It Takes Two review - Gedeelde smart is dubbele pret
Vriendschap is magie.
Voor de It Takes Two review gaan Michiel en Yvo de ultieme vriendschapstest aan. Dat blijkt geen enkel probleem, want Hazelight Studios' nieuwste game is eenvoudigweg een pareltje.
Regisseur en gameontwikkelaar Josef Fares is inmiddels berucht voor zijn krasse uitspraken. Na klassiekers als "Fuck the Oscars" liet hij in de aanloop naar de release van It Takes Two opnieuw van zich horen. Deze keer beloofde hij een premie van 1000 dollar aan elke speler die zich zou vervelen met zijn nieuwste creatie. Mederedacteur Yvo en ik waren onszelf al rijk aan het rekenen, maar moeten na het spelen van It Takes Two ruiterlijk toegeven dat Fares zijn geld mag houden. De co-op-platformer bevat namelijk zo'n enorme variatie aan mechanics die elkaar aan een ijlings tempo afwisselen dat je gewoonweg geen tijd hebt om je te vervelen.
Net als in A Way Out en Brothers: A Tale of Two Sons (de vorige games van Fares) is ook hier het verhaal een emotionele rollercoaster die je door de game heen gidst. Het koppel Cody en May beslist om te scheiden, en zoals meestal in zo'n situatie is dochter Rose de grootste verliezer. Haar wens om Cody en May bijeen te houden zorgt er echter voor dat beide ouders in speelgoedpoppetjes veranderen. In het avontuur dat volgt staan uiteraard samenwerking en elkaar vertrouwen centraal. Hoewel de game barst van de humor, is er toch steeds een subtiele, serieuze ondertoon. Zo komt de emotionele impact van de hele situatie op dochter Rose regelmatig aan bod. Het is dan ook indrukwekkend hoe Hazelight Studios dit beladen thema benadert en steeds de perfecte balans tussen humor en ernst vindt.
Toch zijn het in de eerste plaats de vele humoristische personages en situaties die bijblijven. Als miniatuurversies van zichzelf raken Cody en May onder andere verwikkeld in een oorlog tussen eekhoorns en wespen en raken ze bevriend met een groep werktuigen. Hoewel de meeste personages wandelende clichés zijn - te pas en te onpas krijg je relatieadvies van een passioneel Spaans boek - weten ze je een voor een te charmeren. Ook Cody en May zelf zijn overigens uitstekende hoofdpersonages en toveren met hun constante gekibbel meermaals een glimlach op je gezicht.
De echte blikvanger is echter de gameplay, en dan vooral de constante afwisseling en variatie. Hoewel platformen en puzzelen vaak een centrale rol spelen, is It Takes Two zoveel meer dan dat. Het ene moment waan je je in een third-person shooter waarin je eindeloze horden wespen te lijf gaat, om vijf minuten later je hersenen te breken over enkele relatief eenvoudige, maar desalniettemin enorm bevredigende puzzels. Bij momenten verandert de game zelfs even in een 2D-fightinggame of waan je je in Diablo. Daarnaast bulkt de game van de competitieve minigames waarin May en Cody het letterlijk uitvechten. Terwijl sommige mechanics robuust genoeg zijn om een volledige game rond te bouwen, worden ze in It Takes Two soms amper een paar minuten gebruikt. Het resultaat is een onvergetelijk avontuur waarin je telkens wilt weten welke nieuwigheid er om de volgende hoek schuilt.
Wat al die verschillende mechanics en gameplayelementen wel met elkaar gemeen hebben, zit vervat in de titel van de game. In It Takes Two is eventjes soloslim spelen meestal geen optie. Voor quasi elke scène is immers de input van beide spelers vereist. De game trapt dus niet in de val van zoveel andere co-op-games waarin ieder vooral zijn of haar eigen ding doet. De puzzels zijn bovendien uitermate gebalanceerd: zelden zie je vanaf de eerste seconde wat je moet doen, maar tegelijk zoek je ook nooit al te lang naar de oplossing. Je verzeilt dan ook van de ene in de andere bevredigende aha-erlebnis, terwijl de game steeds aan een razendsnel tempo doorstoomt.
De enorme variatie in de gameplay komt bovendien de herspeelbaarheid van de game ten goede. May en Cody krijgen immers regelmatig verschillende wapens of gadgets ter beschikking. Zo beschikt Cody op een bepaald moment over een paar spijkers, terwijl May een hamer gebruikt. Wat volgt zijn tal van inventieve puzzels waarbij je bijvoorbeeld spijkers in de muur gooit waaraan May kan rondslingeren. De oplossingen voor die puzzels veranderen bij een tweede beurt uiteraard niet. De precisie en timing daarentegen wel, waardoor je meteen zin hebt om die secties later nogmaals te spelen als het andere personage.
Het is ronduit indrukwekkend hoeveel gevarieerde, kwalitatieve content Hazelight Studios met een beperkt team in deze game heeft gestopt. Zelfs in het zeldzame geval waarin een bepaalde mechanic jou iets minder aanspreekt, leidt dat nooit tot frustratie. Alles volgt elkaar immers aan zo'n razendsnel tempo op en wordt bovendien overgoten met de nodige charme en humor. De afgelopen week is er geen dag voorbijgegaan waarop ik niet regelmatig aan It Takes Two heb gedacht, klaar om 's avonds samen met Yvo een nieuw deel van deze rollercoaster aan afwisseling en creativiteit te verkennen. It Takes Two is een van de beste co-op-ervaringen sinds lang en een liefdesbrief aan gaming in het algemeen.
Tweede opinie (Yvo)
It Takes Two is als een pretpark, maar dan thuis vanaf de comfortabele bank. Met zoveel te ontdekken en te doen vergeet je simpelweg de tijd. Ontwikkelaar Hazelight Studios loodst je in een zeer prettig tempo door het verhaal waarbij humor op knappe wijze een pijnlijk onderwerp maskeert. Keer op keer word je aangenaam verrast door de speelse levels en subtiele twists in de gameplay. Door de aaneenschakeling van creativiteit, originaliteit en variatie kan ik me niet heugen dat ik zoveel plezier aan een co-op-game heb beleefd. Dat het ook nog eens gedeelde pret is, maakt die ervaring des te mooier. Een plus een is immers drie.
Voor de It Takes Two review speelden Michiel en Yvo op de PlayStation 4. De game komt op 26 maart uit.