Invizimals: The Lost Tribes Review
Ofwel, onzichtbare beestjes: deel 3.
Iedereen die kind is geweest eind de jaren '90, heeft op een bepaald moment wel de droom gehad om eigenaar te zijn van een echte Pokémon. De één wou een stoere Blastoise, de ander een schattige Pikachu. Hoe krijgen ze die wezens in zo'n kleine Pokéball? Waarom kwam elk beest - zelfs de zoogdier gebaseerde - uit een ei? Als elke Pokémon zich met een Ditto kan voortplanten, maakt hem dat dan een dubbelzijdig vruchtbare hermafrodiet? Al deze vragen en meer konden ons kleine, nog niet volledig ontwikkelde hersenmassa hoegenaamd niets schelen. Wij wilden gewoon hanengevechten organiseren met de evolutietheorie van Darwin op speed!
De kernformule van Pokémon - elk wezen dat je tegenkomt kan ook gerekruteerd worden - draait al mee sinds de originele Megami Tensei uit 1987. Het grote verschil met het Megaten franchise was de volwassen aanpak in sfeer en verhaal, waarbij alle wezens goden en demonen waren die hun origine vonden in mythes, legendes en zelfs courante godsdiensten. Het was ook vanwege die aanpak dat het bijna twee decennia duurde totdat iemand de reeks naar Europa durfde te brengen. De mannen bij Nintendo, sluwe marketing geniën die het zijn, pakten het slimmer aan en gaven hetzelfde concept de typische, familievriendelijke update. Een kindvriendelijke grafische stijl en dito verhaal, waarbij het knuffelgehalte van de monsters stijl omhooggetrokken werd. Ook het "lastige" gedeelte waarbij je moest onderhandelen met de vijand om hem in je team te krijgen, werd vervangen door zoiets simpels als het werpen van een Pokéball.
Het uiteindelijk resultaat had een enorm succes - en toegegeven, de mechaniek zat goed - waardoor meeste gelijkaardige games ook het kindvriendelijke aspect hoog in het vaandel houden. Het valt te vergelijken met Hollywood die op zoveel mogelijk films een PG-rating tracht te plakken. Invizimals is de Sony-exclusieve Pokémon variant, waarbij we met The Lost Tribes alweer aan nummertje drie zitten. Net zoals veel titels in het genre, ligt het verschil van game tot game veelal in enkele nieuwe beestjes en bewegingen, vandaar dat ik ook graag doorverwijs naar mijn review van Shadow Zone. Mocht je die review al gelezen hebben, of heb je de vorige game zelf al gespeeld, dan mag je de twee volgende paragrafen gerust overslaan.
Deze keer zijn er in totaal 150 Invizimals aanwezig, waarvan 70 nieuwkomers. Wederom heb je twee soorten: één groep die twee keer evolueert en één groep die niet evolueert. Onafhankelijk daarvan ligt de level limiet van elke Invizimal opnieuw op 12. Redelijk beperkt dus. In zeldzame gevallen heb je dan wel nog de mogelijkheid om een Dark-variant van je Invizimal aan te maken. Het leuke is dat je na elk level zelf kunt kiezen welke stats je de hoogte injaagt. Iets minder leuk is dat geëvolueerde Invizimals soms hun bewegingen veranderen, zonder jouw inbreng.
De mechaniek van de gameplay is minder turn based en meer active time. Qua gameplay doet de game dan ook het meest denken aan Monster Rancher. Nu vraag ik me ook af hoeveel onder jullie nog weten wat Monster Rancher überhaupt is... Hoe dan ook, elk wezen heeft vier bewegingen met elk hun eigen Stamina kost. Elk beest wordt één van de zes elementen toegewezen en elke beweging behoort tot één van de zes aanvalstypes. Wat volgt is een veredelde variant van het blad-steen-schaar principe, gekruid met items genaamd Vectors. Veel valt er niet op aan te merken, het systeem werkt naar behoren en is voorzien van een vlot tempo.
Nieuw aan de gevechten is het Tag Battle systeem. Hierbij maak je beter de vergelijking met Tekken Tag Tournament dan met Pokémon. In plaats van twee Invizimals die zij aan zij strijden, kies je er twee die je op elk moment met elkaar kunt afwisselen. Ook al is er de occasionele framedrop bij het wisselen, de mechaniek zelf mengt zich moeiteloos in met de rest van het vechtsysteem. Het is leuk om twee Invizimals per gevecht te kunnen trainen en meer speling te hebben in je beschikbare aanvallen, maar uiteindelijk veranderd er niets aan de gameplay.
Wat de game onderscheidt van veel andere monster vangende RPGs, is de aandacht voor puzzels. Bijna elke Invizimal in de game moet je vangen via een unieke mini-game. Dit kan alles zijn van het doorlopen van een doolhof tot het nafluiten van muziek. Daarnaast zijn er nog tal van activiteiten om verder te geraken in het verhaal of nieuwe Invizimals ter beschikking stellen om te vangen. Gescheurde brieven terug heel puzzelen, vallen met lasers en spiegels oplossen of een Kanji symbool natekenen met digitale inkt. Wat extra variatie in gameplay is altijd welkom, zeker als het goed uitgewerkt. Dit neemt echter niet weg dat we veel van de elementen reeds zagen in zijn voorganger.
Stokpaardje van de reeks is nog steeds het hele augmented reality gedoe, wat in elk aspect van de game naar boven komt. Kwestie van je nóg meer het gevoel te geven dat je een echte monstertrainer bent. Om Invizimals te zoeken, moet je de omgeving scannen met je PSP en GO!Cam - zoals een geigerteller, maar dan zonder stralingsgevaar (hoop ik). Ook bij alle mini-games en gevechten is het noodzakelijk om de camera continu op de monochrome trap card te richten. Iets wat bij de meer actievolle mini-games wel eens tot frustratie durft leiden.
Om eerlijk te zijn, heb ik sowieso geen voorliefde voor dit soort gimmicks. Het biedt toch geen meerwaarde op gebied van gameplay - in veel gevallen werkt het zelfs tegen. Dit is natuurlijk zuiver persoonlijk, zo ben ik ook geen grote fan van alles wat met 3D te maken heeft, motion detection implementeert of gebruik maakt van een extra (overbodig) scherm. Het is iets wat mij al vaak in een argument met andere redacteurs heeft gebracht (hé, Jasper?). Dit neemt natuurlijk niet weg dat dit soort zaken zeer leuk kunnen zijn voor de kindjes - en één keer raden wat de doelgroep voor deze game is! Zo blijft het ondanks alles nog steeds grappig om de cartooneske beestjes te zien rondhuppelen op je keukentafel.
Toch kan je niet omheen het feit dat de augmented reality voor problemen zorgt. Een eerste punt is dat zuiver kunstmatige belichting niet altijd even handig is om op invizimaljacht te gaan. Ook het feit dat je geen mini-games of gevechten kunt doen zonder met je GO!Cam en trap card te sukkelen, maakt dit geen geschikte game om op de trein of aan de bushalte te spelen (geloof me, ik kan het weten). Iets wat toch deels in strijd staat met het nut van een handheld console.
Om nog eens over te gaan op een positief punt, de Invizimals zelf mogen er zeker zijn. Er zijn goede en minder goede concepten, maar dat heb je in alles van Pokémon tot Digimon. Een groot deel van de wezens zijn varianten of kruisingen van mythische wezens en echte dieren - zij het met een karikaturale twist. Het kleurenpalet is ruim en gesatureerd, met de optie om het uitzicht van je favoriete Invizimals aan te passen. Het meest indrukwekkende is nog steeds de animatie. De manier waarop de diertjes bewegen en hun aanvallen uitvoeren, blijft verbazen.
Dan komt het moment wanneer je begint te realiseren waarom de makers zoveel tijd konden steken in het uitwerken van de Invizimals en hun bewegingen: meer is er niet. Er is geen arena, want je strijd in de omgeving waar je camera naar kijkt. Er zijn geen gebieden om in te jagen, Invizimals vang je in de echte wereld. Locaties en winkels zijn niet meer dan stipjes op een wereldkaart en het verhaal wordt enkel via tussenfilmpjes aaneengerijgd. Het blijft een kwestie van perspectief, maar eenmaal dat begon in te zinken, werd de beperking van vrijheid zeer duidelijk. Mijn jongere zusje bleek daar totaal geen last van te hebben, terwijl ik als recensent - met een koele, objectieve blik (kuch) - al gauw claustrofobische neigingen kreeg. In een flits van nostalgie deed me dat onmiddellijk terugdenken aan de Pokémon Stadium titels.
De filmpjes zijn net zoals in de vorige game live-action en… Wel, het voelt nog steeds even raar aan. Ik zou kunnen kritiek geven dat de dialoog en de acteerprestaties niet altijd van niveau zijn, maar dat is gewoon niet eerlijk. Stel je eens voor dat je als volwassen vrouw of man doodserieus uitleg moet geven over kleine onzichtbare beestjes die enkel via de Sony (™) PSP gezien en gevangen kunnen worden. Dan hebben we het nog niet eens gehad over zaken zoals Dark Invizimals en magische poorten. Ik kan begrijpen dat je voor live-action kiest om de augmented reality logischer te laten overkomen - in lieu van anime, bijvoorbeeld - maar het blijft vreemd overkomen.
Net zoals zijn voorgangers, heb je het verhaal in luttele uurtjes uitgespeeld. Iets wat lang niet zo vanzelfsprekend is voor games van zijn soort. Gelukkig is er nog genoeg te beleven met het vangen en evolueren van alle Invizimals, maar zelfs dat neemt minder tijd in beslag dan je zou verwachten.
Als afsluiter hebben we nog de multiplayer. Opnieuw niet veel nieuws onder de zon: je kan nog steeds online en Ad Hoc andere mensen uitdagen voor een gevecht, nu ook met Tag Battle optie. De enige uitzondering is de Coöperatieve Capture, waarbij je bepaalde Invizimals enkel met twee spelers kunt vangen.
Voor de meer volwassen en ervaren spelers zal deze game slechts een zes of misschien zelfs een vijf waard zijn. Andere leeftijdsgroepen vragen nu eenmaal om andere prioriteiten en als de makers zich met deze game exclusief op jongere spelers wilden storten, leveren ze lang geen slecht werk. Enerzijds is er weinig vernieuwing en blijven de minpuntjes uit de vorige games grotendeels onopgelost. Anderzijds werd alles gedaan om de game zo kindvriendelijk mogelijk te maken. De Invizimals zijn kleurrijk, cartoonesk en voorzien van goede animatie, terwijl de gameplay een goede balans tussen puzzelen en vechten biedt. Als derde deel kan dat nog tellen, maar hopelijk gaan ze bij hun volgende titel eens wat meer vernieuwing doorvoeren. Al bij al is het een leuke game voor de jongere generatie, ook al haalt het niet het niveau van Pokémon of Shin Megami Tensei.
Voor de fans: na de credits krijg je een teaser te zien die verraadt dat er een Invizimals game voor de PS Vita in de maak is.