Harry Potter: Quidditch Champions review - Nog wat Zwerk aan de winkel
Snaai na een tijdje.
Harry Potter: Quidditch Champions brengt de tovenaarssport tot leven maar struikelt over zijn eigen concept.
In de Harry Potter: Quidditch Champions review van Nathan lees je of Unbroken Studios de Snitch vangt of een Bludger tegen het hoofd krijgt.
Na de teleurstelling van een (vocale) minderheid dat Hogwarts Legacy geen Quidditch (voor de liefhebbers: Zwerkbal) bevat, dient uitgever Portkey Games die Harry Potter-fans van repliek met Harry Potter: Quidditch Champions. Dit is de tweede echte Quidditch-game, na Harry Potter: Quidditch World Cup 21 jaar (!) eerder. De roep om een authentieke Quidditch-ervaring is in de afgelopen jaren dan ook alleen maar groter geworden. Die authenticiteit komt in Harry Potter: Quidditch Champions zeker naar voren, maar heeft daardoor niet altijd een goede impact op de gameplay.
Alle Quidditch-rollen zijn in Harry Potter: Quidditch Champions geloofwaardig gepresenteerd. Allereerst stel je een team van één Keeper, één Seeker, één Beater en drie Chasers samen waarmee je zowel in de singleplayer als in de multiplayer het veld betreedt. Als Chaser beleef je sowieso de meeste actie, omdat je als enige doelpunten maakt. De Beater heeft een tactisch interessante, maar lastigere rol: hij roept een Bludger op en slaat die op het juiste moment naar een tegenstrever (pakweg de vijandige Keeper) zodat die tijdelijk machteloos is. De Keeper wisselt dan weer snel tussen de drie ringen om schoten te stoppen, stuurt de Quaffle ver het veld op en creëert er ringen die de Chasers vooruit boosten. Ten slotte vliegt de Seeker door genoeg ringen die de Snitch achter zich laat, voordat hij een poging tot vangen kan doen. Hoewel het technisch niet revolutionair is, leggen alle rollen een solide basis voor een authentiek potje Quidditch.
Ironisch genoeg is het Quidditch-spel zelf het grootste obstakel van deze game. Net als in de ‘realiteit’ vliegen alle spelers onder, boven en naast elkaar heen, aangeduid met pijltjes en cirkeltjes terwijl een waarschuwing je plots nog eens dwingt om een Bludger te ontwijken. Ondanks de ‘focus cam’ op de Quaffle is het enorm lastig om je te focussen, omdat je telkens opnieuw jouw afstand tot de bal moet inschatten voordat hij weer weg is. De controls zijn daarbij niet altijd behulpzaam: je passt de bal op basis van een prompt naar de andere Chaser en hoopt dat die prompt bij het loslaten nog geldig is, anders ben je de bal kwijt. Tactiek is in Quidditch Champions dan ook veelal improvisatie: vliegt je teammaat toevallig dààr, dan gaat de bal op goed geluk daarheen. Quidditch Champions staat voor chaotisch vermaak, maar al te vaak staat de chaos het vermaak in de weg.
Quidditch Champions staat voor chaotisch vermaak, maar al te vaak staat de chaos het vermaak in de weg.
De singleplayercarrièremodus neemt je mee in de Hogwarts House Cup, de Triwizard Tournament Cup en de World Cup. Buiten de toernooistructuur is er functioneel geen enkel verschil tussen de drie toernooien: je team neemt gewoon de kleuren van de deelnemende ploeg naar keuze aan, bijvoorbeeld Ravenclaw, de Durmstrang-school of Duitsland. De gameplayloop is heel simpel: je speelt een wedstrijd (en wint die bij voorkeur), keert terug naar de lobby en past met de XP-punten je upgrades toe. Aangezien er vijf AI-spelers in de singleplayer voor jou spelen, win je de modus met de vingers in de neus. De Seeker is daarin een ware ‘hack’, want als je diens skill tree vervult, dan heb je een significant snelheidsvoordeel. Bijgevolg is de singleplayer vooral een trucje om je eerste skill points te verzamelen die in de multiplayer beter van pas komen. Er is behalve voor de prestatiejagers geen incentive die je naar de singleplayer laat terugkeren, waardoor Quidditch Champions meteen al heel wat lichter uitvalt.
In de multiplayer speel je 3v3 en standaard als Chaser en één andere unieke rol (Keeper/Seeker/Beater), die anders automatisch door de AI overgenomen wordt. Hoewel de chaos hier evenzeer om de hoek loert, heb je met wat geluk gemotiveerde medespelers die tactisch meedenken en je op het juiste moment aanspelen. Als je dan bij een gelijke stand in de laatste minuut de Snitch vangt, dan ervaar je letterlijk magie. De matchmaking laat wel wat te wensen over, want het duurt te lang voordat de wedstrijd begint en het is mij nog nooit gelukt om met dezelfde ‘party’ een volgende potje te starten. Daardoor geraak je in Quidditch Champions amper in de flow. Bovendien vallen de commentaarteksten al heel snel in herhaling. Het zwaartepunt van Quidditch Champions ligt duidelijk in de multiplayer en daar vind je ook het meeste plezier, maar de eentonigheid dreigt.
Harry Potter: Quidditch Champions zet een authentieke ervaring van de tovenaarssport neer die gebukt gaat onder zijn eigen concept. Alle spelersrollen zijn geloofwaardig naar hun gamevariant vertaald, maar vliegen in de praktijk vaak willekeurig door elkaar waardoor tactisch denken onmogelijk wordt. Daarnaast is de singleplayer slechts een beginpunt om je eerste XP te verzamelen en vliegt de multiplayer nog niet vlot vooruit. Als de ontwikkelaar dat niet kan bijschaven, dan doemt de eentonigheid aan het zwerk op en kunnen enkel de sporadische potjes met een goed team de magie redden.
De Harry Potter: Quidditch Champions review vond plaats op de Xbox Series X.