Just Cause 4 review - Onversneden openwereldplezier
Causaal verband.
De Just Cause 4 review neemt Carl mee naar het prachtige en gigantische eiland Solis, waar hij het causaal verband tussen Rico Rodriguez en explosies onderzoekt.
Hoeveel heliumbalonnen kun je aan een koe hangen? De kans is groot dat je het je nog nooit hebt afgevraagd, maar daar brengt Just Cause 4 ongetwijfeld verandering in. De Zweedse ontwikkelaar Avalanche zorgt in dit vierde deel voor meer gadgets dan ooit om vernieling te zaaien in een gigantische open wereld. Het eindresultaat is een heerlijk ontspannende openwereldgame, dat niet alleen een technisch huzarenstukje is maar ook leert uit de vele fouten van Just Cause 3.
Nochtans lijkt er op het eerste zicht weinig tot niks veranderd. Je gebruikt als 'Dictator Removal Specialist' Rico Rodriguez je vertrouwde grapple hook en parachute om rond te geraken, terwijl de geslaagde wingsuit uit deel drie ook zijn terugkeer maakt. De controls zijn nagenoeg ongewijzigd, alsook de animaties, waardoor je even denkt dat je een expansion pack voor Just Cause 3 aan het spelen bent. Deel vier laat dus geen verbluffende eerste indruk na.
Maar na enkele uren wordt het duidelijk dat Just Cause 4 niet zozeer moedige innovaties doorvoert, alswel zeer slimme, kleine aanpassingen aan het reeds genietbare Just Cause-sjabloon maakt. L2 laat je over de schouder van Rico meekijken om met precisie te knallen, wat de floaty gevechten van de reeks eindelijk gewicht geeft. De linkerstick indrukken toont je een overzicht van alle activiteiten in de buurt, en biedt je zelfs suggesties aan om ergens naartoe te reizen. Zo fixt het eigenhandig het typische openwereldprobleem dat je meer op de map tussen icoontjes zit te twijfelen dan geniet van de wereld. De zeer verstandige designkeuzes van Just Cause 4 zorgen zo voor een veel meer genietbare ervaring.
De allerbeste wijziging is de nieuwe structuur van de game. De wereldkaart heeft namelijk een vleugje RTS meegekregen doordat je het gigantische Solis provincie per provincie moet overnemen door de frontlinie op te schuiven met je manschappen. Het systeem is lineair, wat oorspronkelijk lijkt te clashen met de openwereldfilosofie van Just Cause, maar uiteindelijk werkt het op geen enkele manier beperkend. Je kunt namelijk steeds vrij rondreizen naar provincies die je nog niet hebt bevrijd. Daardoor staat het je plezier en zin voor verkennen nooit in de weg, terwijl het tegelijk wel zorgt voor een broodnodig gevoel van progressie. Avalanche werkt zo moeiteloos de doelloosheid waar Just Cause 3 zo hard mee worstelde weg.
Doordat je nieuwe manschappen krijgt door Chaos te veroorzaken, heb je ook een grote incentive om onrust te zaaien in de wereld. Opnieuw zit het design stukken beter in elkaar dan bij Just Cause 3. Waar die laatste eiste dat je tot vervelens toe elk klein Chaos object in een locatie kapotmaakte om voortgang te boeken, word je in Just Cause 4 nooit gedwongen om saaiweg elke locatie tot in detail uit te pluizen. Integendeel, het systeem is volledig freeform zoals in Just Cause 2, waardoor vernieling ongedwongen en amusant is. Opnieuw leert deel vier uitstekend uit de fouten van zijn voorganger.
Vernieling aanrichten op het eiland Solis is niet alleen nuttig om vooruitgang te maken, maar ook een waar plezier door de indrukwekkende physics. Avalanche maakt zijn beloftes van een geavanceerd physicsmodel helemaal waar en legt hier een liefdesbrief aan vernieling neer. Zo zwankelen radiotorens even wanneer ze de genadeslag hebben gekregen, vooraleer ze in dozijnen stukken uiteen vallen en neertuimelen. Nieuwe functies voor je grapple hook moedigen je aan om de physics ten volste te gebruiken. De geweldige boosters uit deel drie zijn nu een optionele tether voor je werphaak, en vrachtwagens optillen met heliumbalonnen wordt nooit saai. De nieuwe extreme weersomstandigheden vormen de overtreffende trap. Tornado's zie je al van mijlenver doorheen het landschap razen, en gritsen moeiteloos wagens, bomen en Rico mee, terwijl zandstormen zo intens zijn dat je geen hand voor ogen ziet. Avalanche is terecht trots op de physics van Just Cause 4 en geeft je een zandbak aan opties om er mee rond te spelen.
Het team heeft bovendien een technische wereldprestatie neergezet, want ondanks deze extreme vernieling en briljante physics is de framerate extreem stabiel en zijn er amper glitches te bespeuren. Nog indrukwekkender zijn de laadtijden. De game draait binnen de minuut na het opstarten en respawnen neemt ongeveer vijf seconden tijd in beslag. Het staat in schril contrast met de technische ramp die Just Cause 3 was. Bovendien maakt Avalanche ook een slimme designkeuze door de zij-activiteiten naadloos in de wereld te integreren. Je komt daardoor zo goed als nooit een laadscherm tegen in Just Cause 4, en dat is in een wereld van deze omvang en met physics van deze kwaliteit simpelweg een technische mijlpaal.
Just Cause 4 doet heel veel goed. Kleine aanpassingen zorgen voor de meest gestroomlijnde game in de reeks tot nu toe, terwijl de grote aanpassingen stuk voor stuk alle gebreken van Just Cause 3 wegwerken. Je hebt duidelijke doelen om naartoe te werken, Chaos aanrichten is opnieuw een plezier, en technisch staat de game als een huis. De geavanceerde physics en weerseffecten laten een zeer diepe indruk na, waar het gevoel van déjá vu vergeleken met de vorige games in de reeks uiteindelijk niet veel afbreuk aan doet. Just Cause 4 is een heerlijk entertainende en ontspannende openwereldgame.
De Just Cause 4 review werd getest op de PlayStation 4.