Kirby and the Rainbow Paintbrush review
Dronken naar huis rollen.
Kirby and the Rainbow Paintbrush is een ervaring die doet denken aan een stomdronken vriend de trap op loodsen. Hij struikelt over traptreden, botst tegen muren en met een beetje pech valt hij weer helemaal terug naar beneden. Het lijkt nochtans zo simpel om hem zijn bed in te krijgen. Maar omdat hij zo hulpbehoevend als een oud vrouwtje is, wordt het een frustrerende klus van epische proporties.
In Kirby and the Rainbow Paintbrush bestuur je Kirby niet zelf, maar rolt de roze bal langs de lijnen die je op de GamePad tekent. De game is daarin de opvolger van Kirby's Canvas Curse, één van de eerste Nintendo DS-games. De Wii U heeft er dan ook eindelijk een first-party titel bij die het touchscreen van de GamePad volledig omarmt. Je kijkt eigenlijk nooit naar je televisie, want dan zie je niet waar je de lijnen tekent.
Kirby grijpt zich echter keer op keer niet accuraat genoeg vast aan de regenboogbaan die je voor hem uitstippelt. Daarvoor is hij net niet magnetisch genoeg. Het is bijgevolg veel te gemakkelijk om net boven of onder Kirby te tekenen, waardoor je hem lastig op de plaatsen krijgt waar je hem hebben wilt. Als hij überhaupt al begint te rollen.
Omdat je nooit echt helemaal de controle over Kirby hebt, ben je voornamelijk bezig met damage control. Terwijl hij als een ongeleid projectiel door de levels stuitert, hoop je voornamelijk op het beste. Bots je ergens tegenaan of valt Kirby een afgrond in, dan is dat meestal niet je eigen schuld.
Helemaal oneerlijk wordt het wanneer je merkt hoe ver de checkpoints uit elkaar liggen. Vaak moet je minutenlang opnieuw spelen. Daarnaast heb je meestal maar één kans om de vele collectables mee te pikken en als je ze mist, mag je het hele level ervoor opnieuw doen. Dat de uitdagingen vaak onder tijdsdruk zijn en de GamePad al snel te zwaar is om comfortabel in één hand vast te houden, zijn de laatste ingrediënten in dit recept voor ergernis.
De multiplayer-modus moet wat dat betreft soelaas bieden. Tot drie vrienden kunnen met standaard controllers of Wii Remotes als Waddle Dee's spelen. Ze vallen zo vijanden aan en pakken Kirby op om hem snel langs obstakels te dragen. Speel je zelf als Kirby, dan valt nu alleen maar meer op hoe weinig controle je over de situatie hebt. Met vrienden wordt het juist nog chaotischer, omdat de camera Kirby blijft volgen ongeacht de andere spelers. Het idee van samenwerken is goed verzonnen, maar in de praktijk is het voor zowel de hoofdspeler als de helpers te onoverzichtelijk.
Fundamentele gameplay-problemen zitten zodoende de goede bedoelingen van HAL Laboratory in de weg. Want onder de dwarsliggende controls schuilt een game waar duidelijk met veel liefde, creativiteit en plezier aan is gewerkt. Dat zie je in de graphics terug, die voortdurend de show stelen. De zeven werelden en zijn inwoners zijn van klei gemaakt, wat het geheel een speelse uitstraling geeft. Alsof je in een stop-motionfilm bent gestapt.
In tegenstelling tot Kirby's Epic Yarn heeft het materiaal waaruit Kirby bestaat verder geen impact op de gameplay. Daar had meer in gezeten, vooral ook omdat er details verloren gaan in de lage resolutie van het GamePad-scherm. En daar tuur je alsmaar tegenaan.
Zoals het een Nintendo-game betaamt, is verder geen enkel level helemaal hetzelfde. Tenminste, in het begin. Telkens weer kom je in nieuwe situaties terecht die je op een andere manier met de regenboogkracht laten spelen. Zo is Kirby soms een tank en kies je met de stylus op welke vijanden hij moet schieten. Of hij verandert in een onderzeeër waarvan je zelf de baan van de torpedo's moet tekenen. Later bestuur je ineens twee Kirby's tegelijk of teken je de touwen waar een gondel langs kan gaan.
En omdat je de collectables na ieder level zelf uit mag pakken, blijft het spannend om ze te vinden. Het zijn bijvoorbeeld figuurtjes van de personages, die je langs alle kanten van dichtbij kan bekijken. Dan pas zie je echt hoeveel moeite er in de artstyle is gestoken. Je ziet de vingerafdrukken nog in de klei staan. De bijbehorende beschrijvingen zijn erg schattig en laten je meermaals grinniken. Want ja, waaróm dragen de vissen eigenlijk een duikbril?
Zo schilder en rol je door groene valleien, mysterieuze spookschepen, diepe zeeën, verlaten ruïnes, luchtschepen, donkere bossen en nog veel meer. Omdat je in elk level iets nieuws te wachten staat, word je zo toch geprikkeld om tot het eind door te spelen. Maar daar merk je dat de ideeën te vroeg opraken. Zo zijn er maar drie bazen, die je twee keer moet verslaan. In een game die al aan de korte kant is, is dit knip-en-plakwerk gewoon lui. Ook het transformeren in voertuigen doe je zo vaak dat de lol er na een tijdje vanaf raakt.
Kirby and the Rainbow Paintbrush is een game met twee gezichten. Aan de ene kant wil je helemaal opgaan in de vriendelijk gekleurde kleiwereld, die zo vol liefdevolle details is afgewerkt. Maar ondoordachte designkeuzes en vermoeiende controls maken het je te vaak lastig om de game volledig te omarmen. Je geniet bij vlagen van de creativiteit die van je scherm spat, maar hebt te weinig controle over Kirby om echt de moeite te nemen alles er uit te halen.
Kirby and the Rainbow Paintbrush is vanaf 8 mei verkrijgbaar voor de Wii U.