Hoe Shinji Mikami de horrorkoning wil blijven in The Evil Within

Door een dikke, drabbige substantie van lichamelijke ontbinding en liters bloed probeer ik de weg te vinden in een vleesgeworden hel. De donkerrode massa komt tot aan m'n middel, en de geur van de rompen en ledematen waarmee de plas wordt gevuld is bijna te ruiken. Wanneer de uitgang eindelijk in zicht is, beginnen de karkassen in de poel van verderf levendig te bewegen. Omkeren heeft geen zin. De enige weg naar buiten is dwars door de ondoden heen. Was ik nu maar wat zuiniger geweest met mijn dierbare kogels.

Het moge duidelijk zijn; na jaren beklimt Shinji Mikami weer de regisseursstoel van een survival-horror game. De ontwikkelaar die verantwoordelijk is voor een groot deel van de Resident Evil-serie vervolgt zijn weg binnen het genre dat hij in de jaren negentig voor altijd veranderde. In mijn previewsessie met The Evil Within is munitie ouderwets schaars en de route naar je doel nooit voor de hand liggend. De resulterende emoties van angst en verwarring lijken vooralsnog eerlijk te zijn verdeeld. Het onbekende werkt op de zenuwen en wordt doorgaans gecomplimenteerd door tastbare spanning.

Bekijk op YouTube

Als detective Sebastian Castellanos arriveer ik samen met mijn partners op de plaats delict van een gruwelijke massamoord. Nadat elke agent op de locatie voor mijn ogen op een verschrikkelijke manier om het leven komt, word ik aangevallen om vervolgens het bewustzijn te verliezen. De plek waar ik wakker word, lijkt in geen opzicht op de 'echte' wereld. Ergens in deze surrealistische zone, begint mijn fysieke en psychologische overlevingstocht.

De twee hoofdstukken die ik te spelen krijg kennen geen uitleg en voelen daardoor als een droom waar je 's nachts plotseling de hoofdrol in speelt. Samen met een ietwat paniekerige dokter ben ik op zoek naar een verdwaalde jongen die een nabij gelegen huis in is gevlucht. Geschreeuw vanuit de verte, dikke mist en druilerige bomen dragen allen bij aan de naargeestige stemming waar ik meteen in verwikkeld ben. Het is duidelijk dat deze plek met opzet verlaten is. Niemand met een gezond verstand zou hier een kijkje wagen te nemen.

Bij betreding kraakt het oude gebouw aan alle kanten en ik stap geen enkele kamer binnen zonder mijn revolver driftig rond te richten. Daar onderscheidt de besturing van The Evil Within zich van andere survival-horror games waar Mikami in het verleden aan mee werkte. Hoewel Sebastian zich bij aanvang nog wat onwennig laat besturen, beweeg ik al snel vloeiend door het vertrek met een wapen getrokken. Een echte acrobaat is de detective niet, dus verwacht geen behendigheid als spring- en koprolmanoeuvres terwijl je het gevaar op je pad ontwijkt.

Wanneer ik met de dokter de volledig verstrooide jongen in een staat van verontrusting aantref, stuit ik op ook meteen op het eerste wezen zonder goede bedoelingen. Het schepsel ziet eruit als een reguliere zombie, maar desondanks lijken de ondoden in The Evil Within een eigen identiteit te hebben. In de gemutileerde gezichten hangen prikkeldraad en andere objecten die duiden op marteling. De eerste reactie hierop is dan ook het vuren van je wapen. Het mikken van mijn revolver vereist wat oefening en schieten op het hoofd is ten sterkste aangeraden.

Met twee welgeraakte hoofdschoten ligt het wezen op de grond te spartelen. Om te voorkomen dat de ondode weer opstaat draag ik een doosje lucifers bij me. Want waar sommige van de vijanden netjes blijven liggen, moet ik anderen in de fik steken om van ze af te komen. Net als de kogels zijn de hulpstukken hiervoor zeldzaam; indien mogelijk ontwijk je de vijanden. In dit opzicht was het voor mij ook niet duidelijk bij welke ondoden een hoofschot voldoet, en welke je dient te verbranden.

Na deze confrontatie duurt het niet lang voordat ik een gedaante tegenkom van een totaal ander kaliber. Tijdens de ontsnapping uit het huis verschijnt er een gedaante dat met kogels niet te stoppen is. Wanneer het duidelijk wordt dat er niet aan te ontkomen is, bevind ik me in een flits op een andere locatie. Deze verwarring is één van de charmante karaktereigenschappen van de preview. Op momenten waar de angst en spanning zorgt voor authentieke zweethanden, wordt de context van The Evil Within elke keer naadloos verdraaid. Het duurt niet lang voordat ik op deze plek moet vluchten voor een tentakelige vrouw die sneller is dan ik had gehoopt.

In een heel ander hoofdstuk stuit ik niet alleen op actie maar ook op puzzelelementen. Bij het betreden van een landhuis dien ik een deur te openen. De rituelen die ik moet ondergaan om mijn entree te realiseren bevestigen de verontrustende aard van de game. Ik ontgrendel zo delen van de deur door met een naald te boren in geprepareerde hersenen. De weg naar deze experimenten is bezaaid met boobytraps. Zo zijn er meerdere bommen bevestigd aan de muren, die ik onschadelijk maak door ze sluipend te benaderen. Vervolgens neem ik de bommen mee om in eigen voordeel te gebruiken.

De items die ik bij me draag zijn in deze previewfase dan ook op een overzichtelijke manier weergegeven. Tot vier wapens of hulpstukken eigen ik toe aan de vierpuntdruktoets voor snelle toegang. Desondanks heb ik mijn doel niet zonder kleerscheuren bereikt. Verstopte explosieven, een zwerm aan ondoden en de wezens die niet te slachten zijn zorgen vaak voor een Game Over-scherm. Het laden van de beperkte checkpoints duurt bij deze pc-versie vrij lang, wat tot enige frustratie leidt.

Shinji Mikami lijkt met The Evil Within het originele survival-horrorgenre in een modern en bloederig jasje te steken. Hoewel sommige aspecten van het zombie-doden in de preview nog wat willekeurig aanvoelen, waren de twee hoofdstukken die ik voorgeschoteld kreeg zeer sfeervol, verwarrend en angstig. Het genre heeft vaak moeite interessant te blijven en op basis van deze preview is nog niet te zeggen of The Evil Within van begin tot eind eng blijft. De uiteindelijke review gaat daar dieper op in.

The Evil Within komt op 24 oktober uit voor de pc, PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360 en Xbox One.