Hyrule Warriors review
Repetitief eerbetoon.
In Hyrule Warriors ren je als een malle naar een vijandelijk fort om de opmars van de monsters tegen te houden. Je hebt geen oog voor de talloze Stalchildren die je tegenkomt. Daar rekent Impa wel mee af. Eens in het fort trek je het Master Sword uit de schede en jaag je het rammelende gespuis vakkundig over de kling. De gigantische Gibdo verrast je even, maar met een sierlijke Spin Attack is ook hij verleden tijd. De overwinningsroes bij het veroveren van het fort is van korte duur, want Sheik heeft dringend je hulp nodig!
Planmatig hakken, daar draait het om. Onder de auspiciën van Zelda-producent Eiji Aonuma hebben Team Ninja en Omega Force hun krachten gebundeld om Hyrule Warriors te ontwikkelen. De eerste studio ken je van Dead or Alive en Ninja Gaiden, de tweede van Dynasty Warriors. De Dynasty Warriors-reeks is in Japan immens populair maar heeft in het Westen nooit hetzelfde succes gekend. Beide studio's zien Hyrule Warriors als de ultieme hybride, die voor fans van de ene reeks de deur naar de andere moet openen.
Aonuma heeft de teams absolute vrijheid gegeven, en ze hebben zich helemaal laten gaan. Hyrule Warriors verzamelt elementen uit Ocarina of Time, Twilight Princess en Skyward Sword, en gooit deze allemaal door elkaar. Je moet bijgevolg niet raar opkijken wanneer je als Goron-oudste Darunia een boemerang tegen Ghirahim's hoofd gooit.
De hardcore Zelda fan wiens adem nu stokt kan echter op beide oren slapen; de ontwikkelaars zijn respectvol met het bronmateriaal omgesprongen. Zelda's aanvallen zijn sierlijk en beredeneerd, terwijl Zant als een krankzinnige in het rond hakt. Precies zoals je het verwacht.
Het samenvloeien van de verschillende games wordt in de verhalende Legend Modus uit de doeken gedaan. In haar zoektocht naar de Triforce heeft de boze tovenares Cia aan tijd en ruimte zitten knoeien, met als gevolg dat er poorten naar verschillende era's zijn ontstaan.
Alsof de eigen monsters nog niet genoeg waren, krijgt Hyrule nu te kampen met een regelrechte overrompeling en is het aan Link om orde op zaken te stellen. De ontwikkelaars hebben hun best gedaan, maar naar Zelda-normen is het verhaal van Hyrule Warriors eerder een lichtgewicht. Hier sijpelt het reeds door dat je een Dynasty Warriors-game aan het spelen bent, en geen Zelda.
In tegenstelling tot de rechtlijnige gevechten in Dynasty Warriors doen de veldslagen in Hyrule Warriors beroep op je tactisch vernuft. Het doel is om zo veel mogelijk forten in te nemen, want meer forten betekent een groter leger. De tegenstander probeert echter hetzelfde, dus je moet voortdurend op je hoede zijn. Zie je op de kaart een grote rode vlek in de richting van een cruciaal fort gaan, dan is het beter je opmars tijdelijk te staken om je troepen bij de verdediging bij te staan. Voorkomen is namelijk beter dan genezen, en op de hogere moeilijkheidsgraden is het verlies van een fort funest.
Op het einde van een veldslag staat je steevast een eindbaas te wachten. Veelal neem je het op tegen andere (speelbare) personages, maar af en toe passeren ook monsterachtige eindbazen uit de Zelda-reeks de revue. En wat is het heerlijk om King Dodongo over je troepen te zien stampen! Op deze momenten laat Hyrule Warriors even z'n ware Zelda-gezicht zien. Zo'n enorme eindbaas vereist namelijk geen grof geweld maar geduld, strategie en het juiste voorwerp.
Deze typerende Zelda-momenten vormen een welkome afwisseling op al het hack-and-slash geweld. Aanvankelijk is de gameplay erg leuk en verfrissend, en je krijgt een nieuw personage voorgeschoteld telkens wanneer de rek eruit dreigt te gaan. Je ziet geleidelijk aan echter hetzelfde stramien steeds terugkeren. Zo is de manier waarop je combo's uitvoert voor elke krijger hetzelfde. Al gauw wordt zo duidelijk dat personages gewoon reskins van elkaar zijn. Sheik's flitsende aanvallen voelen wel anders aan dan Darunia's logge mokerslagen, maar in wezen is het effect hetzelfde.
Gevechten in Zelda-games blijven verfrissend, omdat je telkens een andere tactiek aan de dag moet leggen. In Hyrule Warriors raak je in de doorsnee gevechten al een heel eind door gericht twee knoppen af te wisselen. De simplistische Dynasty Warriors-gameplay treedt te sterk naar voren, waardoor het Zelda-component in Hyrule Warriors niet meer is dan een façade.
Het Zelda-element dat Hyrule Warriors nog het best van al emuleert, is het verzamelaspect. Zo verzamel je Pieces of Heart om je levensmeter uit te breiden. Ook de Gold Skultullas uit Ocarina of Time zijn van de partij. In elk level is er minstens eentje te vinden, en door ze te verzamelen speel je portretten vrij en wordt de winkel waar je drankjes koopt geüpgraded.
Daarnaast zijn er tientallen verschillende materialen te verzamelen om de skill trees van je krijgers uit te bouwen. En er zijn extra wapens te verdienen, die je bovendien keer op keer kan hersmeden om steeds krachtigere varianten te krijgen. Houd daarbij in het achterhoofd dat er dertien speelbare personages zijn, dus je verzamelwoede wordt in ieder geval meer dan bevredigd.
Uiteindelijk is Hyrule Warriors eenrichtingsverkeer. Fans van Dynasty Warriors zijn reeds met de gameplay bekend en worden door de verhaalstof geprikkeld om naar een Zelda-game te grijpen. Fans van Zelda daarentegen kennen de verhaalstof reeds maar zijn door de repetitieve gameplay minder geneigd een Dynasty Warriors-game uit te proberen. Als hybride is de game dan ook minder geslaagd, maar door de unieke kijk die het op de grootschaligheid van de oorlog om Hyrule biedt, geldt het zeker als een succesvol eerbetoon aan de Zelda-reeks.
Hyrule Warriors is vanaf 19 september verkrijgbaar voor de Wii U.