Kung Fu Rider

De PlayStation Move moet rond deze tijd in de winkelrekken te vinden zijn, en consumenten die beslissen om de nieuwe controller nu al in huis te halen – de zogenaamde early adopters - krijgen de keuze uit vier titels die de lancering moeten ondersteunen. De jongsten onder ons zullen vooral interesse hebben in EyePet : Move Edition en het slechts matig vermakelijke Start the Party, terwijl Sony ook aan de sportfans gedacht heeft in de vorm van Sports Champions. Gezien je die laatste titel niet bepaald een product kunt noemen dat de hardcore gamer meteen aanspreekt rest er enkel nog Kung Fu Rider om dat gapende gat in de line-up van de Move-controller te dichten.

Om te beginnen moeten we toegeven dat Kung Fu Rider er het meest als een volwaardig videospel uitziet binnen het kwartet aan titels die momenteel met de Move te spelen zijn. Geen veredelde compilatie aan minigames of een huisdierensimulator, maar een stukje software dat steun krijgt van een doorgedreven spelconcept en bijhorende gameplay. Let echter goed op het woordje "uitziet" in de eerste zin van deze alinea. Eens je met Kung Fu Rider van start gaat ga je je al snel afvragen waarom je toch niet voor een van die andere drie launchgames gegaan bent.

De opzet van Kung Fu Rider is even simpel als absurd. Jij neemt de rol aan van een personage dat ontsnapt van kantoor omdat de maffia achter hem/haar aanzit. Waarom dat zo is vragen wij ons nu nog steeds af, en ook de keuze om te ontsnappen door op een bureaustoel te gaan zitten en daarmee bergafwaarts te rijden zorgde voor nu nog steeds zichtbare rimpels op ons voorhoofd. Eigenlijk is er helemaal niets mis met dit concept gezien videogames in theorie elk idee als uitgangspunt kunnen hanteren, maar het is de uitwerking ervan die roet in het eten gooit.

Al meteen vanaf het introductielevel waarin je uitleg krijgt over de basisbesturing merk je dat Kung Fu Rider een zware bevalling zal worden. Zoals we eerder al aangegeven hebben draait het volledige spel rond het van een berg naar onder rollen op een bureaustoel, om onderweg allerhande obstakels te ontwijken. Hoe bouw je snelheid op? Door met je Move controller wild in het rond te zwiepen! Meteen al een van de dingen die we tot vervelens toe in de beginjaren van de Wii moesten doorstaan, en de tijd leerde ons dat zowat alle gamers een hekel hebben aan dat gedoe. Bovendien herkent de EyeToy camera slechts de helft van de tijd de beweging die je nodig hebt om je bureaustoel in gang te zetten, dus je krijgt al meteen vanaf het begin van elk level – er zijn er trouwens maar vijf – te maken met een fundamenteel probleem.

Eens je dan toch aan het rollen bent heb je een aantal mogelijkheden om hindernissen te overkomen. Door de Move controller met een ruk naar boven te bewegen spring je, terwijl de gloeiende bal naar links en rechts richten ervoor moet zorgen dat je bochten kunt nemen. Springen lukte ons ongeveer zeven van de tien keer, terwijl draaien een veel te slome en weinig responsieve aangelegenheid is. Gelukkig heb je de mogelijkheid om je personage met de X- en O-knop snelle zijdelingse bewegingen te laten maken, maar ook die optie kan niet verhinderen dat je per level meermaals achter vrachtwagens, lantaarnpalen of zelfs kartonnen dozen vast komt te zitten. Soms zelfs tot in de oneindigheid waardoor er niets anders opzit dan het volledige level te herstarten.

Lukt het je wel om de slordige besturing onder de knie te krijgen, dan moet je er ook nog eens rekening mee houden dat leden van de maffia regelmatig je pad kruisen en je van je stoel proberen te slaan. Op zulke momenten kun je je personage laten schoppen door op de grote Move-knop te drukken, wat gelukkig wel zonder problemen werkt. Het is mogelijk om meer geavanceerde slagen uit te delen, maar meestal zorgen deze er gewoon voor dat je alsnog van je bureaustoel valt. Als laatste moet je je af en toe ook bukken, wat je doet door de trigger in de houden. Ook hier geen enkel probleem gezien deze acties geen bewegingen vereisen, al speelt die bevinding niet bepaald in het voordeel van het gebruik van de Move controller in Kung Fu Rider.

Ongeacht de ronduit slordige motion controls valt er tijdens je afdaling wel aardig wat te beleven. Zo zijn er meerdere te volgen paden die elk voorzien zijn van andere obstakels. Ook zijn er op de minder voor de hand liggende paden vaak meer extra's te vinden in de vorm van zwevend geld of tijdsklokjes. Vooral die laatste collectibles zijn handig gezien je elke afdaling binnen een tijdslimiet moet vervolledigen. Weet je met je personage klokjes te vangen, dan win je er weer enkele seconden bij. Wanneer je het schaarse aantal aan levels uitgespeeld hebt – neemt ongeveer twee uur van je tijd in beslag - is er nog altijd de mogelijkheid om elke afdaling te herspelen. Dan kun je allerlei verstopte voorwerpen die je de eerste keer over het hoofd zag proberen te verzamelen. De vraag is echter of je dat wel gaat willen doen gezien de besturing niet veel soeps is.

Grafisch kent Kung Fu Rider een realistische stijl die tegelijkertijd ook erg Japans aanvoelt. Niet verwonderlijk gezien de ontwikkelaar in het verleden ook al verantwoordelijk was voor de Ape Escape reeks, nog zo'n franchise die qua uitzicht duidelijk uit het land van de rijzende zon komt. Physics spelen eveneens een rol tijdens je afdeling, maar de manier waarop objecten reageren als je er tegenaan botst ziet er toch soms nog wat knullig en onrealistisch uit. Al bij al een aanvaardbaar geheel, maar niet meer dan dat. Auditief zijn het vooral de stemmen van de hoofdpersonages die al snel vervelend gaan worden, terwijl de soundtrack bestaat uit steeds terugkerende deuntjes die je vijf minuten later al vergeten bent. Gelukkig is de optie om je eigen muziek die op de harde schijf van je PlayStation 3 staat op de achtergrond te laten spelen, iets waar wij gretig gebruik van hebben gemaakt.