L.A. Noire
Het onderzoeken waard.
Als ik kijk naar de categorie van detectivegames, dan moet ik vaststellen dat er maar zeer weinig titels ooit met die intentie zijn ontwikkeld, laat staan dat ze dan nog eens goed waren. Rockstar heeft de neiging om zulke ondergewaardeerde gebieden te verkennen en dan zijn stempel er op te plaatsen. Ze slaagden overtuigend in hun opzet met Red Dead Redemption dat western games volledig in de spotlight zette, en misschien komt het dit jaar als geen verrassing dat L.A. Noire opnieuw datzelfde effect heeft.
Zo hebben ze ook smaak voor interessante hoofdpersonages, want na Niko Bellic en John Marston voegen we Cole Phelps toe aan dat rijtje. Na zijn diensttijd in het Amerikaanse leger versus de alom gevreesde Japanners (waarvan we er intussen eigenhandig duizenden hebben gestuurd naar de virtuele eeuwige jachtvelden), keert hij in 1947 terug naar Los Angeles. Gezien zijn ervaring kiest hij voor een carrière bij de ordetroepen. Maar zoals iedereen begint ook hij onderaan de rangladder als een gewone straatagent en probeert hij het te schoppen tot detective extraordinaire.
In tegenstelling tot het rumoerige verleden van sommige protagonisten uit de gamebibliotheek van Rockstar, lijkt er dus voor Cole geen vuiltje aan de lucht. Je werkt jezelf een weg naar andere departementen en beetje bij beetje ontrafel je een dieper liggend plot dat leidt naar de corrupte fundamenten van Los Angeles. De verschillende zaken worden dus uiteindelijk wel overkoepeld, ook al staan veel te onderzoeken kwesties los van het hoofdverhaal. Tijdens je progressie leer je uiteraard meer over Cole en zelfs een handvol secundaire personages worden uitgediept, aangezien je via de te vinden kranten meer kan ontdekken over hun levenswandel. Dat is optioneel, maar in een game zoals L.A. Noire ben je haast jezelf verschuldigd om daar aandacht aan te geven.
Je start, zoals eerder vermeld, als een gewone agent die patrouilles uitvoert en de kleine garnalen vangt. Deze eerste opdrachten dienen bijgevolg als tutorials zodat je bekend wordt gemaakt met de verschillende gameplay-onderdelen van L.A. Noire. Er zit nog steeds een aardige portie actie in die je terugvindt in achtervolgingen en overmeesteringen. Maar vergis je niet: de nadruk ligt als detective vooral op onderzoek, intuïtie en oog voor detail. Eens je je doorbraak kent en gepromoveerd wordt, begint het echte werk pas.
Alles wordt opgedeeld in verschillende zaken betreffende moord, brandstichting, verkeer en drugs waar je op een lineair pad naartoe evolueert, waarvan velen gebaseerd zijn op echte politieonderzoeken uit dat tijdperk. In zekere zin hebben we hier te maken met een stijlbreuk, aangezien je in de vorige Rockstar-games een nieuw spel opstartte en meteen de wijde wereld kon intrekken. Hier zit je in zekere zin telkens vast aan je opdracht, waarbij een "case" als een hoofdstuk dient dat je via het hoofdmenu kan starten. Geen zorgen: je kan wel degelijk afwijken van je pad en Los Angeles volledig verkennen of kleinere oproepen (de side missions in dit geval) beantwoorden, maar dat kan ten koste gaan van je onderzoek. Als je echt je tijd wilt nemen en de collectibles wilt zoeken of gewoon wilt gaan cruisen, dan is er nog altijd een Free Roam-optie.
Hoe begin je dan aan een zaak? Via een filmpje word je op de hoogte gebracht over je opdracht en is het de bedoeling om met je partner naar de plaats van het delict te rijden. Daar begint dan het forensisch onderzoek en moet je aanwijzingen zoeken. Wagens kunnen belangrijke details in hun koffer bevatten, of een lijk kan belangrijke documenten schuilhouden die een mogelijk een doorbraak kunnen opleveren. Spelers die vrezen iets te missen of die allesbehalve een efficiënte speurneus zijn, kunnen via hulpmiddeltjes het onderzoek vergemakkelijken. Het trillen van je controller duidt aan dat je vlakbij een belangrijke aanwijzing bent en er begint muziek te spelen als je je binnen het gebied van de misdaad bevindt. Hint: als je een volwaardige ervaring wilt, dan ben je best om net zoals mezelf meteen al die hulpmiddeltjes uit te schakelen en op eigen instinct alles aan te pakken.
Dan volgt er vaak een ondervraging met een ooggetuige of iemand die verbonden kan worden aan de zaak. En hier wordt het spel zeer interessant, aangezien de revolutionaire MotionScan-technologie ervoor zorgt dat je zeer goed moet letten op de gezichtsuitdrukkingen van de haast fotorealistische personages. Dankzij bewijzen die je hebt gevonden, moet je aan de hand van elk antwoord kunnen afleiden of iemand de waarheid spreekt, of liegt. Tijdens dit interview is het mogelijk , zoals altijd in de game, om je notitieboekje te raadplegen waarin de relevante personen, locaties en aanwijzingen staan. Bij het beoordelen van een antwoord krijg je drie keuzes: Truth, Doubt of Lie. De twee laatste zijn verschillend van elkaar in de zin dat je bij "Lie" je vermoeden moet staven met een aanwijzing uit je boekje. "Doubt" is van toepassing als je geen echt vaste bewijzen hebt om iemand te betrappen, maar wel aan hun gedrag en intonatie merkt dat ze iets verbergen. En daar komt dus die visuele technologie enorm aan te pas.