Hitman HD Trilogy Review
Een poetsbeurt over de kale kop.
Dodelijke efficiëntie is het kenteken van een huurmoordenaar. Hij behoudt altijd de controle in een chaotische omgeving. Hij plant alles tot in de puntjes en heeft de middelen en vindingrijkheid om onvoorziene situaties naar zijn hand te zetten. Om een ervaring als deze te bieden in een spel, dan moeten zowel de besturing als de spelwereld van hoge kwaliteit zijn. De Hitman HD Trilogy laat echter zoveel steken vallen, dat het spelplezier als snelste doelwit sterft.
In Hitman speel je de huurmoordenaar met de codenaam '47'. In de notoire onderwereld is hij een legende. Missies draaien, hoe kan het ook anders, om het uitschakelen van doelwitten. 47 beschikt over dodelijk en anderzijds praktisch gereedschap zoals vuurwapens, plattegronden, sedativa en een pianosnaar. Vindingrijkheid vormt zijn grootste wapen. Elke opdracht biedt dan ook talloze benaderingen. Het is aan de speler om op zoek te gaan naar een manier om dichtbij de prooi te raken en hem uit te schakelen. Kies je ervoor een ober te doden en probeer je met zijn kledij dichterbij je doelwit te komen of kijk je waar het ondergrondse gangenstelsel eindigt? En dat is slechts een kleine greep uit de mogelijkheden.
Het pad is zelden duidelijk maar herhaalde pogingen leiden tot verbetering van resultaat. Zo biedt het spel voldoening. Je juicht stilletjes als je een fles gif vindt in een zolderkamer. Daarmee kun je immers de wijn van je doelwit vergiftigen. Het blijft zoeken naar stukjes om de puzzel kloppend te maken. Progressie boeken is moeilijk en daarom juist leuk. De simpelste zaken worden opeens belangrijk en intens.
Vindingrijkheid vormt je grootste wapen. Elke opdracht biedt talloze benaderingen.
Een treffend voorbeeld komt uit de missie 'The Bjarkhov Bomb' in Contracts. Je hebt net een doelwit gedood en zijn sneeuwpak en skibril aangetrokken. Niemand heeft iets door. De vermoorde man had een afspraak met je volgende slachtoffer, dus nu word jij naar die ontmoeting geleid. Tijdens de wandeling zwelt de muziek aan, terwijl jij talloze bewakers nietsvermoedend achter je laat. Je zit, na talloze gefaalde pogingen, op de goede weg. Die wandeling in combinatie met de achtergrondmuziek vormde een van de meest memorabele ervaringen van de trilogie.
Wanneer je handelingen samenkomen en je gesmede plan tot uiting komt, voel je je voldaan. Helaas blijkt dit vaak zeer moeilijk. De vele bugs en de verouderde controls belemmeren je te handelen zoals je in gedachten hebt, en maken de games daardoor frustrerender en moeilijker dan ze horen te zijn. Alle drie de spellen hebben hier in verschillende mate last van.
Silent Assassin heeft de tand des tijds duidelijk het slechts doorstaan.De controls gooien roet in het eten en de spelwereld is erg levenloos. Sfeer- en achtergrondgeluiden bestaan nauwelijks en visueel gezien is de wereld erg kaal. Dit maakt het uitvoeren van de (weliswaar interessante) missies een helse opgave. Vooral de zeer zwakke kunstmatige intelligentie bederft de spelervaring. Je kan nooit opgaan in het spel want het is te allen tijde pijnlijk duidelijk dat je niet langs bewakers probeert te sluipen noch de aandacht omzeilt van onschuldige bijstanders. Nee, je voornaamste tegenstander is de computer.
De spellen zitten vol potentie. Helaas wordt die nooit helemaal waargemaakt.
Ironisch genoeg komen door die gebreken de volgende games, Contracts en Blood Money, een stuk beter uit de verf. De controls zijn verbeterd (doeltreffend maar niet perfect), de animaties van personages vloeiender en de art design maakt de spellen visueel aantrekkelijker. Dit komt de gameplay op diens beurt ten goede. De kunstmatige intelligentie is ook beter maar blijft ondermaats. De programmering is vaak te opzichtig en gedrag van tegenstanders is daardoor te makkelijk te ontcijferen. Patrouilles zijn voorspelbaar en vijanden stoppen altijd op dezelfde locatie om hun veter te strikken of om tegen een boom te plassen. Het is te simpel, onnatuurlijk, geforceerd en breekt de immersie.
De mankementen binnen deze collectie verhinderen je om methodologisch te handelen. Methodiek is echter een vereiste voor een goede stealth game. Je hebt ten eerste complete controle nodig over je eigen personage. Ten tweede moet je in de spelwereld voorspellingen over je tegenstander durven maken. Alleen zo wordt het mogelijk een plan te smeden en hier strategisch naar te handelen. Dit vormt het cruciale gebrek van de Hitman spellen. Soms krijg je het voor elkaar om een plan uit te voeren maar dat gebeurt helaas te weinig. Metal Gear Solid en Tenchu tonen hoe het wel kan. De Metal Gear Solid HD Collection of de vorige generatie Tenchu spellen lijken dan ook een betere optie voor de liefhebber van stealth games.
De kleine en grote tekortkomingen doen afbreuk aan het spel. Dat is zonde want het concept is ijzersterk. Je ziet dat de ontwikkelaar IO Interactive toentertijd goed heeft nagedacht over het spel want ze bieden grootse vrijheid en veel opties. De spellen zitten vol potentie. Helaas wordt die nooit helemaal waargemaakt. Contracts en Blood Money zijn een grote sprong voorwaarts ten opzichte van Silent Assassin en blijken met vlagen vermakelijk. Je moet echter de vele heikele punten kunnen negeren, wil je plezier uit de spellen halen. Alleen dan kan de Hitman HD Trilogy een voldoende scoren. Hitman heeft weliswaar een poetsbeurt gekregen maar glimt er niet beter op. Op het kale hoofd van 47 na.
Als je na de recensie zin hebt Hitman HD Trilogy te spelen op de PlayStation 3 of Xbox 360 dan heb je geluk. Het spel is sinds 1 februari op deze platformen te verkrijgen.