Just Cause 2
Hoogvlieger.
Het tempo van de game blijft echter laag door deze feature. Er zijn slechts een beperkt aantal hoofdmissies en de tijd die je spendeert met sidequests is een heel pak langer en haalt je eigenlijk uit het spel zelf. Iets meer variatie had zeker geen kwaad gekunnen, er is content genoeg om iets mee te doen. Nu we het toch over variatie hebben, na een tijdje begin je wel de typische dorpjes en gebouwen te herkennen. "Oh kijk, een benzinestation, aha een legerbasis, zie daar…weer enkele SAM sites". De game blijft leuk, maar het zijn deze momenten die de beperkingen van de ontwikkeling tonen.
Als speler beschik je over een klein gamma wapens, de meeste moet je vrijspelen door…voldoende chaos te veroorzaken. Vooral in het begin werkt dit op je zenuwen omdat je geregeld je leeggeschoten automatische wapens moet omruilen voor een standaard handwapen. Ook de ammunitie is niet steeds even voorradig als we zouden wensen. Qua moeilijkheidsgraad zit het echter zeker goed, de game biedt een uitdaging voor elke actiefan en er is heel wat te beleven. De stevigere vijanden moet je trouwens meestal via headshots zien te doden wat in de kaart speelt van spelers die sneller mikken dan hun schaduw.
Bovendien kan je in elke actiescène vliegensvlug het gebied doorkruisen dankzij je grappling hook wat tot leuke situaties leidt als niemand je gezien heeft. Je hook is uiteraard ook zelf een tactisch wapen. Je kan er vijanden naar je toe mee sleuren maar je kan even goed het andere eind elders positioneren. Hang die vijand aan de koffer van je wagen vast, spring erin en begin maar te rijden, pret verzekerd. Voertuigen kan je ook aan statische objecten vast ketenen, ideaal tijdens een achtervolgingsscène. De game biedt zonder meer één de grootste sandbox ervaringen ooit aan.
Op grafisch vlak stonden we voornamelijk versteld van het detail dat in alle individuele regio’s gekropen is. Stap uit je vliegtuig, parachuteer naar beneden, zie de wereld onder je heen met besneeuwde bergtoppen, rijbanen en haarspeldbochten, jungles, tempels en rivieren tot je plots al deze regio’s kan bekijken in groot detail. De technologie is niet nieuw, maar de toepassing wel. Ook qua exploratie valt er trouwens heel wat te ontdekken. Zo kwam ik op mijn eerste trip over het gebergte enkele tempels tegen waarin ik onderdelen terugvond om mijn voertuigen te upgraden en wat cash. Even later katapulteerde ik mijzelf plots recht in een legerbasis, maar wel meteen aan het doelwit. Teken dat je missies echt wel op veel manieren kan aanpakken…en ik stootte toevallig op zo één.
De vraag of Just Cause 2 uiteindelijk leuk is kan je herleiden tot een andere. Hoe sta jij tegenover een immense open wereld met enorm veel missies, wapens, gebieden en steden waarin je snel bepaalt waar je wat keet gaat schoppen? Het feit dat de missies iets te repetitief zijn en je herhaaldelijk dezelfde actie zal moeten doen speelt in het nadeel. Wanneer je echter over de muur een legerbasis binnendringt, sluipschutters in de uitkijktorens vliegensvlug het zwijgen oplegt dankzij je grappling hook, een bunker kunt omzeilen via een aanpalend gebouw waarna je de soldaten neerlegt en zelf het mounted gun meeneemt om alles en iedereen neer te maaien betrapten we onszelf erop breedgrijnzend naar het scherm te staren.
Just Cause 2 is een game voor actiefans. Laat je niet afschrikken door de repetitieve gedeeltes en de trage toevoer van missies. Deze titel blinkt uit in haar sandbox-stijl. Alles wat je meemaakt kan je in een ogenblik naar je hand zetten en beïnvloeden. De snelle transportatie, de gigantische wereld, de leuke atmosfeer die over Panau neerdaalt en uiteraard de grappling hooks + parachute combo’s zorgen voor immens veel plezier. Een actietitel met heel wat om het lijf, al moet je er ook wat zout bij doen.