Jungle Party

Mensen geloven het zelden maar ik ben in werkelijkheid een drukbezet man. Naast Eurogamer-redacteur en eeuwige student werk ik ook nog eens weekends in een bekende winkelketen die diverse producten van de moderne maatschappij, waaronder games, verkoopt. Met de feestdagen op komst zijn voor hun kinderen shoppende (groot)ouders een alledaags fenomeen. De Wii heeft dan misschien wel de gamesmarkt opengebroken, er bestaat nog steeds veel onduidelijkheid over hoe dat hele videospelletjesgedoe nu eigenlijk ineen zit. Veelgestelde vragen zijn "wanneer komt Gran Turismo 5 uit op de PS2?", "wat is het verschil tussen een harde schijf van 250 GB en 320 GB?" en natuurlijk de gouwe ouwe "er staan toch geen virussen op deze schijf, he?". Vragen waar ik natuurlijk altijd met veel plezier een verhelderend antwoord op geef want elke (groot)ouder die wat meer van games af weet maakt de wereld een beetje beter.

Maar natuurlijk geeft geen enkele vraag dezelfde voldoening als de volgende: "wat moet ik kopen?" want dat is het moment waarop je jezelf weer even helemaal terug kind kunt voelen. Ik kijk naar de gamesafdeling met de ogen van een achtjarige, ga elke doos na en leg alle games waarvan ik denk dat een achtjarige het leuk zou vinden op een grote stapel waar uit gekozen kan worden. Zo is iedereen tevreden. Ik kan me weer even kind voelen, ouders hebben het overvolle gamesrek kunnen filteren en het kind is alvast zeker dat ie geen Jungle Party onder de kerstboom zal vinden.

Want ja, het is zo erg. Jungle Party is een verzameling van de saaiste mini-games denkbaar, voorzien van de meest vervelende menu's en gesproken commentaren die ervoor zorgen dat je de eindscene van Ichi The Killer wil naspelen. Ik ben geen persoon die graag games afbreekt. Een team van mensen heeft een aantal maand relatief hard gewerkt om deze game uit te brengen en ik schep geen plezier in het door het slijk halen van andermans werk. Maar Jungle Party voelt zo ongeïnspireerd aan dat zelfs de mensen die het gemaakt hebben er onmogelijk hoge verwachtingen van kunnen hebben.

Jungle Party is, zoals eerder gezegd, een verzameling van mini-games. Ik zou graag jungle-gerelateerde mini-games zeggen maar in werkelijkheid zijn het allemaal afgezonderde quick time events zoals je ze in elke andere game tegenkomt. Elke mini-game vereist dat je gewoon op het juiste moment op de juiste knop duwt en is daarmee meer een oefening in het leren kennen van de vier symbooltoetsen van de PSP dan wat anders. Of het nu met een hamer op een knaagdier slaan, een totempaal omlaag hakken, boogschieten of een bom doorgeven is, altijd doe je dezelfde acties. Variatie is nihil en daarmee verveelt de game ook enorm snel. Het helpt ook niet dat een speelsessie eindeloos lang duurt, zelfs als je voor 'korte sessie' kiest in het menu.

Op technisch vlak is het dan weer wel in orde met Jungle Party. Grafisch is het simpel, maar functioneel. Er zijn een hoop leuke details in de animaties van de personages aangebracht en de omgevingen zijn kleurrijk. Soms werd er zelfs wat teveel moeite gestoken in het grafische. Het spel opent met een mooie full motion video waarvan de productiekosten waarschijnlijk een grote hap uit het budget moest zijn geweest. Vervolgens kom je terecht in menu's die eveneens onnodig langdradig geanimeerd zijn en eveneens al meteen de voice-over introduceren. Deze voice-over vergezelt je de rest van het spel in de taal van je keuze en herhaalt zich eindeloos.

Het zou geen mini-game compilatie zijn zonder multiplayer opties en die zijn technisch gezien ook in orde. Je kunt tot vier PSP's in een draadloos plaatselijk netwerk verbinden, er is de optie om via internet te spelen tegen elkaar en je kunt één PSP doorgeven aan elkaar. Alleen spijtig dat het spelschijfje geen ervaringen te bieden heeft die je zou willen delen met anderen.