J-Stars Victory Versus+ review
Veel spektakel, maar weinig inhoud.
Liefhebbers van manga en anime worden in J-Stars Victory Versus+ op hun wenken bediend. In de fighting-game wacht een nostalgisch wederzien van jeugdhelden afkomstig uit het Japanse tijdschrift Weekly Shonen Jump, waarin ze een intergalactische conflict uitvechten. Op papier heeft studio Spike Chunsoft voor fans goud in handen, maar dit blijkt in de praktijk anders uit te pakken.
De game doet sterk aan een serie als Super Smash Bros denken. Niet enkel door de mix van populaire personages, maar ook door de uniforme besturing. Er is echter een intrinsiek verschil tussen beide games op te merken. Waar Smash Bros ondanks een simpele besturing een diversiteit aan speelmogelijkheden biedt, daar valt J-Stars in herhaling. Of je nou met een Madara Uchiha of een Rurouni Kenshin speelt; er is geen verschil te bekennen.
De wijze waarop je alle aanvallen uitvoert, is namelijk voor iedere figuur identiek. Ze geven hun eigen draai aan de uitvoering, maar elke knoppencombinatie blijft hetzelfde. Het is alsof je in een verkleeddoos duikt. De presentatie mag dan wel verschillen, in de kern is er weinig verschil te merken. Gevechten worden dan ook snel een repetitieve bedoeling. Hoewel je direct voldoening krijgt omdat je alle combo's uit je mouw kunt schudden ongeacht met wie je speelt, mist de game de nodige uitdaging om langdurig interessant te blijven.
Dat neemt niet weg dat de arenagevechten van twee tegen twee wel een hectisch schouwspel zijn. In deels verwoestbare omgevingen combineer je lichte en zware aanvallen of schakel je de hulp in van een support character die zich kortstondig met het gevecht bemoeit. Het team dat de overhand heeft, vult langzaam de Victory Gauge, waarna je de kans krijgt om een ultieme aanval uit te voeren. Dit leidt tot een korte animatie en een vaak schermvullende eruptie. De gevechten zijn dus wel spectaculair om te zien, maar hebben verder weinig om het lijf omdat de gameplay bar weinig diepgang biedt.
Daarbij bevat J-Stars Victory Versus+ een frustrerend element dat de vaart uit elk gevecht haalt. Elke keer wanneer je de tegenstander tegen de grond slaat, is hij enkele seconden onschendbaar. Het moment dat hij weer opstaat, kan hij ongestraft klappen incasseren en direct een combo op je los laten. Dit kan ook gebeuren tijdens een comboaanval van jezelf. Mocht je een aantal aanvallen combineren, dan betekent dit mogelijk dat je halverwege geen schade meer toebrengt. Hoewel je eigenlijk de overhand zou moeten hebben, word je zo meermaals in een nadelige positie gebracht.
Er is meer aandacht besteed aan hoe deze personages tijdens de gevechten worden gepresenteerd. Spike Chunsoft erkent duidelijk hun belangrijkste eigenschappen en dat correspondeert met het soort aanvallen dat ze tot hun beschikking hebben. Goku transformeert dankzij een boost in een Super Saiyan, Naruto verandert in de Sage of Six Paths en Gitoki uit Gintama rijdt op een scooter rond en breekt regelmatig de vierde wand. Het maakt ze uniek aan de oppervlakte, maar ze worden verder niet uitgediept.
Deze oppervlakkigheid zie je ook terug in het verhaal van de game. Zo belooft de campagne J-Adventure een interessant samenkomen van een bonte verzameling figuren uit het Jump-repertoire te worden. Je krijgt de keuze uit vier perspectieven op dezelfde verhaallijn die elk de nadruk leggen op een populair mangapersonage. Luffy uit One Piece, Ichigo uit Bleach, en Naruto en Toriko uit hun respectievelijke series. De ontwikkelaar laat echter de kans liggen om daadwerkelijk iets bijzonders te doen met het brede scala aan persoonlijkheden dat het voorhanden heeft.
Het blijft namelijk altijd een erg basale benadering op wat hen zo geliefd maakt. In een statische visual novel-achtige presentatie vuren ze de ene na de andere oneliner op je af. Hierbij wordt voornamelijk het grootste cliché uit het Shonen-genre gebruikt: een obsessie met eten. Het toont hoe oppervlakkig ze worden gepresenteerd; het kan namelijk allemaal tot een simpel onderwerp worden samengevat. Het mag dan wel een welbekend stereotype van het genre zijn, de studio doet weinig moeite om juist de onderlinge verschillen duidelijk te maken. Zo levert het voor kenners geen nieuw inzicht op en voor mangaleken blijft het de vraag waarom deze figuren überhaupt zo populair zijn geworden.
Wie hoopt een grappige interactie te zien tussen bijvoorbeeld het Shonen-archetype Gon of de extravagante Jonathon Joestar komt ook bedrogen uit. Het blijft erg nietszeggend en geeft weinig acte van hun uiteenlopende karaktereigenschappen. Ze werken een compleet inwisselbare dialoog af en verdwijnen vrijwel direct naar de achtergrond. Als gevolg maakt het dan ook vrij weinig uit wie nou eigenlijk wat zegt.
J-Stars Victory Versus+ overtuigt uiteindelijk niet lang. Doordat de geliefde personages erg eenzijdig worden neergezet is de fanservice middelmatig en de gameplay is daarnaast niet sterk genoeg om langdurig interessant te blijven. Dit is zeker een bekwame fighting game die er weliswaar spectaculair uitziet, maar de oppervlakkigheid leidt tot een korte houdbaarheidsdatum. Zelfs een titanengevecht tussen Shonen-legendes als Goku en Naruto verandert hier weinig aan.
J-Stars Victory Versus+ is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 3, PlayStation 4 en PlayStation Vita .