Harvest Moon: One World review - Dor landschap
Gefaalde oogst.
Sander laat voor de Harvest Moon: One World review even zijn boerderij in Pelican Town achter om te zien of het gras aan de andere kant groener is.
Hoewel de oorspronkelijke ontwikkelaar van Harvest Moon jaren geleden met de noorderzon vertrok, blijft uitgever Natsume dankbaar gebruikmaken van de eens zo populaire titel. Harvest Moon: One World is een nieuwe poging om de serie in het zonnetje te zetten, waarmee een gloednieuwe ervaring van de game wordt beloofd. Van die belofte komt uiteindelijk weinig terecht, en de algemene kwaliteit van deze boerderijsim is ronduit ondermaats.
Eerst en vooral komt er van de beloofde vrijheid maar weinig terecht. Je mag je boerderij op meerdere locaties in de wereld plaatsen, maar dat klinkt interessanter dan de uitwerking. Allereerst zijn de locaties van tevoren vastgesteld en ben je beperkt in je keuzes. Het land dat bij de locatie hoort is niet uitbreidbaar, dus je kunt nooit méér doen dan braaf binnen de lijntjes te kleuren. Wanneer je vervolgens je boerderij verplaatst, blijft je oogst onbeheerd. Je moet dus alsnog terugkeren om de boel te onderhouden, want anders verwelken je gewassen. Je hangt uiteindelijk aan een zeer strakke ketting die het onmogelijk maakt om je creativiteit los te laten. De vrijheid die Harvest Moon: One World belooft is dus niets meer dan een illusie.
Dat gebrek aan vrijheid stuurt ook het beheer van je boerderij. Je kunt bijvoorbeeld geen zaadjes voor gewassen kopen. Die krijg je van Harvest Sprites, die al dan wel of niet op bepaalde dagen aanwezig zijn. Dat beïnvloedt je hele speelstijl, van het verdienen van geld tot het verbouwen van belangrijke gewassen voor sidequests. De ganse game lang ben je overgeleverd aan de grillen van willekeur, waardoor je nooit voldoening vindt in het beheren van je hoogsteigen boerderij. Dat gaat volledig in tegen het hele plezier van boerderijsimulaties.
Op grafisch gebied stelt de game enorm teleur. Hoewel het zeker een sprong vooruit is ten opzichte van voorganger Harvest Moon: Light of Hope, komt de kwaliteit niet boven de PlayStation 2-standaard uit. Houterige animaties, levenloze omgevingen, personages zonder enige charme en textures van lage kwaliteit zijn aan de orde van de dag. Bovendien presteert de game slecht. De framerate stottert en zelfs de audio hapert bij de minste belasting op de Nintendo Switch. Dat is technisch en esthetisch onacceptabel.
Ook onacceptabel is het verhaal. In de wereld van Harvest Moon: One World groeien alleen aardappelen en niemand heeft enig idee hoe iets te verbouwen. Aan de start van de game vind je een mysterieus boek waarin lang verloren technieken voor landbouw staan, dus nu is het aan jou om wat variatie aan te brengen. Dat is an sich geen slechte premisse, ware het niet dat het totaal geen steek houdt met het wereldbeeld. Zo vertelt een bewoner die al heel zijn leven veehouder is jou dat hij niet weet hoe hij zijn volwassen koeien van vers gras kan voorzien. Bovendien breekt de game regelmatig de regels van zijn eigen verhaal, waardoor het geheel niet alleen ongeloofwaardig maar ook onsamenhangend is.
NPC's in Harvest Moon: One World weten de game evenmin charme te geven. De vrijgezellen met wie je uiteindelijk kunt trouwen zijn vreselijk flauwe stereotypen, met voorspelbare dialogen en zonder enige blijk van persoonlijkheid. De rest van de bewoners zijn onelinermachines met inspiratieloze namen als "Thoughtful Woman" en "Awkward Man". De dialoogbox doet vermoeden dat je met iedereen een betekenisvolle relatie kunt opbouwen maar zelfs al zou dat echt kunnen met NPC's buiten de vrijgezellen om, valt er nergens een betekenisvolle connectie te bespeuren.
Zelfs de basiselementen van het genre, opgesteld door games als Stardew Valley en Story of Seasons, zijn ondermaats. De dagw-en-nachtcyclus is veel te snel voorbij en van zelfs een klein beetje wandelen gaat je extreem kleine stamina-balk al naar beneden. Je moet kapitalen uitgeven aan essentieel gereedschap, zoals een hamer en een bijl. Daarentegen krijg je vrijwel direct verzorgingsspullen voor je dieren gratis, terwijl je die pas veel later in de game kunt kopen. Je inventaris blijft veel te lang te klein, en de fast-travelopties schitteren ook te lang in afwezigheid. Harvest Moon: One World weet al het plezier en de ontspanning uit het genre te zuigen waardoor er alleen maar een frustrerende game overblijft.
Harvest Moon: One World schiet over de hele lijn tekort. De game is in de kern ondermaats en grafisch onverzorgd, en heeft een cruciaal gebrek aan charme. De elementen die de game uniek maken zijn onaf en brengen des te meer aan het licht dat de beloofde vrijheid een wassen neus is. Dat de game dan ook nog eens op geen vlak weet te boeien blijkt de laatste nagel in de doodskist. Harvest Moon: One World zaait een wanprestatie en oogst frustratie.
Voor de Harvest Moon: One World review speelde Sander op de Nintendo Switch.