James Cameron's Avatar: The Game
Even revolutionair als de film?
James Cameron's Avatar: The Game. Nogmaals: James Cameron's Avatar: The Game. Een beetje filmliefhebber kan zo een aantal films van Cameron opnoemen: Titanic, The Terminator, Alien en sinds kort komt daar dus Avatar bij. De wereld van Avatar is ontsproten uit het brein van Jim en hij heeft het hele concept al sinds midden vorig decennium in zijn hoofd zitten. Omdat de technologie het nu pas toelaat om een film te creëren zoals deze veeleisende regisseur voor ogen heeft, ziet Avatar nu pas het levenslicht.
Maar dan spreken we dus over de film en niet over het spel. Toch prijkt Cameron's naam in de titel van het spel, hoewel hij absoluut niks met het spel te maken heeft. De bebaarde grijsaard was wel zo vriendelijk om de medewerkers van Ubisoft Montreal, de echte bollebozen achter het spel, toegang te geven tot het filmmateriaal, zodat het duidelijk is dat de film en game zich in één universum afspelen. En – eerlijk is eerlijk – het is wel de verdienste van Cameron om een wereld te creëren die piekfijn in elkaar zit met veel oog voor detail. Tijdens het spel kan je zelfs een encyclopedie over Pandora lezen die alles en nog wat vertelt over de geschiedenis, flora en fauna van deze planeet.
Hoewel de film en het spel zich allebei afspelen op de planeet Pandora, hebben we toch te maken met twee verschillende verhalen. Het uitgangspunt blijft echter hetzelfde. De RDA is een conglomeraat dat er op uit is om natuurlijke rijkdommen van planeten te veroveren. Pandora heeft enkele kostbare mineralen die hoog op het verlanglijstje prijken van de RDA en zij sturen mensen naar deze planeet om deze grondstof te ontginnen. De natuurlijke bewoners van Pandora, de Na'vi, zijn hier niet onverdeeld gelukkig mee en zo ontvouwt er zich een tweestrijd tussen deze twee groeperingen. De plot in het spel begint bij Abel Ryder, een soldaat bij het RDA, die de opdracht krijgt om te infiltreren bij de Na'vi. Door middel van wat technische foefelare wordt hij omgebouwd tot een Na'vi en kan hij zo bij de vijand binnendringen.
De game is een typische third person shooter, maar dan nog eentje van voor de oorlog (je mag zelf kiezen welke). Het principe komt er immers op neer om zoveel mogelijk vijanden neer te maaien, zonder te veel tijd en moeite te spenderen aan nutteloze zaken zoals nadenken. Zoals men in het Belgische leger zegt: “Hier moet je niet nadenken, wij denken wel voor jou na.” en dat klopt ook voor de digitale equivalenten van deze troepenmachten. Na wat spelen, sta je voor de verscheurende keuze om je opdracht als mol verder te zetten (maar dan wel in gewone menselijke gedaante) of verraad je de hele boel en sluit je je aan bij de Na'vi. De opdrachten voor beide partijen blijven min of meer gelijk en bestaan vooral uit het verzamelen van items en neerknallen van vijanden. Verschil in stand moet er zijn zegt één of ander goedkoop aftreksel van een etymologisch woordenboek en bij Avatar is dat technologie tegenover organiek.
Als je partij kiest voor de RDA mag je je aan klassiek wapengekletter verwachten zoals schietijzers, explosieven en voertuigen zoals buggy's. De Na'vi leven meer in harmonie met de natuur en bedienen zich met melee wapens zoals veredelde speren annex knuppels, pijl en boog en een set van Wolverine-achtige klauwen. Zij hebben geen last van hoog oplopende benzinerekeningen, want ze gebruiken het lokale beestenbestand als vervoermiddel. Met een beetje goede wil kan je dus zeggen dat Avatar eigenlijk bestaat uit twee verschillende ervaringen: oorlogje voeren met de RDA en mensenvlees kielhalen met de Na'vi. Dit gaat echter een beetje te ver, want uiteindelijk zijn de opdrachten nagenoeg dezelfde voor beide partijen.
Avatar probeert een beetje te innoveren door RPG-elementen in deze shooter te stoppen. Naarmate je meer missies afrondt, bouw je ervaring op en die ervaring kan je dan weer gebruiken om nieuwe wapens of skills te verkrijgen. Skills zijn een leuke toevoeging op de klassieke wapens, maar blinken niet echt uit in originaliteit. Je krijgt bijvoorbeeld de mogelijkheid om jezelf te helen, een schild te gebruiken of een een insectenplaag los te laten op je opponenten. Het is leuk dat Ubisoft Montreal een RPG-sausje over het third person shooter-recept heeft gegoten, maar uiteindelijk blijft de kern van de zaak een onvervalste shooter. Een andere toevoeging is de introductie van een turn-based strategiespelletje à la Risk. Het idee is origineel, maar de uitwerking en implementatie is zo complex en rudimentair dat je het hele spelletje al gauw links laat liggen.
Populaire shooters zoals de Gears of War-serie kenmerken zich door hun grote intensiteit en gevarieerde gameplay en die heeft Ubisoft Montreal helaas niet opgenomen in haar mission statement toen het begon aan de ontwikkeling van deze game. Er is niet veel variëteit in opdrachten te noteren, waardoor de missies na een paar uur spelen beginnen te vervelen. Bovendien is Avatar gezegend met een iets langer dan gebruikelijke levensduur voor dit genre, waardoor het zelfs bijna een sleur is om het einde te bereiken. Games speel je juist om te ontsnappen aan deze dagelijkse sleur en minestrelen zullen de eentonigheid van deze game zeker niet liederlijk bezingen.
Iedere zichzelf respecterende shooter komt tegenwoordig standaard met een multiplayerluik en bij Avatar bestaat dat uit gekende spelmodi zoals Capture the flag en Deathmatch. Het zijn spelopties die na al die jaren hun deugdelijkheid blijven bewijzen, maar echt verrassen doen ze natuurlijk niet meer. Tevens is er een optie om met twaalf personen in elke factie elkaar te bekampen, maar deze spelmodus heeft de term equilibrium duidelijk nog niet begrepen. De term 0wned kent deze spelmodus dan wel weer heel goed, maar helaas kan slechts één zijde deze internetterm constant in de mond nemen.
Wat het spel dan weer wel goed doet, is een natuurlijke wereld neerzetten die je echt meeneemt naar een andere dimensie. Pandora ziet er door al zijn junglepracht magnifiek uit, maar kan soms een beetje eentonig zijn. Dat neemt niet weg dat de omgeving je weet te imponeren en zeker als je rekening houdt met de enorm reliëfverschillen. Pandora ziet er echt uit als een wereld die door miljarden jaren van platentektoniek is gevormd tot een levende wereld en niet in vijf minuten is gecreëerd door een designer die snel even een generiek universumpje creëerde op een Jupiler-biervilletje met als onderschrift “Als je niks doet, kan je ook niks verkeerd doen”. Dit wordt extra beklemtoond door de diverse dieren die de wereld van Pandora bevolken. Dit ziet er allemaal oogverblindend mooi uit, hoewel er soms wat technische imperfecties in het spel schuilen zoals occasionele problemen met framedrops en clipping. Toch stoor je je hier nooit aan.
Ubisoft Montreal heeft geluk dat James Cameron enkel in de titel van het spel prijkt en niet actief heeft deelgenomen aan dit gameproject. Dan zouden de Canadezen immers terug helemaal opnieuw mogen beginnen, want Avatar overstijgt nooit de grauwe middelmaat en laat zelfs een paar stevige steken vallen op het gebied van diversiteit en intensiteit. Maar er zijn gamers die de totaalervaring laten primeren over enkel de gameplay en zij zullen genieten van de realistische wereld van Pandora. Dan echter wel op uitdrukkelijke voorwaarde dat zij het spel met mondjesmaat spelen.