Kona review - Niet (K)onaangenaam
Niet (K)onaangenaam.
Kona slaagt met glans in zijn opzet om genres te combineren. Terwijl je probeert om als detective Carl Faubert simpelweg in de Canadese wildernis te overleven, zoek je ook naar aanwijzingen om een moordmysterie op te lossen. Een mysterieus hutje onderzoeken brengt altijd een afweging met zich mee: ga je de tocht ernaartoe wel overleven? Heb je hout en lucifers mee om onderweg een kampvuur aan te steken? Heb je een bijl mee om je tegen wilde dieren te beschermen? Doordat je eigen leven elk moment aan een zijden draadje hangt, ligt de spanning hoog en is dit veel meer dan gewoon een puzzelgame, of een zoveelste 'narratieve ervaring'.
Het is de unieke Canadese setting die Kona nog het allermeest een eigen smoel geeft. De vele brieven en dagboeken die je tegenkomt, zijn in het Frans geschreven. De radio in je wagen speelt heerlijke cajunmuziek. De unieke cultuur van de 'First People' van Canada en de drang naar onafhankelijkheid voor Quebec komt aan bod. Dat alles baadt bovendien in een jaren 70-sausje: huizen zijn charmant ouderwets, en in sommige kasten kun je Let It Bleed van de Rolling Stones zien prijken. Het is een geslaagde trip naar een periode en plek die amper in games aan bod komt.
Ook qua gameplay pakt Kona het anders aan: de game houdt op geen enkel moment je hand vast. Je hebt een kaart van de omgeving die wordt geüpdatet naarmate je huizen en kampvuren vindt, vergelijkbaar met de oude Silent Hill-games. Voor de rest is het aan jou om de puzzelstukjes ineen te zetten. Aanwijzingen vind je door grondig de omgevingen uit te kammen, die door hun geloofwaardigheid in positieve zin opvallen. Zo leer je op een bepaald moment dat Gilles Lachance onlangs bij de dokter was. Dan is het aan jou om op eigen houtje te redeneren of je zijn woning probeert te vinden via een adressenlijst, ofwel eerst stopt bij de dokterspraktijk om nieuwe aanwijzingen over Lachance te vergaren.
Net zoals in klassieke puzzelgames als Grim Fandango en Day Of The Tentacle of moderne avonturengames zoals The Vanishing of Ethan Carter moet je zeer aandachtig zijn en elke kamer van elk huis grondig doorzoeken. Soms leidt het tot frustratie, wanneer je geen flauw idee hebt waar je naartoe moet. Maar tegelijk zorgt het voor een enorme bevrediging wanneer je op eigen houtje een mysterieuze code op een halsketting gebruikt om een kluis te openen. Het versterkt de illusie dat je écht detective Carl Faubert bent. Al gauw neem je zelf een notitieboekje bij de hand om ook aantekeningen te maken.
Waar Kona veel lof verdient voor deze verwezenlijkingen, faalt het echter ook op verschillende andere vlakken. Vooral de presentatie van dit mysterie stelt teleur. De graphics zijn compleet verouderd, met wolven die lijken op plastic figuurtjes en lakens van een pijnlijk lage resolutie. Ook de frame rate werkt tegen, vooral wanneer je de uitgestrekte wildernis verkent.
Het allergrootste struikelblok tijdens je verkenningstochten zijn de laadtijden. De game is in verschillende zones ingedeeld, en wanneer je de grenzen oversteekt, word je geconfronteerd met een laadtijd van vijf à tien seconden. Het sleurt je volledig uit de immersie en is simpelweg onaanvaardbaar voor een game die op geen enkele manier je PlayStation 4 of Xbox One uitdaagt.
Ook de vertelstem laat te wensen over. De monologen en opmerkingen die de onzichtbare verteller je kant opstuurt, zijn afgrijselijk knullig geschreven. Hun frivole aard staat in heel schril contrast met de serieuze en serene sfeer die de rest van de game zo overtuigend uitademt, en overtreden constant het motto 'show, don't tell'. Betreed je bijvoorbeeld het huis van een religieuze familie, dan verkondigt de verteller op de toon van een pedante leraar uit het lager onderwijs dat er "in de jaren 70 heel veel bijbels in Quebec waren, het was zeer normaal." Net als de technische problemen verstoort het je ervaring met Kona zo regelmatig dat het meer dan gewoon een kleine frustratie wordt.
Ten slotte stelt ook de sporadische combat diep teleur. De animaties duren lang en zijn onduidelijk, waardoor je soms niet zeker bent of je een wolf al dan niet met je bijl hebt geraakt. En als je er dan toch in slaagt om tijdens dit houterige ballet een vijand te raken, dan gaat dat gepaard met een geluid alsof je op een plank slaat. Nog maar eens word je uit de ervaring gerukt.
Kona heeft alles om een bijzonder intrigerende en boeiende detectivegame te zijn. Het is aan jou om alle losse eindjes aan elkaar te knopen en het moordmysterie op te lossen. De unieke setting in het Quebec van de jaren 70 en de nadruk op overleven geven Kona daarenboven een zeer uniek karakter. De verouderde graphics, irritante laadtijden, afgrijselijke vertelstem en houterige combat nemen echter diepe happen uit het potentieel dat Kona biedt. Enkel voor vastberaden detectives die goed tegen een koude Canadese douche kunnen.