Jacob Jones and the Bigfoot Mystery: Episode 1 review

Pittige puzzels, logisch redeneren, rekensommen en lateraal denken. Op het eerste gezicht lijken dit niet de ingrediënten voor Jacob Jones and the Bigfoot Mystery: Episode 1, een spel over een verlegen, negenjarig jongetje op zomerkamp en een mythische dier. De game combineert uitdagende puzzels, een ietwat duister verhaal en schattig geanimeerde personages en het resultaat is een bijzonder vermakelijke puzzelgame. De verschillende soorten puzzels variëren in moeilijkheid waardoor iedereen (zowel volwassenen als kinderen) een leuke uitdaging aangaat. Tel hierbij een klein prijskaartje op en de aanschaf van Jacob Jones and the Bigfoot Mystery: Episode 1 lijkt niet meer dan een logische conclusie.

Het is zomer. Negen jaar oude Jacob Jones zit in de auto met zijn ouders op weg naar zomerkamp Arendsveer (Eagle Feather). Jacob heeft geen zin maar hij maakt niet veel problemen. Hoewel het spel je vertelt dat Jacob een verlegen jongen is, komt hij over als een lieve, zelfs gevatte jongen. Het lijkt niet consequent maar het maakt het hoofdpersonage wel een stuk aantrekkelijker. In Arendsveer ontmoet Jacob de leiders van het kamp en zijn kampgenoten. Door Jacobs interactie met de verschillende mensen in het verblijf, krijgt hij nieuwe puzzels, raadsel en vraagstukken voorgeschoteld. Ook ontmoet hij een Bigfoot genaamd Biggie. Het dier blijkt goedaardig, zingt graag en heeft hoogtevrees. Jacob besluit Biggie te helpen met een zoektocht.

De schattige visuele stijl van de wereld, de personages en de stemacteurs maken het spel leuker dan een verzameling interessante puzzels. Zij maken de ervaring een leuke interactieve ervaring.

Nog voor Jacob bij het kamp aankomt, moet hij de eerste puzzel oplossen. Het geeft direct een visitekaartje af want de oplossing zie je niet in een oogopslag. De puzzels in Jacob Jones and the Bigfoot Mystery hebben een goede afwisseling in moeilijkheid - ze zijn te simpel noch te moeilijk. Gelukkig maar want zulke puzzels verliezen al gauw allure. Daarnaast heb je bij elke puzzel drie hints ter beschikking en mag je puzzels opnieuw proberen. Met de hints is het vinden van een oplossing zo makkelijk (of moeilijk) als je zelf wil. Hierdoor wordt het spel interessant voor zowel jong als oud. De puzzels zijn vermakelijk en eenmaal behaald kan je ze altijd opnieuw spelen.

Het spel daagt je ook uit om de puzzels meerdere malen te proberen. Wanneer je een puzzel behaalt, lees je bijvoorbeeld dat een oplossing in zeven stappen bereikt kan worden. Mocht je hier (ver) boven zitten, daagt dit uit tot een verbetering van je oplossing. Ook kan je extra puzzels vinden door meerdere malen met personages te spreken. Daarnaast liggen in het spel lege drankblikjes verspreid. Raap ze op met een tik op je touchscreen. Het lijkt een poging mensen een milieubewuste boodschap mee te geven maar, eerlijk gezegd, verveelt het al gauw. Het zijn te veel blikjes. Bovendien lijkt het spel schermaanrakingen niet secuur te registreren. Hierdoor tik je meerdere malen op dezelfde plek van het scherm. Blikjes opruimen werkt dus niet lekker en het zijn er sowieso te veel. Het blijkt geen geslaagde poging de speelduur te verlengen maar de verborgen puzzels en het verbeteren van je score zorgen hier gelukkig al voor.

Ontwikkelaar Lucid Games heeft een hele leuke, schattige visuele stijl voor de game gecreëerd. Denk aan een combinatie van Wallace & Gromit en Pixar. De wereld is kleurrijk, vrolijk en vermakelijk om in rond te lopen. De personages zien er allen uniek uit - uiterlijke kenmerken lijken vergroot onder het motto "overdrijven maakt duidelijk". De oudere, norse sportleider is een klein, gespierd opdondertje, het simpele jongetje oogt precies zoals je verwacht en alle andere personages voldoen ook aan verwachtingspartonen. Het is geen nadeel. Sterker nog, het geeft de game een extra amusante aankleding. De stemacteurs versterken het plezier van de game. Vooral de eerdergenoemde norse sportleider blijft hilarisch om aan te horen. Een ander groot pluspunt van het spel is de lipsynch: de gesproken worden lopen perfect synchroon met de lipbewegingen van de karaktermodellen. De schattige visuele stijl van de wereld, de personages en de stemacteurs maken het spel leuker dan een verzameling interessante puzzels. Zij maken de ervaring een leuke interactieve ervaring.

Hoewel het spel haar kern op orde heeft - leuke puzzels en raadsels - maakt ze soms eigenaardige uitstapjes. Naast het optionele verzamelen van te veel blikjes, strooit de ontwikkelaar lukraak met culturele referenties zonder dat dit bijdraagt aan de gameplay of het verhaal. Ze zijn niet eens grappig (op Duitse tuinier Idle Hans na). Zo rijdt Jacob aan het begin van het spel in de auto van zijn ouders door een donker bos. Zijn vader zegt dat het hem doet denken aan de film The Shining waarop Jacobs moeder zegt: "Here's Johnny!" Jacob vraagt of dit zo'n referentie is die hij later zal snappen. Het vormt een uitwisseling die niets bijdraagt aan het spel - het erkent het bestaan van de film uit 1980 en verder niets. Misschien hoopt Lucid Games de duistere setting van de game geloofwaardigheid of relevantie mee te geven. In deze eerste aflevering - waar elke vorm van horror overigens ontbreekt - lijkt het echter misplaatst.