Just Cause 3 review
Teleurstellende strandvakantie.
De open zandbak van Just Cause 3 is er een van slaperige vissersdorpjes, landelijke villa's en wijngaarden. Gelegen aan de azuurblauwe Middellandse zee waar her en der zeilboten kalm op de golven deinen. De pittoreske locaties herbergen echter gevaarlijke tapas van explosies en enthousiaste dictatoriale uitspattingen. Niet de meest ideale vakantiebestemming, maar wel perfect voor een inventieve avonturier.
Avalanche Studios is altijd kraakhelder geweest bij de presentatie van Just Cause 3. Het draait voornamelijk om destructieve chaos in een open wereld waar creativiteit hoogtij viert. Het raamwerk van de game staat daarom enkel in dienst van je eigen ongebreidelde verbeeldingskracht. Geen grimmig, moralistisch verhaal waar drama centraal staat, maar een aaneenschakeling van zinderende actiescènes waar menig Hollywoodproductie jaloers op kan zijn. Dat alles aangevuld met een pastis aan onnozele oneliners. Is het oppervlakkig vermaak? Absoluut. Maar Just Cause 3 brengt het naar een hoger niveau.
De studio weet namelijk wat het publiek van de serie verwacht en brengt dat met een innemende gedrevenheid. Just Cause 3 biedt een lading humoristische archetypes die zich omringd door ontploffingen een weg naar de conclusie stuntelen. Het volledig zelfbewust spelen met dit onbevangen vertier, is de grootste troef van de game. Het biedt geen bijtend cynische commentaar zoals de GTA-serie noch is het jolig zelfreferentieel als de Saints Row-reeks. Het is eerder ontzettend curieus en wellicht enigszins verontrustend destructief.
Zo bouw je minutenlang de meest uitzinnige creaties door diverse objecten met Rico Rodriguez' grapple hook met elkaar te verbinden. Om ze daarna als een katapult een politiestation in te werpen. Of je verankert een onschuldige voorbijganger aan een opstijgende straaljager. Gewoon om te zien wat er gaat gebeuren. Met regelmaat realiseer je jezelf dat je al meerdere minuten een absurd kunstwerk van vernietiging aan het ontwerpen bent.
Just Cause 3 is bijgevolg niet weggelegd voor de pragmatische speler. De meest voor de hand liggende oplossing is zelden bevredigend. Zo is vrijwel elke uitdaging in een missie op te lossen met een welgemikt schot met een rakkettenwerper. Maar het wordt pas interessant als je het complete scala aan mogelijkheden gebruikt. Schiet een scooter met explosieven richting een vijandelijke helikopter of verbindt een gasfles met een nietsvermoedende soldaat.
De besturing is echter niet verfijnd genoeg om volledig van die vrijheid te genieten. Er zit namelijk een hoge leercurve in de game vooraleer je al die GIF-waardige capriolen kunt uithalen. Terwijl spectaculaire en toegankelijke actie juist de trekpleister van de game is. Zo is Rico niet alleen te voet ontzettend log, maar levert ook het razendsnel heen en weer scheren met zijn grapple hook en wingsuit problemen op. Je worstelt regelmatig met de soms onhandelbare besturing om het onderste uit de kan te halen. Bijgevolg blijft de beloning om juist voor de interessante en creatieve benadering te kiezen uit.
Niet alleen de besturing werkt de beloofde vrijheid met regelmaat tegen. Het gros van de tijd besteed je aan het bevrijden van onderworpen vestigingen en dorpen. Dat doe je op de meest luidruchtige wijze door alles met een rode kleur met de grond gelijk te maken. Watertorens, satellieten of luidsprekers; Rico gaat als een gedrogeerde stier op de rode lap af. Het verglijdt echter heel snel in routinewerk. Vrijwel elke locatie heeft hetzelfde boodschappenlijstje om af te werken. Vernietig een aantal torens, een standbeeld, blaas het politiestation op, etc. Je beperkte vrijheid begint op dat moment op te vallen.
Ook de missiestructuur maakt weinig gebruik van de absurde physics en daagt je te weinig uit om tot excentrieke oplossingen te komen. Eindeloze escort-missies of doelstellingen met tijdsdruk dwingen om de meest banale methode te kiezen. De desastreuze AI van je teamgenoten geeft je eveneens geen kans om volledig van je omgeving gebruik te maken. Terwijl je twee soldaten aan een lantaarnpaal hangt, staan zij open en bloot kogels te vangen. Elke missie wordt daarbij onbeholpen onderbroken door talrijke laadschermen en abrupte cutscenes. Of onderweg aangevuld met een onnatuurlijk lopende dialoog, waar er vreemde tussenpauzes inzitten. Alsof twee mensen met een slechte Skype-verbinding spreken.
Het grootste slachtoffer van je vernietigende geweld is wel de framerate. Elke explosie gaat gepaard met haperende beelden en sommige vuurgevechten doen aan een diashow bij je grootouders denken. Voor een game die zich het best laat omschrijven als een granaatinslag in een servieswinkel, is het onvoorstelbaar als het juist op dat vlak met de regelmaat van de klok in elkaar stort. Tel daarbij de eindeloze laadtijden en je hebt een technisch teleurstellend resultaat.
De game komt zodoende het best tot zijn recht zonder de middelmatige missiestructuren. Als je sereen met je parachute over de bergen zweeft of met Rico's wingsuit door een tunnel glijdt. Ondersteund door een voortkabbelende piano die zich mengt met rustieke zeegeluiden en kolderende meeuwen. Terwijl je diep in overpeinzing bent over welke krankzinnige avonturen je nu weer gaat beleven. Want het is aan jou en je creativiteit om van je verblijf op het eiland Medici een aangename ervaring maken. Zolang de technische mankementen ook even met vakantie zijn.
Just Cause 3 is oppervlakkig spektakel zonder pretenties. Avalanche Studios weet wat men van de serie verwacht en lost dit gretig met vurig spektakel in. Het schiet echter tekort om je creatieve vrijheid met solide gameplay te ondersteunen en wordt met met momenten zelfs gehinderd door routinewerk. Een vreselijke framerate zorgt ervoor dat juist de momenten dat de game moet vlammen door frustratie overschaduwd worden.
Just Cause 3 is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.