Jan-Bart's Favorite Five of 2010
...én zijn persoonlijke vooruitblik op 2011!
De andere redactieleden zullen hoogstwaarschijnlijk vertellen hoe in 2010 de ene game-developer op de fles ging en de andere dan weer in enkele nieuwere stukken uiteen scheurde. Dat 2010 een stevig gamejaar was, dat ons een paar dozijn ijzersterke games met zelfs enkele instant klassiekers heeft geschonken is echter ook waar. Ook dat we als consument blij mogen zijn met de explosie binnen de game-industrie, die groter geworden is dan de DVD-industrie. Dat we steeds vaker in de watten gelegd worden door ontwikkelaars die games uitbrengen op maat van elk individu. En dat er in 2010 ruwweg 300 games uitkwamen voor de PC, Xbox 360, PSP, DS, PlayStation 3 en Wii. Maar ik ga er liever niet te technisch en te diep op in. Elk game is namelijk telkens weer een persoonlijke belevenis.
Het is een moment waar je in je drukke dagtaak - of je nu scholier, student, werknemer, zelfstandige of dopper bent - tijd voor maakt. Dan wil je natuurlijk alleen maar het beste spelen en genieten. Voor mij persoonlijk was 2010 het gamejaar waarin MNM de GameSquad na een goedgevuld jaar toch bedankte voor bewezen dienst. Het jaar waarin Emmanuel van Gamevault me aansprak om deel van het team te worden. Het jaar waarin je mij in Gametown op TMF de woorden "Lonely Fat Ass" kon horen zeggen. Het jaar waarin het Gamevault-team samen met Eurogamer België voor een nieuwe uitdaging koos. En het jaar waarin ik ruim dertig nieuwe games speelde binnen een tiental genres op de drie platforms die mij eigen zijn. Om hieruit nu een keuze te maken van wat mijn hoogst persoonlijke top 5 is, is alles behalve evident. Meer nog, het is de moeilijkste vraag die mij dit jaar gesteld werd. Ik zal dan ook zo klassiek en eigenwijs mogelijk mijn top 5 opstellen.
Nummer vijf - R.U.S.E. (PS3, X360, PC)
Het was al weer geleden van Age Of Empire 3 dat ik me op het RTS-genre had gesmeten. Maar voor het eerst heb ik echt genoten van een RTS op console. Ik beleefde opnieuw het plezier dat we met maten op kot hadden toen we tegen elkaar C&C of WoW speelden. R.U.S.E. mengt een vlotte en consolevriendelijke besturing met een ingenieus systeem om een algemeen overzicht over het volledige speelveld te behouden. De moeilijkheidsgraad is evenredig aan de verslavingsfactor, wat menig hersenkrakende nachten tot gevolg had. Met bij elke gevonden oplossing een steeds sterker wordend gevoel van voldoening. Voor menig speler zal RUSE het buitenbeentje in mijn top zijn, maar voor mij hoort het er zonder veel verdere woorden aan vuil te maken gewoon bij.
Nummer vier - God Of War III (PS3)
God of War III was, zoals we van de derde overtreffende trap mogen verwachten, grootst, spectaculairst, adembenemendst, ... Het inleidende openingslevel nam de speler al onmiddellijk bij de keel. De grafische engine die Kratos op de rug van een bewegende titaan tegen nog spectaculairdere vijanden laat vechten, verdient geen pluim maar een volledige kip. De eindbaasgevechten volgen elkaar in hoog tempo op. En nu ik er even bij stilsta, bestaat het spel eigenlijk uit haast alleen maar eindbazen. De ene nog verbluffender dan de ander. Het spel dat het slotstuk van de reeks is, heeft één van de meest bizarre eindes. Een einde dat raar maar waar volledig past in het totaalplaatje van de reeks en de speler met een voldaan en afgerond gevoel achterlaat. Maar toch blijven we hopen op een prequel, sequel of wat dan ook!
Nummer drie - Super Mario Galaxy 2 (Wii)
Gamen is geen feestje exclusief voor de PS3. Ik kon helaas geen DS-game in mijn top 5 onderbrengen, maar de Wii kende dit jaar wel een absolute topgame die niet ontbreken mag. Super Mario Galaxy 2 overtrof relatief gemakkelijk het eerste deel uit de Galaxy-reeks, dat op zich al een fantastisch spel was. Mario blijkt zo het enige echte game-icoon te zijn die al decennia lang meerdere generaties van puur gamevernuft laat genieten. Dit zonder af te doen aan kwaliteit bij overgang van console naar console en van 2D naar 3D. Dat een Mario-game na 25 jaar nu nog steeds kan verbazen, is een statement en overwinning op zich.
Nummer twee - Heavy Rain (PS3)
Heavy Rain had evengoed mijn persoonlijke topper kunnen zijn. Ik ga er vanuit dat Heavy Rain in vele eindejaarslijsten vergeten zal worden. Enkel en alleen omdat het spel vroeg in het jaar gelanceerd werd en niet meer zo vers in het algemene geheugen ligt. Wat deze tweede plaats in mijn persoonlijke top hopelijk weer wat goed maakt. Want dit spel ontketende een kleine gamerevolutie op zich. Zowel inhoudelijk als speltechnisch sprong Quantic Dream in het duister. Het volgen van de zoektocht naar de Origami Killer beleef je via de vier personages in het spel, van op de eerste plaats. Met scènes die even adembenemend zijn als fucken with the mind! Het spel hield je sowieso op het puntje van je stoel en aan het scherm gekluisterd en het einde zou je nog tot lang na de ontknoping bezig houden. Het had een onafgewerkte flop kunnen zijn die enkel een flauwe aaneenschakeling was van quicktime events, maar het werd een absolute topper die de gamegrenzen met enkele mijlen verlegde. Enkel het gebrek van de echte online ondersteuning en extra downloadable content, kostte het zijn eerste plaats. Zonder enige twijfel kijk ik uit naar de nieuwste spruit van Quantic Dream. Dergelijk vernuft wil ik alvast veel meer zien!
Nummer een - Red Dead Redemption (PS3, X360)
Een top 5 kiezen in dergelijk orgasmatisch gamejaar, geeft als resultaat dat je van semi-toppers eventjes verliezers moet maken. Zo haalden Super Street Fighter 4, Super Scribblenauts, Castlevania: Lords of Shadow, Bayonetta, Call of Duty: Black Ops en Assassin's Creed Brotherhood het helaas genoeg nipt niet. En ik heb hier al veel grote woorden gebruikt, maar voor Red Dead Redemption zijn er enkel superlatieven. Dit is het meest bevredigende spel dat ik dit jaar mocht spelen. De openheid, vrijheid en variatie in deze free roamer is hallucinant. Rockstar neemt je mee naar het Wilde Westen en vanaf het moment dat je de controller vast neemt, geloof je ook werkelijk dat jij John Marston bent. Je wordt overtuigend ondergedompeld in een uitgebreide wereld van zand, rotsen, geweergevechten en bandieten. De controller neerleggen was voor mij telkens weer een beetje afscheid nemen.
De grafische pracht van de wereld van Red Dead Redemption en de naturel waarmee de inwoners en dieren zich in het spel gedragen, behoort tot het beste wat we dit jaar in gelijk welke andere titel zagen. En alsof de lange speelduur van het spel en de vele extra's en zijmissies niet genoeg waren, werd de game ook rijkelijk ondersteund met DLC. De al sterke multiplayer werd nog uitgebreider, er kwamen nieuwe sidequests en te spelen kaartspelletjes bij, er stonden nieuwe wapens op u te wachten en qua singleplayers mochten we beginnen kwijlen op de nieuwste uitgebreide campaign Undead Nightmare die nog eens zoveel uren extra speelplezier aan het basisspel toevoegde. Kortom een absolute topper die je geen uren noch dagen, maar wel weken, maanden en nog veel langer zal plezieren.
En wat nog in 2011?
Ook 2011 belooft nu alvast een sterk gamejaar te worden. Er staan vervolgen te wachten op een paar dozijn games die de afgelopen jaren al miljoenen gamers wisten te overtuigen. Zo werden de sequels op Uncharted, Assassins Creed, Batman en InFamous al met luide trom en veel hoorngeschal aan de wereld bekend gemaakt. Maar de sequel die mij het meest doet popelen van ongeduld is het nieuwste kindje van Nederlands ontwikkelaar Guerilla. Killzone 2 was destijds al goed voor nachten van bloederige Helghastdromen en ik verwacht niets minder van Killzone 3. Verder staat ook Duke Nukem Forever hoog bovenaan mijn verlanglijstje. Het vervolg werd al een triljard keer aangekondigd en dan weer naar de vuilbak en herontwerptafel gestuurd. Tien lange jaren van hoop en wanhoop hebben de fans uitgezweet en in 2011 zou het eindelijk zover moeten zijn.
Het wordt ook keihard uitkijken naar Back To The Future The Game. Het feit dat Telltale Games niet 1, maar 5 episodes aankondigde, wekt onze nieuwsgierigheid naar het eindproduct nog harder op. En natuurlijk ook het feit dat we superfans van de films zijn. Online en op YouTube zijn fans en filmmakers ook hard aan het pushen voor het maken van een nieuwe Mortal Kombat film. Los daarvan zou in 2011 de nieuwste spruit van Midway Games zijn weg naar het grote publiek moeten vinden. Het spel dat simpelweg Mortal Kombat zal heten, zal net als Street Fighter terugkeren naar zijn 2D-roots. Een fightinggame waar we nu al ongelooflijk naar uitkijken en zeker nu ze lieten weten dat Kratos één van de speelbare karakters zal zijn. Als laatste in het rijtje van Die-moet-ik-absoluut-hebben-Games, vermeld ik graag mijn nostalgische en wonderbaarlijke jongvolwassen leven rond Link en prinses Zelda. In 2011 wordt The Legend of Zelda: Skyward Sword verwacht voor de Wii. Ik ontbreek geen enkele officiële Zelda-titel en kijk dan ook reikhalzend uit naar welke pracht en praal de scheppers van Hyrule ons in 2011 zullen voorschotelen. Kortom, laat maar komen Grietje!