I Am Bread review
Met vallen en opstaan.
Het leven is geen krentenbol. En al helemaal niet voor een sneetje brood met de brandende ambitie een geroosterd boterhammetje te worden. Als je denkt dat na vliegende geiten en robotstofzuigers de meest idiote simulators nu wel zijn voorbijgekomen, tovert ontwikkelaar Bossa Studios met I Am Bread een verrassing uit de hoge hoed. Maar is deze boterham voldoende om de honger te stillen?
De opzet is even simpel als absurd: escorteer een boterham naar een hittebron en voorzie hem daar van een krokant korstje. De levels spelen zich in en rondom het huis af. Met de hoeken van de boterham klamp je jezelf vast aan alles wat je pad kruist. Dit kunnen stabiele objecten zoals een aanrecht of ladekastje zijn, maar ook losse voorwerpen zoals fotolijstjes, steelpannen of bakstenen.
Vervolgens kantel je jezelf middels een zwaaibeweging en pak je daarna wat je pakken kunt. Dat herhaal je keer op keer, totdat je bij een broodrooster, strijkijzer of ander heet voorwerp komt. In de juiste positie verander je in een heerlijke goudbruine toast en ben je klaar om opgegeten te worden. Een acrobatische boterham met masochistische trekjes; het is weer eens wat anders.
Dat bewegen lijkt op het eerste gezicht een eenvoudig karweitje, maar is door de eigenzinnige besturing zelfs met een gamepad behoorlijk frustrerend. Alle hoeken zijn aan een knop gekoppeld die je ingedrukt moet houden om geen grip te verliezen. Daarnaast word je bij verticale oppervlaktes ook door uithoudingsvermogen beperkt. Zeker in het begin zwalk je als een dronken lor door de levels en smak je regelmatig tegen de smerige vloer. De Surgeon Simulator-studio maakt het je bewust lastig, wat vooral voor toeschouwers voor hilarische taferelen zorgt.
I Am Bread is dan ook een game die je regelmatig vervloekt. Of misschien zelfs wel tot op het bot haat. Het is niet ongebruikelijk dat een misstap genadeloos hard wordt afgestraft. Je zult bijvoorbeeld maar na een barre tocht waarbij je diverse obstakels hebt overwonnen door een lullig foutje in een spoelbak met water lazeren. De makers hebben in dat geval geen greintje medelijden. Einde oefening. Op dit soort momenten krijg je dan ook spontaan een glutenallergie.
Wanneer je echter met vallen en opstaan je doel hebt bereikt, maakt frustratie al snel plaats voor euforie. Zeker wanneer je door middel van een acrobatische slingerbeweging nog net het randje van de boekenkast weet vast te grijpen, is het zelfs als koele kikker nagenoeg onmogelijk geen bescheiden vreugdekreet te slaken.
Het draait in deze puzzelgame hoofdzakelijk om de pittige gameplay. De cheesy vormgegeven omgeving is dan ook puur functioneel. Gebruik een gekantelde stoel of rollend skateboard om de vieze vloer te ontlopen. Of veroorzaak kortsluiting door een magnetron met een bowlingbal te verpletteren. Met meerdere manieren om je uiteindelijke doel te bereiken, zijn de levels een stuk intelligenter ingericht dan je in eerste instantie verwacht.
Minder geslaagd is het camerawerk. Dit is soms onoverzichtelijk, waardoor je op cruciale momenten geen goed beeld van je benarde positie krijgt. Ook op technisch vlak loopt het niet altijd even vlekkeloos en word je soms om onduidelijke redenen meters de lucht in geslingerd. Ook na de Early Access ontkomt de game dus niet aan bugs en glitches.
De story mode speel je binnen vijf uur uit, maar dat is voor een game van tien euro respectabel. Om de houdbaarheidsdatum te verlengen, hebben de makers nog een aantal andere modi ingepast. Free Roam is een prima manier om de levels op je gemak te verkennen, maar heeft voor de rest geen nut. Bagel Race en Cheese Hunt zijn leuke tussendoortjes, maar bieden te weinig om je nog uren te vermaken. Alleen Rampage en Zero G weten zich staande te houden. De eerste laat je als destructief stokbrood zoveel mogelijk slopen. In de tweede modus manoeuvreer je met een raket aangestuurde boterham door een gewichtloze ruimte vol zwevende objecten.
I Am Bread is een game die zichzelf vooral niet al te serieus neemt. De charme komt vooral van de humoristische setting en uitdagende gameplay. Maar de frustrerende besturing en technische schoonheidsfoutjes zijn wel een serieuze aanslag op je bloeddruk. Door de hoge moeilijkheidsgraad is het dus vooral voor de echte doorbijters weggelegd. Elk level is namelijk als een Mount Everest-expeditie: eenmaal aan de top geniet je pas echt.