Kid Icarus: Uprising Review
Een game met Pit.
Nintendo heeft als geen ander een indrukwekkend portfolio van memorabele protagonisten. Samus Aran, Link, Kirby en natuurlijk Mario, ze hebben allen na hun debuutgame nog in vele vervolgen gespeeld. Toch is er een publiekslieveling die in de vergetelheid dreigde te raken. Meer dan twintig jaar heeft de kleine grote held Pit, het engeltje dat de hoofdrol speelde in de NES-game Kid Icarus en diens Gameboy opvolger, gewacht op een nieuwe game. Nu is hij eindelijk terug op de 3DS in een game die bijna uit zijn voegen barst van de content en waar tot in de kleinste details de hoogste kwaliteit in te vinden is.
Verwacht echter niet zomaar van al het moois te genieten, want de besturing van de game gooit direct roet in het eten. Meestal wordt in recensies geen aandacht meer besteed aan zoiets als besturing. We weten inmiddels wel hoe shooters en platformgames gespeeld worden, toch? Kid Icarus doet het alleen heel anders, en dat is niet alleen wennen, maar ook behoorlijk oncomfortabel.
Simpel gezegd is de game niet zo geschikt als handheld game. Doordat je richt met de stylus, Pit bestuurt met de analoge stick en schiet met de L-trigger is het beter als je de 3DS in de bijgeleverde plastic stand zet, in plaats van dat je de 3DS zelf vast moet houden. Dit maakt het net iets aangenamer maar zelfs de meest doorgewinterde gamer zal de eerste speelsessies kortstondig moeten beëindigen wegens kramp in de vingers en pols. De Circle Pad Pro wordt ondersteund maar de meest voor de hand liggende optie (links om te bewegen, rechts om de camera te draaien en R om te schieten) wordt niet aangeboden.
Met wat doorzettingsvermogen begint de besturing na enkele uren te wennen maar dan nog is deze niet vlekkeloos. Levels zijn opgedeeld in een on-rail shooter gedeelte en een deel waarbij je Pit op de grond bestuurd a la God of War. En bij die laatste gaat het vaak mis. De camera besturen met de stylus maakt het lastig de snellere tegenstanders in het vizier te houden en de ontwijkmanoeuvre is veel te onbetrouwbaar, waardoor je bij precieze platformsegmenten onherroepelijk de afgrond instort. Hierdoor vind je de dood negen van de tien niet door jezelf, maar door de besturing.
Je hebt dus het nodige geduld nodig om Kid Icarus te waarderen en dat is een domper op de feestvreugde. De rest van de game is namelijk tot in de kleinste puntjes verzorgd. De singleplayer campagne is lekker lang met grote variatie in levels en tegenstanders. De replaywaarde is hoog want er is veel vrij te spelen. Dat is niet zo gek als je je bedenkt dat Masashiro Sakurai hier aan het roer heeft gestaan. Zijn Super Smash Bros. serie zit immers ook bomvol vrij te spelen hebbedingetjes. In Kid Icarus blijf je dan ook uren bezig met het verzamelen van 3D modellen, het vrijspelen van achievements, muziekjes en een duizelingwekkend arsenaal aan wapens.
Alles draait om het aantal hartjes dat je krijgt door tegenstanders te verslaan, en hoe Pittiger (ha!) je de moeilijkheidsgraad zet, hoe meer hartjes je verdiend. Hiervan kun je sterkere wapens kopen die onderverdeeld zijn in classes, die ieder een andere speelstijl vragen. Zo zijn er bogen die meer schade doen van veraf en knuppels die juist van dichtbij beter werken. De wapens kun je tevens met elkaar samensmelten om nieuwe wapens te maken. Je kan ze ook verdienen door speciale challenges te halen die alleen speelbaar zijn op hogere moeilijkheidsgraden. Door deze constante drang naar beloningen blijf je naar de game terugkeren en doordat er zoveel vrij te spelen is ben je met de singleplayer erg lang zoet.
De oorspronkelijke designer van Kid Icarus, Yoshio Sakamoto, was eerst van plan om een hele serieuze game te maken, maar werd door zijn team op andere gedachten gebracht. Ineens kwam er meer humor en ongein in de game, in de vorm van rondvliegende neuzen en een tovenaar die Pit in een aubergine kon veranderen. Die lijn lijkt doorgezet te zijn in Uprising. De game is namelijk verre van serieus en zit vol knipogen naar de 'echte' wereld en andere Nintendo franchises. De grappen komen goed uit de verf door de enthousiaste en foutloze voice acting die de personages zonder meer tot leven brengt. Met al het gewauwel dat de personages constant doen had slechte stemmen de game een doodsteek kunnen geven, maar dat is gelukkig niet het geval. Je zal Pit, de Godin Palutena, en zelfs de slechteriken als Medusa en Hades ongetwijfeld in je hart sluiten.
Overigens ziet de game er daarbij prachtig uit. Als je de 3D aan zet vliegt Pit letterlijk het scherm in en knallen de vijandelijke kogels naar je toe, terwijl je met grote snelheid over uitgestrekte vistas vliegt. Het blijft indrukwekkend, ondersteunt door een goede soundtrack die met verve nummers uit het origineel remixt, vergelijkbaar met de soundtrack van Super Smash Bros.
Als je nog meer waar je voor je geld wilt is er ook nog een online multiplayermodus, onderverdeeld in een free-for-all en een team modus. Nu er geen friendcodes meer in het spel zijn is het een stuk makkelijker om tegenstanders te vinden. Online kun je je eigen personage meenemen en de wapens die je bij je draagt bepalen hoe sterk je bent. Om te voorkomen dat nieuwe spelers compleet gedomineerd worden door de mensen die het complete arsenaal hebben vrijgespeeld, levert het doden van deze sterkere spelers meer punten op. Ook hiermee kun je beloningen krijgen, die je vervolgens weer in de singleplayer kan gebruiken.
Het is goed dat de 3DS er een game als Kid Icarus: Uprising bijheeft. De besturingsproblemen zijn een behoorlijke smet maar door de schitterende, grappige presentatie en de hoge kwaliteit die overal doorheen sijpelt is het moeilijk de game daarom af te raden. Het is even doorbijten en de frustraties verdwijnen nooit helemaal, maar daartegenover staat wel een speels avontuur dat je nog lang bezighoudt. Hopelijk hoeven we niet twintig jaar op een vervolg te wachten.
De review van Kid Icarus: Uprising doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan want de game is nu verkrijgbaar op Nintendo 3DS!