Here They Lie review - Even neerliggen
Even neerliggen.
Tijdens het spelen van Here They Lie draait je maag zich altijd even om. Dat is echter niet te wijten aan de choquerende inhoud van de game, maar wel aan het extreme gevoel van motion sickness dat de game opwekt. De genietbare, grauwe sfeer en surrealistische situaties die Here They Lie je met zoveel verve voorschotelt, zijn dan ook enkel in korte speelsessies te genieten.
Ontwikkelaar Tangentlemen zegt de mosterd voor zijn psychologische horrorgame te halen bij zowel regisseur Stanley Kubrick als bij de cultfilm Jacob's Ladder. Die inspiratiebronnen zijn meteen merkbaar tijdens het spelen. Je weet nooit wat er echt aan de hand is en de spanningsboog staat steeds strak. Vaak ga je kamers binnen, waarna het licht helemaal uitvalt en je met een kloppend hart zit te wachten tot er iets gebeurt. Vaak komt er niks, en dat is net de grootste sterkte van Here They Lie. Dit is geen game die steunt op goedkope jump scares, maar net mikt op een ongemakkelijke sfeer.
Tijdens het middenstuk verandert de game echter van toon en ben je plots een Lynchiaanse koortsdroom aan het spelen. Die thematische overgang is iets te bruusk. Van een nagelbijtend stuk in een riool zit je plots in een losgeslagen scenario waarbij geweld en lust een decadente trip doorheen een gure stad vormen. Het is daar dat de game echter ook op z'n moedigst is, met enkele heel geslaagde en originele sequenties. Of hoe vaak heb jij al een first-person out-of-body-ervaring gehad in games?
De kracht van virtual reality maakt alles nog veel tastbaarder. Vooral het beginstuk van de game is huiveringwekkend. Je verkent kleine kamertjes in een verlaten station en hoort in de achtergrond typemachines als bezeten razen. Toch wordt virtual reality niet ten volste benut, en zijn er maar een paar momenten waarop bijvoorbeeld een mes tot vlak bij je gezicht wordt geduwd om de immersie compleet te maken.
Dat Here They Lie een virtualrealitygame is, geeft echter ook aanleiding tot het allergrootste probleem: een verstikkend gevoel van motion sickness. Doordat je vrij rondbeweegt en tegelijkertijd rond je heen kijkt, reageert je lichaam vooral slecht als je diagonaal beweegt en je evenwichtsorgaan geen signalen opvangt. Nog erger zijn de vele drempels en trappen in de game. Elke keer als je die overschrijdt, beweegt je personage plots heel snel even naar boven of beneden. Het gevoel van misselijkheid neemt daardoor zienderogen toe, en je maakt er al gauw een gewoonte van om je ogen toe te knijpen telkensje een drempel overgaat of een trap afdaalt.
Nog een probleem is het niveau van schrijven. De weinige gesprekken in de game vallen niet in positieve of negatieve zin op, maar de optionele documenten die je in de wereld vindt blinken uit in matigheid. Af en toe vind je een foto, waarna er een monoloog begint te spelen die vaag vertelt over de "waarde van de dood" of "die ene keer dat ik me door demonen bezeten voelde". Die teksten maken al weinig indruk, en de getypte teksten die je in kistjes terugvindt doen dat nog veel minder. Die lijken vaak geschreven door een puber die net een horrorboek heeft gelezen, zeker als ze het hebben over "de dingen daar beneden die om vlees roepen".
De zwakke optionele content doet uiteindelijk weinig afbreuk aan de game. Het is de motion sickness die de grootste domper vormt. Here They Lie is een sfeervolle, dreigende en surrealistische trip die zijn inspiratiebronnen uitstekend benut en een memorabele passage langs je pupillen maakt. Het is maar de vraag of je maag daar ook van gaat genieten.
Here they Lie is vanaf nu verkrijgbaar, exclusief voor de PlayStation VR.