King of Fighters XII
Neergeslagen.
Reeksen waarvan het suffix flirt met getallen boven de tien hebben wel eens de neiging om in herhaling te vallen. SNK heeft niet in deze val getrapt voor King of Fighters XII en heeft zelfs een heleboel nieuwigheden in hun nieuwste geesteskindje gestopt. Beslist geen overbodige luxe als je weet dat kleppers zoals Tekken 6 binnen afzienbare tijd uitkomen.
Een langlopende reeks als King of Fighters heeft heel wat annalen gevuld met zijn geschiedenis en dan is het moeilijk om je fans te blijven verrassen. In principe verandert er in deel twaalf ook niet zo gek veel, maar zijn er wel enkele subtiele wijzigingen in het concept en de spelmechanieken aangebracht. Het uitgangspunt van het spel blijft een klassieke 2D beat-em-up, maar deze keer mag je een team van drie vechtjassen kiezen die het opneemt tegen een ander trio. Dit duurt vijf ronden, maar je moet wel rekening houden met een klok die onverbiddelijk richting nul tikt. Het voordeel hiervan is dat gevechten langer uitgesponnen zijn, waardoor ze iets spannender aanvoelen. Bovendien wordt er een vleugje tactiek geïntroduceerd, omdat je rekening moet houden met de volgorde waarin je deze agressievelingen zet.
Fighting games worden pas leuk wanneer je bijna alle moves van een personage beheerst en naar goede gewoonte ben je ook bij King of Fighters XII vele uren zoet om enkele personages volledig onder de knie te krijgen. Het volstaat niet echter om alleen de aanvallen van de characters te kennen, ook timing is door de nieuwe spelmechanieken belangrijker dan ooit. Zo is er namelijk een critical counter systeem waarin je allerlei combo's aan elkaar kan rijgen en je tegenstander definitief knock-out kan slaan met een special move. Gelukkig is dit systeem niet oppermachtig, want je kan deze combo's immers vermijden of counteren, zodat het spel gebalanceerd blijft.
De cast van digitale protagonisten telt tweeëntwintig leden in zijn vechtersgilde, waarvan er twee agorafobie hebben. Je mag dus de Witse in jezelf aanspreken om hen te zoeken, maar de Arcade mode uitspelen helpt ook al. De personages zijn voor de fans oude bekenden, maar in originaliteit breken ze niet echt uit. Archetypische personages zoals de nobele vechter, rondborstige vamp en schattig schoolmeisje tekenen allemaal present, waardoor King of Fighters XII zich niet echt weet te onderscheiden van andere soortgelijke games. Het helpt ook niet dat ondanks de verschillende vechtstijlen en vormgeving van de hoofdrolspelers, er niet erg veel diversiteit in de characters te bespeuren valt. Heerschappen met uitgesproken karakters zoals drankorgel Shun Di uit de Virtua Fighter-reeks vind je hier helaas niet terug, waardoor het spel een beetje charisma mist in vergelijking met zijn directe concurrenten.
King of Fighters XII is niet gezegend met veel spelmodi en moet het stellen met klassieke modes zoals arcade, versus en practice. Er is wel een online mode, zodat je ook op de digitale snelweg kan bepalen wie zich de nieuwe koning van de vechters mag noemen. Jammer genoeg kent de arcade mode ook geen overkoepelend verhaal, zodat het spel toch tamelijk kaal aanvoelt. Maar om de tweeëntwintig vechtersbazen volledig te doorgronden, heb je wel vele tientallen uren nodig. Bovendien leent het competitieve element van fighting games zich perfect om online je vaardigheden verder te optimaliseren. Wel vergt het initieel wat gewenning om de personages te besturen. Ze bewegen immers net iets minder soepel dan je zou willen, maar dat gevoel behoort na een uurtje spelen definitief tot het verleden.
Games in twee dimensies lijken tot een ver verleden te behoren, maar het laatste deel van de King of Fighters-saga bewijst het tegendeel. De achtergronden zijn met de hand getekend en dat geeft de locaties een aparte uitstraling, hoewel ze niet altijd uitblinken in originaliteit. Ook de personages lijken gedateerd te zijn, omdat SNK gebruik maakt van sprites om hen weer te geven. De characters zien er misschien iets minder gedetailleerd uit dan hun collega's uit polygonen, maar dat maakt het uiterlijk van deze knokploeg des te meer uniek. Je moet echter wel een beetje fan zijn van 2D-games om de graphics naar waarde te schatten.
SNK is niet in de val getrapt van productstagnatie en heeft King of Fighers XII genoeg nieuwe eigenschappen gegeven om zich te differentiëren van andere gelijkaardige games. Toch kleurt deze game net iets te braaf binnen de lijntjes om zich te onderscheiden van de absolute kleppers in het genre. Het spel is nooit erg slecht, maar weet ook nooit te imponeren, waardoor het niet verder komt dan een rol als anonieme knecht in het peloton.