Horizon: Forbidden West review - Schot in de roos
Update: pc-versie beoordeeld.
Voor de Horizon: Forbidden West review stofte Randolf opnieuw pijl en boog af om de postapocalyptische prehistorie van Guerrilla Games te verkennen.
Verwondering, een emotie die Horizon: Forbidden West perfect samenvat. Guerrilla Games zet een wereld neer die even uniek als levensecht aanvoelt en waarin je jezelf maar wat graag verliest, mede door de grensverleggende graphics en een complex verhaal dat zich op telkens grotere schaal afspeelt. Feedback op het vorige deel is daarbij ter harte genomen om een sequel neer te zetten die op elk vlak zijn voorganger wil overtreffen.
Op deze pagina:
Horizon: Forbidden West review (PS5)
Forbidden West pakt de draad direct op na de gebeurtenissen van Zero Dawn. De primitieve mensheid ligt nog altijd in de clinch met op hol geslagen machines, bloeddorstige kruisingen tussen dieren, dino's en Decepticons. Als Aloy trek je westwaarts, waar zich de oorsprong van het kwaad en een mogelijke tweede kans voor de mensheid bevinden.
Deze Aloy is overigens een heel ander persoon dan de onzekere outcast uit Zero Dawn. Omdat ze als vermeende redder van de wereld nu op handen wordt gedragen, is ze tot een zelfverzekerde vrouw met een verfrissende no-nonsenseattitude uitgegroeid. Toch zorgen openbaringen over haar afkomst er ook voor dat ze moeilijk aansluiting vindt bij de mensen die om haar geven. Het personage heeft meer emotionele diepgang, waardoor je je ook meer bij haar persoonlijke reis betrokken voelt.
In Zero Dawn leverden vooral de sidequests kritiek op, met statisch ogende NPC's en beloningen die vaak niet de moeite waard bleken. Wat een verschil met Forbidden West, waarin levendig geanimeerde gesprekken met prachtig uitgedoste stamleden de basis vormen voor interessante verhalen die de spelwereld van Horizon verder uitdiepen. Zo leer je de westelijke stammen beter kennen, ieder met hun eigen cultuur en klederdracht. Van de natuurliefhebbende Utaru-stam die machines inzet als landbouwwerktuigen tot de vechtlustige Tenakth, die hun overwinningen over hun hele lijf tatoeëren. Zij- en hoofdactiviteiten vullen elkaar door de rijke context veel beter aan.
Deze sidequests vormen ook een goede bron voor extra ervaringspunten, die nu nuttiger te besteden zijn. De uitgebreidere skilltree biedt namelijk meer ruimte om met verschillende speelstijlen te experimenteren. Blijf je het liefst zoveel mogelijk ongezien, investeer dan snel in een tijdelijke cloaking-skill. Of rust je katapult uit met elementaire sticky-bombs als je een explosievere aanpak verkiest. Bovendien kun je nu met je speer allerlei combo's aan elkaar rijgen. Bijgevolg zijn ook gevechten tegen menselijke tegenstanders minder oppervlakkig.
Toch blijven de mechanische wezens de hoofdattractie, formidabele vijanden die je opperste concentratie vereisen. Neem de Slitherfang, een reusachtige stalen cobra die van dichtbij pijlsnel toeslaat en op afstand gif schiet. Of de Plowhorn, een triceratops die imponerend op je afstormt om je op zijn hoorns te scheppen en mortieren op je afvuurt. De adrenaline giert door je lijf zodra je weer zo'n kolos tegen de vlakte werkt en het is een waar plezier om al deze wonderlijke creaties te ontdekken.
Opnieuw heb je onderdelen van vijanden nodig voor upgrades en die breek je middels de juiste munitie af. Handig is dat je bij het scannen van machines nu direct ziet welke componenten je nodig hebt. Markeer je die, dan kun je tijdens chaotische gevechten duidelijk zien waar je op moet mikken. Verder beschik je nu over een reservevoorraad waar overtollige 'resources' als genezende planten automatisch naartoe gaan. Aan welkome 'quality of life'-verbeteringen dus geen gebrek.
Guerrilla Games struikelt echter opnieuw over het intuïtief inrichten van je inventaris. Door de rommelige menu's verlies je snel het overzicht en benut je mogelijk niet al je opties. Zo kan er maar één speciale skill tegelijk actief kan zijn. Wil je die in het heetst van de strijd voor een andere skill wisselen, dan moet je die eerst weer opzoeken in de skilltree en hem daar activeren. Het haalt onnodig vaak de flow uit de verder zo spectaculaire gevechten.
Wat beter uitpakt, is dat je mobieler bent dan ooit. Veel rotswanden kun je nu beklimmen, al dan niet met behulp van je nieuwe Pullcaster. In feite een grappling hook. De vergelijking met Breath of the Wild is snel gemaakt, zeker zodra je met je Shieldwing door de lucht zweeft om veilig af te dalen. Toch word je tijdens het klauteren op allerlei schijnbaar willekeurige plekken alsnog tegengehouden. Door de omgeving te scannen komen weliswaar gekleurde lijnen in beeld die aangeven waar je wél langs mag, maar dit aspect van de game blijft wat klungelig.
Verder heb je net als in Zero Dawn wel wat geduld nodig voor de game echt op stoom komt. Zo zijn de parelwitte stranden met kleurrijke koraalriffen uit de trailers in de eerste twintig uur nergens te bekennen. In plaats daarvan kenmerkt de start zich door herfstachtige taferelen en dorre woestijnvlaktes, bekend en enigszins ongeïnspireerd terrein voor Zero Dawn-spelers.
Zodra de jungle van het westen zich aan je openbaart, keert de verwondering weer helemaal terug. Dikwijls word je door alle pracht en praal overdonderd, mede door de weelderige vegetatie en spectaculaire lichteffecten. Voor Guerilla Games lijkt het een koud kunstje om nieuwe grafische standaarden neer te zetten en hier flikt de studio het gewoon opnieuw. Het duurt alleen even voor alle registers echt worden opengetrokken.
Toch staat buiten kijf staat dat Horizon: Forbidden West zijn voorganger op vrijwel elk vlak voorbij streeft. Met kritische noten uit het verleden is veelal afgerekend, terwijl er meer variatie en diepgang in de verfijnde gameplay te vinden is. Met een indrukwekkend oog voor detail komt de betoverende spelwereld helemaal tot bloei en zinvolle sidequests nodigen je uit om iedere uithoek van de map te ontdekken. Er blijven wat verbeterpunten aan de horizon, maar verder niets anders dan ontzag voor wat Guerilla Games hier neerzet.
Voor de Horizon: Forbidden West review speelde Randolf op de PlayStation 5. De game is ook beschikbaar voor de PlayStation 4. De Horizon: Forbidden West release is op 18 februari aanstaande.
Horizon Forbidden West Complete Edition voor pc review
Sony’s succesvolle bestorming van de pc-markt heeft een Nederlands randje. De Nederlandse ontwikkelaar Nixxes Software was de afgelopen periode immers verantwoordelijk voor de uitstekende pc-versies van onder andere Marvel’s Spider-Man Remastered en Ratchet and Clank: Rift Apart. Met de port van Horizon Forbidden West levert Nixxes opnieuw een indrukwekkend resultaat. Horizon Forbidden West Complete Edition bevat alle features die je van een moderne pc-game mag verwachten, en is mits stevige hardware zelfs een van de mooiste games die ik al op een pc-scherm zag verschijnen.
De uitgestrekte vlakten en dodelijke machines van de Forbidden West zagen er nog nooit zo indrukwekkend uit, al heb je daarvoor wel recente hardware nodig. Moderne opschaaltechnologieën als AMD FSR 2.2 en XeSS worden ondersteund, maar het zijn vooral eigenaars van een grafische kaart uit de RTX 40-reeks van Nvidia die het maximum uit deze port kunnen halen dankzij de ondersteuning van DLSS 3. Via die opschaaltechnologie kun je via artificiële intelligentie extra frames genereren. Op mijn pc schommelde de framerate op die manier rond de 140 FPS in een resolutie van 1440p, een waar plezier om te spelen.
Ook voor oudere hardware bevat Horizon Forbidden West Complete Edition echter voldoende grafische opties. Wanneer je de grafische settings aanpast, zie je bovendien op de achtergrond steeds een beeld van de game dat duidelijk weergeeft wat de impact is van je aanpassingen. Zo kun je volledig naar eigen inzicht de kwaliteit van schaduwen, reflecties en het haar van Aloy aanpassen en de ideale instelling voor jouw hardware bepalen. Hou er wel rekening mee dat die grafische opties hun grenzen hebben. Hardware van meer dan een paar jaar oud kan de game zelfs op de allerlaagste settings amper draaien, en ook op moderne handheld pc’s zoals de ROG Ally is de game door zijn framerate ronduit onspeelbaar. Horizon Forbidden West Complete Edition is een grafisch paradepaardje, maar daar betaal je wel een stevige prijs voor.
Ook los van de grafische opties is Horizon Forbidden West Complete Edition een oerdegelijke pc-port. De game maakt optimaal gebruik van DirectStorage. Als je de game op een NVMe SSD installeert, krijg je daardoor laadtijden die vergelijkbaar zijn met de PlayStation 5-versie. Het initieel opstarten van de game duurt zo hooguit enkele seconden, het teleporteren naar een ander gebied is zelfs zo goed als onmiddellijk. Daarnaast is de pc-versie ook volledig met muis en toetsenbord te spelen, al navigeer je met een controller nog steeds iets eenvoudiger door de user interface.
Horizon Forbidden West Complete Edition maakt zijn naam meer dan waar. Dit is niet alleen inhoudelijk, maar ook grafisch en qua configuratiemogelijkheden de meest complete versie van de game. Nixxes Software levert alweer een schoolboekvoorbeeld af van hoe je een pc-port maakt, en doet alvast het beste hopen voor de pc-versie van Ghost of Tsushima die er later dit jaar aankomt.
Voor de review van Horizon Forbidden West Complete Edition speelde Michiel op een pc met een Nvidia GeForce RTX 4070 GPU, AMD Ryzen 7 7700 CPU en 32 GB RAM.