Kane & Lynch 2: Dog Days
Who let the dogs out?
We herinneren ons allemaal wel de hele heisa die zich in 2007 afspeelde bij de release van Kane & Lynch: Dead Men, het eerste deeltje in de Kane & Lynch reeks. Wanneer Jeff Gerstmann, toenmalig schrijver bij Gamespot, de game slechts een zes op tien gaf werd hij voor onbekende redenen ontslagen. Al snel deden de geruchten de ronde dat Eidos Interactive, de uitgever van de game, dreigde om de stroom reviewgames naar de site toe te draaien vanwege de middelmatige score. Dit was dan ook direct het startschot voor de hele discussie over hoe objectief een recensie al dan niet kan zijn, wanneer de uitgever bij het zien van zo’n cijfers al direct de wapens in de aanslag neemt. Wees er dus maar zeker van dat we met enige angst aan de nieuwe Kane & Lynch, genaamd Dog Days, begonnen zijn.
De game vangt aan in Shanghai, de grootste stad in China, waar we opnieuw kennis maken met Lynch. Na de gebeurtenissen uit de eerste game is onze bebaarde psychopaat een nieuw leventje begonnen in de wereldstad met zijn nieuwe vriendin. Ook heeft hij een nieuwe job gevonden als enforcer –want wat moet je anders gaan doen nu de economie zo slecht draait - voor een criminele bende. Op een dag nodigt hij zijn oude makker Kane uit om eens bij te praten over de goede oude tijd. Je weet wel, banken overvallen, mensen gijzelen, huurmoorden plegen, ervoor gezorgd hebben dat Jeff Gerstmann ontslagen werd, dat soort zaken. Maar voordat Kane goed en wel kan bekomen van de jetlag, neemt Lynch hem mee om een klusje te klaren. Wanneer de twee toevallig in een vuurgevecht terecht komen, komt per ongeluk een meisje om. Dit meisje blijkt de dochter te zijn van Big Boss. Nee, niet Big Boss uit Metal Gear, maar een politieke spilfiguur die de touwtjes in handen heeft in Shanghai. Dus moeten Kane en Lynch, die zich wel de twee grootste ongeluksmagneten moeten voelen, nu weten te vluchten terwijl zowat de hele stad hen op de hielen zit.
Veel meer hoef je niet te verwachten van de game. Er zijn geen onverwachtse plottwists die je blijven boeien of dingen die te verzamelen vallen doorheen het verhaal, dus veel herspeelwaarde heeft de game dan ook niet. Tel daar een slechts vier uur durende, rechtlijnige verhaallijn bij en je zult ook wel merken dat deze game geen waarde voor je geld biedt qua singleplayer. Ook heb je geen echt memorabele en spannende segmenten zoals de eerste game, à la de bankoverval of het bestormen van het kantoorgebouw. Misschien dat sommigen de sectie waar een bloedende Kane en Lynch naakt door de straten van Shanghai lopen nadat ze wisten te ontsnappen van een folteraar wel extreem vinden, doch anderen dergelijke activiteit zullen bestempelen als een goed vrijdagavondje stappen.
Zoals we eerder al aanhaalden speel je deze keer als de schizofrene psychopaat Lynch. Toen dit bekend gemaakt werd, verheugden we ons al om vuurgevechten te ervaren als iemand die echt een vervormd beeld heeft van de werkelijkheid, zich constant dingen inbeeldt en irrationeel handelt op zaken die al dan niet werkelijkheid zijn. Maar jammer genoeg zou dit iets te interessant geweest zijn, dus werd gekozen dat Lynch nu aan de medicatie zit waardoor zijn schizofrenie onderdrukt wordt. Toegegeven, het is wel amusant om hem af en toe tegen zichzelf te horen mompelen tijdens één van de vele vuurgevechten, maar kan tegen jezelf praten echt bestempeld worden als crimineel gek zijn? Ik persoonlijk praat enorm veel tegen mezelf en mijn dokter zegt dat er niets mis met me is. En dan zijn er nog de gesprekken tussen Kane en Lynch zelf, die vrij ongemakkelijk aanvoelen (bijna geforceerd), alsof beide personages niet echt goed weten wat te zeggen. Hierdoor klinkt heel wat van de dialoog tussen de hoofdrolspelers als tam en niet echt dynamisch. Een spijtig iets.
Qua gameplay heeft de game wel vooruitgang geboekt op zijn voorganger. De speler heeft niet langer de mogelijkheid om bevelen uit te delen aan je teamleden, waardoor de besturing van je eigen personage nu centraal komt te staan. Het coversysteem is verbeterd en nu kun je in en uit cover gaan met een druk op de X-knop (of A, voor de Xbox 360). Een hele verbetering op de eerste game, alhoewel het nog beter kon. Kane & Lynch 2: Dog Days heeft duidelijk nog heel wat te leren van covermechanieken uit games als Uncharted en Gears of War. Zo kunnen we ons een scene herinneren waarin Lynch dekking zoekt achter twee op elkaar gestapelde houten kisten. Wanneer het vuur geopend wordt, breekt de bovenste kist. Maar in plaats van zich automatisch te bukken, aangezien het bovenste stuk cover verdwenen is, blijft Lynch gewoon staan alsof er niets gebeurd is.
Qua vuurgevechten doet de game niet echt iets mis. Alleen valt er niet echt veel meer te beleven dan van de ene schermutseling in de andere verzeilt raken. Wel jammer is dat de wapens een beetje karakter en eigenheid missen, vooral de SMG’s dan. Gouden tip: Gebruik nooit een SMG (sub machine gun) tijdens een vuurgevecht, ze zijn gewoon niet accuraat genoeg en doen veel te weinig schade. Een probleem dat natuurlijk niet van toepassing is wanneer de vijandige AI er eentje weet te bemachtigen natuurlijk, wat me mooi bij het volgende punt brengt.
We hebben al van verschillende mensen die de game gespeeld hebben gehoord dat dit een vrij uitdagend spel is. Nu, uitdagend is niet bepaald een term die wij zouden gebruiken om de AI van de vijanden te omschrijven. Eerder oenig of misschien zelfs stuntelig. Zo zul je meer dan eens het loodje leggen gewoon omdat een groep vijanden zonder enige zorg voor zichzelf je bestormen en volpompen met lood. Niet echt een tactiek die toegepast wordt in echte vuurgevechten.