijnselen, en zelfs als ze dat niet kunnen hebben ze de vervelende neiging om altijd juist naar je toe te komen lopen – waarschijnlijk een zesde zintuig of zo. Aangezien je geen rondjes kunt draaien terwijl je aan het rondwandelen bent, komt het op zo'n momenten veel vaker voor dat iemand langs achter tegen je loopt.

Kortom: wat je ook doet, je hebt meestal niet zelf in de hand hoe het level gaat aflopen. Het enige wat je kunt doen is het een aantal keer opnieuw proberen in de hoop dat het geluk eens aan je zijde is. Hoewel het concept op zich helemaal niet zo slecht is, wordt het genadeloos de dieperik in gesleurd door een heleboel mankementen die nogal wat frustratie teweeg brengen. En eigenlijk is dat meteen ook een korte samenvatting van heel het spel. Er zijn bijvoorbeeld een aantal levels waar je een heleboel beukende bomen moet ontwijken, maar de enige manier om er voorbij te geraken is gewoon op goed geluk lopen, één keer omver geslagen worden en dan snel verder lopen. In een normaal spel zou je die bomen op z'n minst aan de hand van één of andere tactiek kunnen ontwijken. Het is zelfs mogelijk om een heleboel vijanden te ontwijken door de onzichtbaarheidsmantel aan te trekken, terwijl het spel op dat moment van je verwacht dat je het gevecht aangaat.

Grafisch gezien kan de game er bij momenten knap uitzien, hoewel je zeker geen oogverblindende dingen te zien zult krijgen. Vooral wanneer je in een gebouw zoals het ministerie van de toverkunst bent ziet alles er redelijk snor uit. Levels die zich buiten afspelen – meestal in bebost gebied, hebben dan weer het nadeel dat alles in de omgeving er enorm wazig uitziet. Geslaagder zijn de physics die ervoor zorgen dat sommige coverelementen door spreuken weggeblazen kunnen worden. Qua geluid mag je een epische soundtrack verwachten, maar helaas is de kwaliteit ervan niet om over naar huis te schrijven. Wat gelukkig wel aanwezig is zijn de stemmen van de acteurs uit de film. Maar vaak komen de dialogen letterlijk uit de bewegende prent, het is uitzonderlijk dat er eens iets wordt toegevoegd. Het leukste wat dat betreft is het feit dat tovenaars die je passeert - al dan niet als je onder de onzichtbaarheidsmantel zit - vaak met elkaar in gesprek zijn over één of ander actueel onderwerp in tovenaarsland of iets in verband met de situatie waar ze zich in bevinden.

Nog een teleurstelling voor de fans is dat er vaak een loopje wordt genomen met het verhaal wat details betreft, hoewel je er zeker van mag zijn dat je alle iconische locaties uit de film zult doorkruisen. Uiteraard is het begrijpbaar dat er een aantal zaken werden toegevoegd die zich meer lenen tot het ontwerpen van levels (zo moet Harry soms een aantal uitdagingen voltooien in willekeurige volgorde, zoals het redden van een aantal modderbloedjes uit de klauwen van dooddoeners of de inferi, een soort ondoden die eigenlijk totaal niet in de film voorkwamen), maar dergelijke dingen hebben eigenlijk niets met de rest van het verhaal te maken. Bovendien zijn er een heleboel zaken die gewoon niet kloppen. Wanneer het olijke drietal plots droogweg toverstokjes bovenhaalt te midden van een dreuzelstraat zonder dat iemand het merkt, hebben mensen die een beetje bekend zijn met de reeks toch wel even een facepalm-moment. Het nalatenschap van Perkamentus wordt in het spel bijvoorbeeld door meneer Wemel overhandigd, terwijl dat eigenlijk de minister van toverkunst moet zijn. En jawel, ook mensen voor wie dit spel hun introductie met de reeks betekent hebben al zeker een reden om te klagen. De verhaallijn neemt aan dat je al bekend bent met het verhaal rond de gebrilde tovenaar, want vele begrippen uit het uitgebreide vocabularium ontsproten uit het brein van J.K. Rowling worden gewoon niet uitgelegd.

Naast de (redelijk korte) single player bevat de Xbox 360-versie een reeks Kinectuitdagingen geordend volgens moeilijkheidsgraad die je met één of twee spelers kunt volbrengen en waarin je het moet opnemen tegen dooddoeners. Je scores komen vervolgens op online leaderboards terecht. In de levels kan je niet rond bewegen maar gebeurt dat automatisch. Het enige dat je moet doen is spreuken vormen en afsturen op de vijand door te bewegen met je armen en handen. Ik heb deze modus niet kunnen uittesten, maar rekening houdende met de kwaliteit van de rest van het spel gok ik dat het niet bepaald een must-play ervaring zal zijn. De andere versies van het spel hebben dit spelonderdeel ook, maar daarin kan je wel vrij rondbewegen waardoor het eigenlijk krak dezelfde ervaring oplevert als de single player, buiten het feit dat er tijdsdruk mee gemoeid is. Collectibles zoals kranten over Harry zorgen tenslotte voor nog een beetje herspeelbaarheid, maar ik betwijfel of je het spel überhaupt nog eens zult willen doorploeteren. Al bij al zorgt het ervoor dat je niet zo lang met het spel bezig zult zijn.