Just Dance 2
Hardcore gamers lezen dit niet.
Twee weken geleden duwde hoofdredacteur Philip mij nog Wii Party in m'n handen, om kort daarna Just Dance 2 te zien verschijnen na het verwijderen van het cadeaupapier. Hij zei het natuurlijk niet met zoveel woorden maar zijn boodschap was duidelijk: je bent de enige Eurogamer-redacteur met vrienden en dus mag jij uren besteden met alle partygames (graag gedaan, Jasper [red]). Althans, dat denk ik toch graag. Realistischer is waarschijnlijk het feit dat ik een spijtige zeldzaamheid ben in de videogamewereld: ik ben een hardcore gamer die het spelen van een casual game helemaal niet als een straf beschouwd en de verbreding van de markt alleen maar toejuicht.
En één toonbeeld van die verbreding was wel Ubisoft's Just Dance. De game verscheen vorig jaar rond deze tijd uit het niets en werd een monsterhit. Tot grote verbazing, en ergernis, van de zogenaamde hardcore gamers verkocht de game bij momenten zelfs beter dan Modern Warfare 2. Toch is het geen mysterie waar de bron van Just Dance's aantrekkingskracht ligt. De game combineert de alomtegenwoordige populariteit van de Wii met een goede en originele toepassing van de motion controls en muziek die iedereen wel kent. Just Dance had ook geen pretentie. Het spel was duidelijk gemaakt voor feestjes en hield zich niet bezig met klassieke game-dingen zoals het unlocken van liedjes in een singleplayermode. De game lag meteen 100% open voor je na de aankoop.
En hoe kan het ook anders dat Just Dance 2 alleen maar meer van dat biedt?! Meer liedjes, meer diversiteit aan genres ook, en dus ook nieuwe dansmoves die je kunt showen in allerhande nieuwe modi. Daar is de essentie van Just Dance 2 wel mee opgesomd. Divers is het juiste woord voor Ubisoft's muziekkeuze want je kunt dansen op muziek van onder meer James Brown, Digitalism, Beaste Boys, Wham!, Ke$ha, Outkast, Justice, Rolling Stones, Vampire Weekend en Mika. In het totaal staan er 45 tracks op het schijfje, en de tracklist kun je later nog aanvullen met downloadable content!
Nieuwe modes zijn ook talrijk aanwezig. In de singleplayer is er nu de Just Sweat-mode, wat in feite hetzelfde is als de normale singleplayer (die op zijn beurt dan weer bestaat uit gewoon in je eentje dansen op de muziek), maar dan met een teller die je vertelt hoeveel calorieën je al verbrand hebt. In multiplayer heb je een aantal nieuwe variaties. Nu kun je samen met maximaal acht personen een Dance Battle houden en kijken welk team de meeste punten heeft. Ook zijn er nu duetten waarbij de spelers elkaar meer moeten aanvullen in plaats van dezelfde moves maken.
Het spel registreert je bewegingen vrij goed, maar de wijze beslissing om Wii MotionPlus-ondersteuning achterwege te laten zorgt er toch voor dat de Wii soms het noorden kwijtraakt. Just Dance 2 teert echter meer op je eigen inlevingsvermogen dan op de software haar mogelijkheid om een score op je prestatie te plakken.
En dat is meteen ook wat een recensie schrijven rond Just Dance 2 zo moeilijk en, laten we eerlijk zijn, een beetje overbodig maakt. Het is een goede game, maar bereikt enkel zijn potentieel in een situatie waarin meerdere mensen bereid zijn om in een huiskamer voor de tv te dansen. Bestaat jouw vriendenclub uit mensen die maar al te graag eens langskomen om dat te doen? Dan is Just Dance 2 een no-brainer en is dit de ideale koop. Deze game doet alles wat je maar wil in een dergelijke situatie. Op normale dagen zal de game echter netjes in de kast blijven, want in je eentje spelen is misschien fijn voor een keer maar vaker ook niet. Gelukkig dus maar dat er een budget vriendelijk prijskaartje aan de game verbonden is.
Hoe plak je een score op een game die soms een nul is en soms een dikke tien waard is? Just Dance 2 is een kwaliteitsvolle game die ideaal is voor de situaties waar de game voor gemaakt is. Dus wat dacht je van een mooie acht op tien? Dan maak ik meteen ook een mooi punt maken over hoe idioot het af en toe is om een cijfer op een game te plakken.