Joachim's Favorite Five of 2010

Wat een jaar is het geweest. Het is een zin die ik telkens in december bovenhaal, maar deze keer lijkt hij me wel dubbel en dik van toepassing. Zou ik zelfs durven beweren dat 2010 tot nu toe het beste gamingjaar ooit is? Het zou best kunnen. Van begin tot eind werden we overstelpt met nieuwe games, waarvan quasi elke maand wel minstens één AAA-titel onder z'n naam had staan. Het hoeft misschien niet meteen de hoeveelheid te zijn die telt, maar zeker het spreiden ervan. Het kerstseizoen is namelijk altijd de eindstreep geweest waar vele publishers en studio's naar toe werken, maar dit jaar kregen we een ander verhaal te lezen. De grote bedrijven hebben door dat games ook perfect buiten het pakjesseizoen kunnen verkopen, zelfs meteen erna in januari. En dat tempo hielden ze bijna onverstoorbaar aan, dus het percentage games dat mijn persoonlijke voorkeur geniet, heeft nog nooit op jaarlijkse basis zo hoog gelegen. Na veel filteren heb ik mijn top vijf dan toch definitief vastgelegd en bij deze: de uiteindelijke resultaten!

Nummer vijf - God of War III (PS3)

Vanaf de allereerste echte trailer in 2008 tot de release van dit jaar moest ik veel geduld uitoefenen. Dit zou immers het jaar zijn waarin ik uiteindelijk een einde mocht maken aan de goden die al veel te lang met de voeten van de Spartaanse heethoofd hebben gesold. En dan was het in maart zover: de verhaallijn van Kratos kreeg in God of War III een passend einde. Nu ja, of het meteen een definitief einde is, blijft nog onzeker. Maar alleszins: het was een slot om niet te vergeten. Van de schaal van de gevechten tot de uitmuntende graphics en de brutale gameplay, het was naar mijn mening veel te snel gedaan. Sommige delen vormden op zich zeer memorabele momenten, zoals de bestijging in een zeer hoge schacht met de vleugels van Icarus, of de imposante boss fights waarover ik niet teveel details kwijt wil om niets te verklappen. Stilletjes hoop ik dat men Kratos alsnog een rol toedient op de PlayStation 3 in de toekomst, want zijn wraaktocht mag gerust nog even duren.

Nummer vier - Assassin's Creed: Brotherhood (PS3, X360)

We blijven nog even op planeet Aarde om in Rome een gevaarlijke organisatie een stok in de wielen te steken. We mochten hem nog maar recent verwelkomen in onze casa, en toch wist hij een vierde plek te veroveren in mijn erelijst. We hadden misschien te snel gehoopt op een nieuwe Assassin's Creed die een nieuw tijdperk zou aanpakken, maar gelukkig kon Ubisoft nog genoeg putten uit het oude Rome waar Ezio de Tempelieren het leven zuur maakt. Assassin's Creed: Brotherhood is dit jaar de belangrijkste titel voor Ubisoft, en dat paradepaardje trekt nog steeds de kar zonder veel moeite verder. Het merendeel van de game speelt zich immers in eenzelfde speelwereld af; Ezio moet zijn hoofdrol delen met de prachtige stad die gerecreëerd werd zoals het er uit zou gezien hebben in de 16de eeuw. Er valt ongelofelijk veel te beleven en in te investeren waardoor er snel een twintigtal uur van de klok afgaan zonder dat je het door hebt. En dan vergeten we even te vermelden dat er voor het eerst een multiplayer inzit, die zich bovendien nestelt in het concept van sluipen en besluipt worden. Het zorgt voor spannende momenten en intense gameplay, en die verfrissende adem was net hetgeen we zochten in een multiplayer.

Nummer drie - Mass Effect 2 (X360, PC)

Van onze thuisplaneet verplaatsen we ons naar de verre ruimte. Want er verscheen in januari een game van Bioware die mijn derde plaats dubbel en dik verdient. Mass Effect wist zeer sterke fundamenten te leggen voor een nieuwe gamereeks die met Mass Effect 2 universeel de hemel in geprezen wordt. Commandant Shepard bindt nog steeds de strijd aan met de destructief ingestelde Reapers, het kunstmatige robotras dat uit is op de vernietiging van elk levend organisme. Al het goede dat de eerste game wist te leveren, werd bewaard en de opvolger kreeg daarnaast zo goed als enkel zeer positieve verbeteringen. Ik gaf vaak om mijn crew in de Normandy (het ruimteschip waarmee je de ruimte doorkruist) en wou daarom alle quests tot een goed einde brengen. Het plot bevatte opnieuw enkele interessante wendingen, maar de continuïteit die voor elke speler anders ligt, blijft mij verbazen. De dilemmakeuzes van je avontuur in Mass Effect hebben namelijk een sterke naslag op sommige narratieve onderdelen in Mass Effect 2. Het zal daarom niet verbazen dat nummertje drie een van mij favoriete titels is die mij opwachten in 2011, daarover volgt straks meer.

Nummer twee - Red Dead Redemption (PS3, X360)

Dan komen we nu aan bij mijn twee grote favorieten die qua voorkeur maar met enkele millimeters van elkaar liggen. De koning van free roaming games, Rockstar, wist dit jaar mij weg te blazen met Red Dead Redemption. Op het eerste zicht zag de game er uit als een Grand Theft Auto in het Wilde Westen, en die vergelijking wordt nog steeds door enkele onwetenden doorgetrokken. Niets is minder waar, want ik zou haast durven zeggen dat Red Dead Redemption nog origineler is dan zijn grotere moderne broer. De volledige wereld bruist van het leven en bezit een volledig ecologisch en economisch systeem dat de speelduur aanzienlijk verlengt. De zoektocht van John Marston naar zijn ex-bendeleden en zijn gezin mag misschien niet zo lang zijn als het avontuur van Niko Bellic, maar het moet gelukkig niet inboeten aan details. Ook hier vinden we een multiplayer terug die opvallend leuk in elkaar zit en dankzij DLC enorm verrijkt werd. Wat mij betreft, is deze eentje die je moet gekocht hebben om te beleven, want dit is de enige en echte cowboyervaring die je tot nu toe virtueel aangeboden wordt.

Nummer een - Heavy Rain (PS3)

En dan hebben we hier de titel van 2010 die mij bij de keel greep en mij weken na het einde nog steeds mentaal in de ban hield. Al van mijn eerste blik achter de schermen in 2008 wist ik dat dit een heel speciale titel ging zijn. Het feit dat de ontwikkelaars van Fahrenheit er aan sleutelden, versterkte louter mijn interesse. Heavy Rain vertelt het verhaal van vier personages die elk op zoek zijn naar de Origami Killer, een seriemoordenaar die een heleboel kinderen heeft ontvoerd en verdronken. En laat nu net het volgende slachtoffer in wording het zoontje te zijn van één van die vier personages. De verhaallijnen van de doorzettende vader, nieuwsgierige journaliste, behulpzame privédetective en gedreven FBI-profiler komen richting het einde samen waardoor het hele plaatje duidelijk wordt.

De ontmaskering van de seriemoordenaar moet wel een van de uniekste momenten van dit jaar zijn waarbij mijn onderkaak tot op de grond viel. Ik ben nu eenmaal een gemakkelijke prooi voor intrigerende verhaallijnen, en Heavy Rain leverde dat met hopen. Naast wat screen tearing kon ik helemaal niets inbrengen tegen de game, aangezien de dilemma's ervoor zorgen dat veel spelers een ander einde te zien krijgen. In het plot vind je wellicht her en der wat gaten die niet onverklaarbaar zijn, maar open ter interpretatie blijven voor de speler. Onlangs werden zelfs verwijderde scenes vrij gegeven waarin meer duidelijkheid daaromtrent gegeven wordt. Hoe dan ook, een simpele game gevuld met Quick Time Events was het allesbehalve, want Heavy Rain zoog me in z'n wereld en liet me niet meer los tot de ontknoping. Zelfs bij het gekende dilemma waarbij je al dan niet kiest om je eigen vinger af te snijden, kon ik niet meteen beslissen. Dat is namelijk het verschil met alle andere titels die hierboven opgesomd zijn. Heavy Rain wist niet enkel mijn gameziel te strelen, het slaagde er als enige titel in om mij te raken tot in mijn kwetsbare menselijke hart, en daar zijn nog maar een paar zeer zeldzame games al die jaren in geslaagd.

En wat nog in 2011?

Gelukkig krijgen we even tijd om van alles te bekomen, want in januari 2011 moeten we weer paraat staan voor de volgende golf aan games. Er is nog niet erg veel bekend, maar er staan wel enkele spellen op mijn verlanglijstje die zo goed als zeker volgend jaar ons moeten bereiken. Bioshock: Infinite had ik met heel veel plezier er bij gezet, maar 2K Games wist ons in Keulen reeds te melden dat we voor 2012 geen hoop moeten koesteren op een release. Het zij zo. Ik heb het er al even over gehad, maar ik sta te popelen om de huidige Mass Effect-trilogie te beëindigen, zeker als ik lees dat men met 1000 verschillende variabelen rekening houdt om elke speler weer een ander verhaal mee te geven. Waanzinnig goed klinkt het. En EA heeft naast Mass Effect 3 nog een paar fijne spellen op het menu staan die me doen watertanden. Dead Space 2 zal naar goede gewoonte dezelfde macabere sfeer meebrengen die de nieuwe IP in 2008 wist te vertalen in de gameplay, met meer Necromorphs en bebloede muren. Horror in de pure zin van het woord, zo heb ik het graag.

Daarnaast wacht ik als fervente consolespeler op Crysis 2, de eerste werd namelijk nooit gebracht naar de huidige generatie spelconsoles en dat liet me ergens een beetje op mijn honger zitten. Ik heb ooit geprobeerd om de eerste op mijn PC te draaien, maar al snel bleek dat ik niet de maximumconfiguratie bezat om het spel met alle toeters en bellen te draaien. Ik pin dus redelijk wat hoop vast op deze sequel die de shootermarkt zal doen daveren op zijn grondvesten. De kersverse beelden van Uncharted 3: Drake's Deception bevestigen echter dat deze game bovenaan mijn lijstje staat van meest verwachte game. Ik was al van de allereerste minuut fan van Nathan Drake en als ze van het derde deel een even of beter meeslepend deel kunnen maken als Among Thieves, dan staat mijn Game of The Year 2011 misschien al zelfs vast. Als er dan toch een game is die geen echte basis heeft om op verder te bouwen, dan kies ik voor RAGE. ID Software heeft een hele poos de lippen stijf op elkaar gehouden, maar volgend jaar zal hun nieuwste ambitieuze project dan toch het daglicht zien. Dat zijn ongeveer de vijf titels waar ik momenteel het meeste naar uitkijk, en daar wil ik het nog even bij houden. Want zoals eerder gezegd: het is een hels jaar geweest met een onophoudelijke stroom aan sterke titels. Een beetje rust is op z'n plaats, en geloof me vrij: er zullen geen games te pas komen aan mijn ontspanning.