Horizon: Call of the Mountain review - Schot in de roos
VRkent nieuwe horizonten.
In de Horizon: Call of the Mountain review van Carl lees je of de PlayStation VR2 exclusive de moeite is of niet.
De Horizon-reeks is ondertussen een huismerk van Sony. Hoofdpersonage Aloy, haar vuurrode haardos, en haar pijl en boog herken je onmiddellijk. Logisch dan ook dat één van de eerste PlayStation VR2-blockbusters een Horizon-titel is. Het is meteen een schot in de roos.
In Horizon: Call of the Mountain speel je voor de duidelijkheid niet als Aloy. Je speelt wel als Ryas, een Shadow Carja die om een mysterieuze reden gevangengenomen is. Het verhaal is duidelijk een voetnoot in de grotere Horizon-plot. Jouw acties en personage hebben weinig impact op Aloys verhaal. Toch biedt het genoeg omkadering en een duidelijk doel voor je VR-avontuur dat ongeveer zes uur duurt.
Grafisch is Horizon: Call of the Mountain subliem. De texturen en animaties zijn van torenhoge kwaliteit, waardoor je haast vergeet dat je een VR-bril op je neus hebt. Het doet ook de hoofdreeks eer aan door bestaande personages zoals Aloy en de iconische machines zoals Tallnecks en Watchers prachtig te presenteren. Maar de echte ster is de spelwereld. De hoofdreeks is een grafische ‘powerhouse’ door diens gedetailleerde weergave van de natuur en hoe die menselijke structureren overneemt. In VR word je pas helemaal ondergedompeld in deze wereld. Blaadjes dwarrelen zacht neer op een rivier, vlinders dansen om je heen tijdens een slopende beklimming, en zo kan ik nog een dozijn sfeervolle situaties benoemen. De audiovisuele presentatie is gewoon uitstekend.
Horizon: Call of the Mountain is vooral kampioen wat betreft details. Je vindt soms trommels en maracas, die allemaal geluid produceren als je ze raakt of schudt. Vazen spatten realistisch in brokken uiteen wanneer je ze naar de grond keilt. De ledematen van lappen poppen floppen realistisch in het rond. En breng je appels, peren en andere stukken fruit naar je hoofd, dan neemt je personage er een hap uit. Dat is bovendien essentieel voor de gameplay, want zo krijg je health terug. Het is simpelweg heerlijk om rond te dollen in deze wereld en te merken dat de game daar ook op reageert.
Qua gameplay blijft Horizon: Call of the Mountain relatief simpel. Het merendeel van de game bewandel je een lineair pad, terwijl er spectaculaire zaken rond je gebeuren. De krokodilachtige Snapmaw beukt door een houten muur, een vliegende Glinthawk scheert vlak over je hoofd, etc. Dat wordt afgewisseld met lange stukken waarbij je rotsen, boomtakken en touwen beklimt. Hiervoor moet je de PlayStation VR2 Sense-controllers naar de richels brengen, en de triggers knijpen om je vingers te sluiten – of krachtig hakken met je Sense-controllers wanneer je klimt met pikhouwelen. De visuele en fysieke feedback is bijzonder meeslepend, en onverwachte situaties zoals afbrokkelende rotsen houden je steeds alert. Waar klimmen in de Horizon-games een ondermaats element is, wordt dat hier ironisch genoeg de ster van de show.
Geen Horizon-game zonder gevechten tegen de machines. In Call of the Mountain krijgen de gevechten een vereenvoudigde opzet. Je beweegt niet vrij, maar kunt door dodges en bukken aanvallen ontwijken. Tussendoor gebruik je je pijl en boog om delen van de machines te verwijderen. De controls vergen wat gewenning (vooral de dodge-move) maar werken uiteindelijk erg goed. Vooral het mikken met pijl en boog is uiterst intuïtief. Je hebt ook al je moves én verschillende types pijlen nodig, want net als in de hoofdreeks zijn de machines lastige klanten. Ze hebben veel health, waardoor het raken van zwakke punten essentieel is. Tegelijk doen ze veel schade door een combinatie van langeafstandsaanvallen en melee. Je hart bonst razendsnel wanneer je er eindelijk in slaagt om een roedel van drie Scrappers neer te halen. Zó voelt het dus om Aloy te zijn.
Horizon: Call of the Mountain wijkt wel flink af van de hoofdreeks wat betreft de omvang. Dit is geen openwereldavontuur, maar wel een strikt lineaire tocht. Je kunt af en toe een zijpad verkennen voor wat collectables, maar daar blijft het ook bij. Dat hoeft zeker geen minpunt te zijn; het is zelfs verfrissend om eindelijk een kort avontuur in deze wereld te beleven, in plaats van steeds een epische tocht van meer dan dertig uur. Call of the Mountain is echter bijzonder lineair en gescript. Je hebt geen vrijheid in hoe je een rotswand beklimt, noch kun je kiezen om bepaalde machines te bevechten of te ontwijken. Je doorloopt simpelweg de scenario’s van de game. Eenmaal uitgespeeld is er dus erg weinig ‘replay value’.
Horizon: Call of the Mountain is meer dan gewoon een bloedmooie demo voor de PlayStation VR2. De fundamenten van de gameplay zijn relatief simpel, maar de vele interactieve details in de spelwereld en de uitdagende combat tillen het naar een hoger niveau. De zeer gescripte, lineaire aard van de game beperkt weliswaar de ‘replay value’, maar dat verhindert niet dat je eerste playthrough een waar feest is. Dit is de must-have game voor je PlayStation VR2.
De Horizon: Call of the Mountain review vond plaats op de PlayStation VR2, waar het exclusief verschijnt.