Journey Review

Als je een game tijdens de eerste speelsessie aan één stuk door uitspeelt en vervolgens om 3 uur 'snachts serieus overweegt om meteen opnieuw te beginnen weet je dat je iets unieks in handen hebt. Zoiets overkwam mij met Journey. Nadat de (eeuwig gulle en ontzettend geweldige - red.) hoofdredacteur terloops informeerde of ik van arty farty games hield duwde hij me een reviewcode van de game in handen. Die speelde ik diezelfde avond nog uit en nadat ik een paar minuten met open mond zwijgend naar de eindcredits had gestaard kon ik alleen maar denken aan de onvermijdelijke volgende playthrough. Onvermijdelijk omdat ik net drie van de geweldigste game-uren sinds jaren achter de rug had. Die tweede playthrough kwam er de volgende dag dan ook zodra ik opstond, een scenario dat zich diezelfde week nog vier keer herhaalde. En dat voor iemand die zijn games normaliter met moeite één keer uitspeelt.

Dat Journey een unieke game is geworden is niet zo gek als je kijkt naar de vorige releases die de ontwikkelaar bij thatgamecompany op hun palmares hebben staan. Geen van hun projecten zijn te klasseren in genres en volgens criticasters zelfs amper videogames in de conventionele zin van het woord. Wel zijn ze hele sterke argumenten in het hele "zijn videogames kunst?"-debat. Vooral hun tweede game Flower is een mooi voorbeeld van hoe kunstzinnig videogames kunnen zijn. In deze game bestuur je door je controller te bewegen de wind die bloemblaadjes verzamelt door van bloem naar bloem te waaien. Dat er nergens een verhaal, score of überhaupt een uitleg te bekennen valt in de game heeft alles te maken met het doel dat thatgamecompany voor zichzelf gesteld heeft: videogames maken die bij de spelers een emotionele respons opwekken.

Dat ze hier met Journey in geslaagd zijn staat buiten kijf. Sterker nog, het is misschien wel hun meest meditatieve spelervaring tot op heden. De game mag er dan wel meer als een videogame uitzien, de manier waarop alles uitgewerkt is en tot één geheel gesmeed is verheft Journey tot ver boven zijn voorgangers.

Neem nu het begin bijvoorbeeld. Zodra je een nieuwe journey start krijg je in een woestijn een rood gesluierd personage te zien dat zo uit een Ghibli-film zou kunnen komen. Je loopt de eerste duin op en ziet helemaal in de verte een grote berg. Muziek begint te spelen en de titel van het spel verschijnt. Intuitief weet je dat het doel van je reis op de top van die berg ligt, dus je glijdt van de duin af en begint aan je tocht, zonder te weten waarom. Je personage ploetert verder door het zand en beklimt moeizaam de ene duin na de andere, om er vervolgens aan de andere kant weer af te glijden. Na een tijdje kom je een wolk rode fragmenten tegen die er hetzelfde uitzien als jouw rode sjaal. Je drukt op een knop en je personage vangt deze fragmenten op en plots merk je dat je nu eenmalig kan springen. Hierbij krijg je geen uitleg of lange tutorial, dus het is aan jou als speler om te ontdekken wat deze vaardigheid jou voor mogelijkheden biedt.

"Het feit dat je geen enkele controle hebt over de keuze om samen of alleen te spelen en ook op geen enkele manier kunt kiezen welke andere speler er in jouw game gedropt wordt maakt het samenspelen een prachtige, diepe en bovenal menselijke ervaring."

Het gebrek aan uitleg, in combinatie met de desolate omgeving geeft je al snel een gevoel van isolatie. Dit gevoel van eenzaamheid is alomtegenwoordig in Journey en net daarom is de manier waarop je ingame andere spelers ontmoet zo geniaal. Op bepaalde momenten zul je doorheen je reis iemand anders tegenkomen. Je krijgt geen nickname te zien en hebt op een voorgeprogrameerd signaal na geen enkele manier om met hem of haar te communiceren. Het enige wat je kunt doen om elkaar te helpen is de ander terug kracht geven om te springen. Verder zit er niets anders op dan samen dezelfde richting uit gaan, waarvan je instinctief weet dat daar het einde van je reis ligt.

Dit gevoel van samenwerken, maar er toch alleen voor staan is één van de mooiste aspecten van Journey en de kans is groot dat je de hele game met één en dezelfde partner zal uitspelen. Het feit dat je geen enkele controle hebt over de keuze om samen of alleen te spelen en ook op geen enkele manier kunt kiezen welke andere speler er in jouw game gedropt wordt maakt het samenspelen een prachtige, diepe en bovenal menselijke ervaring.

1 of 6

Beschrijving

Attribution

Dat de game er heel kunstzinnig uitziet kun je aan de screenshots al merken en de vergelijkingen met Shadow of The Colossus zijn, althans wat de visuele kant betreft, te begrijpen. De grafische artstyle van het spel is echter heel moeilijk los te beoordelen van de muziek en de sound effects. Die zijn namelijk minstens zo belangrijk voor de spelervaring als de beelden. Los bekeken zijn zowel de graphics als de muziek en sound effects zeker bovengemiddeld, maar het is de manier waarop deze aspecten samenkomen tot één coherent geheel die van Journey zo'n overweldigende ervaring maakt.

Het moge duidelijk zijn dat ik zelfs na zes keer de eindcredits bereikt te hebben nog steeds even enthousiast ben over Journey en met de beste wil van de wereld geen minpunten kan vinden. Anderen zouden misschien klagen dat een game waar je op drie uurtjes wel doorheen bent te kort is, ik vind dit echter juist één van de positieve dingen aan Journey. Een spel als dit is in mijn ogen gemaakt om aan één stuk door uit te spelen en te ervaren. Mocht de game langer geweest zijn zou dit een stuk moeilijker worden en dat zou absoluut afbreuk doen aan de geweldige ervaring die Journey nu is.