Hotline Miami 2: Wrong Number review
Bloed, zweet en verhalen.
Met Hotline Miami 2: Wrong Number wil het tweekoppige Dennaton Games alle losse eindjes aan elkaar knopen. De daden van dierenmaskerfanaat Jacket en motorrijder Biker hebben namelijk heel wat teweeggebracht. Zo is er een groep mediageile Fans ontstaan, die niks liever wil dan in de belangstelling te staan. Net als Jacket dragen ze dierenmaskers en rekenen ze met het vuil van de straat af. Daarnaast is er een auteur die een boek over Jacket schrijft en daartoe met een ontspoorde detective samenwerkt. Ook is er een Russische maffioso die uit het criminele milieu wil stappen. En een soldaat die op Hawaï tegen de Russen vecht. En ga zo maar door. Je neemt uiteindelijk niet minder dan dertien personages onder de vingers.
Het in 2012 gelanceerde Hotline Miami is tot een echte smash hit uitgegroeid, letterlijk en figuurlijk. Het bloederige 16-bit geweld en het gefragmenteerde verhaal tegen een achtergrond van psychedelische kleuren en pompende techno-electro smaken naar meer. Dennaton games heeft met de slachtpartijen van Jacket en Biker onverwacht een universum gecreëerd waarvan de verhalen nog lang niet allemaal verteld zijn.
En verhaallijnen te over, met een cast van dertien personages. Ironisch genoeg is dit meteen het grootste minpunt van Hotline Miami 2: Wrong Number. Dennaton Games trekt dan wel alle registers open om het verhaal van Hotline Miami af te werken, maar de ontwikkelaar gaat daarbij behoorlijk de mist in. Er zijn gewoonweg te veel verhaallijnen. Vele zijn binnen het overkoepelende verhaal zo irrelevant dat ze een goedkoop excuus zijn om de levensduur van de game te rekken.
Ook de achronologische presentatie van de verhaallijnen is een probleem. In het eerste deel is het gebrek aan chronologie aan Jacket zelf te wijten. Wat je speelt, zijn namelijk herinneringen die hij in zijn coma herbeleeft. In het tweede deel is er echter geen aanwijsbare reden om het gebrek aan chronologie te verklaren. Het lijkt alsof je een Tarantino-achtige vertelling speelt, met verschillende personages van wie de paden zich sporadisch kruisen. Het pakt echter niet goed uit, omdat de cast eenvoudigweg te groot en niet memorabel genoeg is. Je raakt al gauw in een kluwen van flashbacks en flashforwards verstrikt, terwijl je enkel en alleen je gewelddadige kant wilt botvieren.
Maar wees gerust, hier krijg je over de meer dan twintig missies voldoende de kans toe. Eens je de verhalende intro van een missie achter de rug hebt, is het weer ouderwets knallen, hakken en vooral sterven geblazen. Je trapt een deur in, verkoopt de eerste vijand die je ziet een mep, raapt z'n knuppel op en slaat hem gelijk de kop in. In de volgende kamer werp je de knuppel naar een vijand met een shotgun. Je rent naar de shotgun, pakt hem op en knalt de twee vijanden af die je gezien hebben. En dat in nog geen vijf seconden. Je rent euforisch door de gang, tot die rottweiler die je niet had gezien pijlsnel naar je toe schiet en je de keel over bijt. Lachend druk je op de respawn knop en begin je opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. De moeilijkheidsgraad ligt ongemeen hoog. Maar man, dít is waar Hotline Miami om draait!
Het nadeel is dat de dertien personages niet met dertien verschillende speelstijlen overeenkomen. Waar je in Hotline Miami nog tussen dierenmaskers met uiteenlopende vaardigheden kon kiezen, is de variatie hier heel erg beperkt. De Fans hebben de maskers nog wel, maar het aantal is ferm teruggeschroefd. De auteur doodt aanvankelijk niemand, maar na twee executies gaat hij volledig door het lint. Deze figuren zijn uniek, maar het overgrote deel van de game speel je met personages zonder speciale vaardigheden. Hierdoor kruipt de sleur er na verloop van tijd wel in.
Visueel en muzikaal is de game ook weer pure acid. Het donkerrode bloed spuit alle kanten op in omgevingen die in een felroze neongloed baden. Tevens ondersteunt smerige techno-electro weer je genadeloze slachtpartijen. Alleen lijkt het alsof de game zelf bij vlagen aan de acid zit. Meermaals komen vijanden in deuropeningen vast te zitten of zie je ze wel heel vreemde rondjes draaien. En wanneer je na het doden van de laatste vijand op de terugweg naar de ingang van het level vast komt te zitten, wil je zelf bijna iemand de kop inslaan. (Maar houd je agressie alsjeblieft tot de game beperkt.)
Een geslaagd vervolg op een succesformule maken, is een kunst die Dennaton Games niet volledig in de vingers heeft. De ontwikkelaar legt te hard de nadruk op de verschillende verhaallijnen, waardoor je de actie in tegenstelling tot het origineel slechts mondjesmaat toegediend krijgt. Het bloederige geweld is echter consistent van dezelfde hoge kwaliteit als het eerste deel, waardoor Hotline Miami 2: Wrong Number je bloed nog steeds laat pompen.
Hotline Miami 2: Wrong Number is nu verkrijgbaar voor Mac, pc, PlayStation 3, PlayStation 4 en PlayStation Vita.