LEGO Ninjago: The Videogame

De Strijd, in tegenstelling tot de verhaallijnen, fixeert zich volledig op het RTS-aspect. Deze mode dubbelt meteen als multiplayer optie, wat wilt zeggen dat de solo ervaring niet meer is dan een losstaande confrontatie met een A.I. In de eerste match die je speelt van elk type vallen er nog enkele personages vrij te spelen. Later is er echter bitter weinig motivatie om nogmaals solo te gaan. Zonde, want als je moederziel alleen gaat, krijg je twee extra speltypes bovenop de vier multiplayer modi.

In de multiplayer kan je kiezen tussen Eliminatie, Verover de vlag, Heerser op de heuvel en Stenenrace. Iedereen die ooit al eens een competitieve multiplayer heeft gespeeld, zal de eerste drie modi wel herkennen als de klassieke Deathmatch, Capture the flag en King of the hill. De stenenrace is dan weer een wedstrijd om het snelst de vereiste hoeveelheid grondstoffen te ontginnen. Als je solo gaat, komen daar ook nog eens Goliath en Overleving bij. In Goliath ga je de confrontatie aan met een reusachtig monster en in Overleving moet je een oneindige stroom aan vijanden trotseren, met als doel zo lang mogelijk je plastieken strijdmacht staande te houden.

De makers probeerden ook duidelijk om elementen van de meer traditionele Lego games er in proppen. Niet altijd even geslaagd, blijkt zo. In titels zoals Lego Star Wars wordt het aanrichten van collaterale schade beloont. Het aan brokken slaan van allerhande Lego-objecten voelt haast aan als een tweede natuur (waarschijnlijk een verdoken instinct uit de prille kinderjaren). Bij Ninjago is niets minder waar. Om in een stage de titel van 'True Ninja' opgespeld te krijgen, zul je vaak expres tijd moeten vrij maken om aan wat ontbossing te doen - gewoon om je zakje met Lego-noppen voldoende aan te vullen. Ook de zoektocht naar de mini-kits en rode (cheat-)stenen valt het best te vergelijken met een hersenverlammende 'Waar-is-Wally'-zoektocht, exclusief de humoristische setting. Je loopt gewoon de hele kaart af te schuimen totdat je elk onbezocht hoekje blootgelegd hebt. In een platformtitel werkt dit omdat er in omwegen nog van alles te beleven valt, iets wat dus niet het geval is in de desolate strijdvelden.

Kortom, we krijgen een bevestiging van een stelling die waarschijnlijk niemand vreemd is: het is niet omdat een mechanisme in één type game werkt, dat het overal zal werken. De toevoegingen zijn niet ronduit slecht, ze passen gewoon minder bij de algemene richting die de game uitgaat. Het feit dat je nog steeds een ruim plethora aan diverse karakters kunt vrijspelen, is dan weer een voorbeeld van iets dat wel slaagt in zijn opzet.

Op grafisch vlak is er niet veel ruimte voor lof. We krijgen een dosis pixel art voor onze neus, voorzien van een orthografisch perspectief om zo toch enig gevoel van diepte te creëren. De karakters en hoofdmannen komen best wel netjes over, iets wat niet gezegd kan worden over de houterige animatie. "Logisch," zou je denken, "het zijn toch stukken plastic?" Natuurlijk, toch neemt dit niet weg dat een meer vloeiende overgang van bewegingen geen kwaad zou kunnen. Lego Batman zag er ten slotte ook niet uit als een amateuristisch stop-motion filmpje. De ongeïnspireerde loopband aan vierkante mappen dient dan weer als schoolvoorbeeld van knip- en plak-werk die weinig tot de verbeelding overlaat. Ik heb geen probleem met het verkiezen van 2D sprites boven 3D polygonen, maar het Lego gevoel zat er voor mij alvast niet in - op de tussenfilmpjes na dan.

Qua muziek is alles redelijk standaard. Op de achtergrond zindert een toepasselijk oriëntaals getokkel voor de ninja's en een braaf horrordeuntje voor de skeletten. Onopvallend en zonder uitschieters, meer toelichting is er niet nodig. De Lego poppetjes zijn nog altijd even spraakzaam als een mimespeler en daarmee hebben we dan ook het stemmenwerk besproken.