Het portfolio van Treyarch

Treyarch werd opgericht in 1996 door Peter Akemann en Dogan Köslü. Ondanks dat de studio vooral naambekendheid verwierf met zijn medewerking aan de Call of Duty-serie, is de ontwikkelaar veelzijdiger dan je denkt. Hierbij gaat het niet enkel om obscure games, maar ook enkele (kleine) successen op gebied van sportgames. Omdat een puur historisch overzicht alleen maar voor verwarring zou zorgen, zal ik de games bespreken per genre.

Het begon allemaal met een hockeygame die het vooral van de licentie moest hebben. Olympic Hockey 98 (N64) werd geen groot succes en leed aan de vele gebreken die bij een licentie komen. Later zou de studio hockey wel alle eer aandoen met de port van NHL 2K2 naar de Dreamcast en de ontwikkeling van NHL 2K3 (GC, PS2, Xbox). Deze laatste was één van de meest populaire edities ooit en ontving alleen maar positieve recensies.

Daarnaast ging Treyarch aan de slag met nog een iconisch sport uit de Amerikaanse samenleving: baseball. Met Triple Play 2000 (PC, PS1, N64) en Triple Play 2001 (PC, PS1, GBC) oogstte de studio vooral hoge ogen op de PlayStation. De echte teams uit de Major League Baseball gecombineerd met echte statistieken en roosters sloegen echt aan op de Noord-Amerikaanse markt. Europa zou deze titel echter nooit zien wegens een gebrek aan marktpotentieel.

Verder heeft de ontwikkelaar ook een goede band met extreme sports en vooral de ontwikkelaar Neversoft. Liefst drie Tony Hawk-games passeerden de revue om ports van te maken. Tony Hawk's Pro Skater (DC), Tony Hawk's Pro Skater 2 (DC) en Tony Hawk's Pro Skate 2X (Xbox) surften allemaal mee op de golven van succes gecreëerd door de PlayStation-versies. Dit brengt ons ook naadloos naar het eigen ontwikkelde Kelly Slater 's Pro Surfer (PS2, GC, GBA, Xbox). Met meestal positieve kritieken en enkele gastoptredens van Tony Hawk en Travis Pastrana was het een bescheiden succes.

Dat er niet wordt gekeken op een game onder licntie meer of minder was al duidelijk. Zeker als je hun betrokkenheid bekijkt bij alles wat rond Spider-Man draait. Liefst zes games rond de superheld staan te prijken op hun cv. De eerste was nog een port voor de Dreamcast met Spider-Man in 2000 en het origineel was wederom van Neversoft.

Daarna volgden er nog Spider-Man (2002, GC, Xbox, PS2), Spider-Man 2, Ultimate Spider-Man (PS2, Xbox, GC), Spider-Man 3 (PS3, Xbox 360) en Spider-Man: Web of Shadows (Wii, PS3, Xbox 360, PC). Waar de eerste games nog redelijk goed onthaald werden ging de kwaliteit bij de drie laatste danig naar onder.

In het begin werd er ook al eens geëxperimenteerd met action adventur en hack and slash. Zowel Die by the Sword (PC) en Draconus: Cult of the Wyrm (DC) zullen echter niet veel belletjes laten rinkelen. De eerste titel was een veel te gecompliceerde game die volledig draaide rond zwaardvechten. De andere werd beter ontvangen, maar bestond voor een hack and slash niet echt uit originele elementen.

Op gebied van pure actiegames blonk Treyarch ook nooit uit. Zowel Max Steel: Covert Mission (DC) en Minority Report: Everybody Runs (GC, PS2, Xbox, GBA) werden de grond ingeboord. Vooral de tweede game kreeg bakken met kritiek over zich heen en maakte al klassieke fouten die bij een licentie horen. Het verhaal was zo goed als onbestaande en de gameplay bestond er vooral uit om agenten weg te werpen, het liefst nog door een ruit. In 2006 ontving Minority Report zelfs de weinig begerenswaardige titel van slechte PS2-game ooit op het televisieprogramma X-Play. De ontwikkeling van Quantum of Solace voor PlayStation 3 en Xbox 360 bracht voor deze twijfelachtige reputatie geen beterschap.

Nu komen we echter aan de bekendste franchise waar Treyarch ooit aan meewerkte en nog aan zal meewerken. In 2001 werd de studio opgekocht door Activision, om in 2005 versterkt te worden door een samensmelting met Grey Matter Interactive. Het was dat moment waarop Treyarch betrokken werd bij Call of Duty.

In samenwerking met Gray Matter Interactive begon het werk aan Call of Duty 2: Big Red One (GC, PS2, Xbox). Het was zeker niet het beste deel uit de reeks, maar was niettemin amusant. Als een soort spin-off van het tweede deel op de PC en Xbox 360. De studio leverde wel goed werk waardoor ze daarna mochten beginnen aan het derde deel.

Call of Duty 3 (PS2, PS3, Wii, Xbox, Xbox 360) zou het enige deel worden wat niet op de PC zou verschijnen. Het is de eerste Call of Duty waar je met voertuigen in de multiplayer kon rijden en had bovendien in de single player zowel een Poolse als Canadese camapgne. De banden met Microsoft werden goed aangehaald in de vorm van exclusieve DLC voor de multiplayer na de release.

Met een kort intermezzo en de port van Call of Duty 4 : Modern Warfare naar de Nitendo Wii kwam er Call of Duty: World at War (PC, PS3, Wii, Xbox 360). Het zou de laatste game worden die zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. De multiplayer was bijna een complete overname van Call of Duty 4: Modern Warfare, maar geef toe er was geen verandering nodig. De vernieuwing in de vorm van de Nazi Zombie-mode was echter een schot in de roos. Met voldoende ondersteuning van DLC was World at War vooral op gebied van multiplayer een groot succes.

Met de release van Call of Duty: Black Ops en het vertrek van Infinity Ward lijkt Treyarch een grotere rol te gaan spelen binnen de ontwikkeling van de franchise. De toekomst (en Activision) zal echter bepalen wat de reeks ons nog zal brengen.