Lego Star Wars III: The Clone Wars
Tijd om weer met blokjes te spelen.
Over deze 'groepsleden' is trouwens lang nog niet alles gezegd. De volledige repertoire omvat een kleine 120 karakters uit alle hoeken van het Star Wars universum. Deze zijn aangevuld met enkele vrije plekken om zelf een held aan te maken - één voor elke letter van het alfabet. Een groot deel speel je vrij doorheen het verloop van de verhaallijn, voor de overblijvers moet je enkele Lego-noppen ophoesten of bouwsets verzamelen. Daarnaast valt er ook nog een heel museum aan ruimtevoertuigen vrij te spelen, exclusief de occasionele wilde fauna die je kan berijden. Verschillende personages gaan natuurlijk gepaard met verschillende kwaliteiten. Het is echter niet zo dat elk karakter uniek is in zijn mogelijkheden - of zelfs zijn uiterlijk - desondanks krijgen we een hele resem aan specialisaties: Jedi, Sith, Bounty Hunters, Droids en Clone Troopers in alle geuren en kleuren.
Dit brengt me meteen bij een ander punt: back-tracking. Lang geleden dat ik dit nog eens moest aanhalen. Mensen die een obsessie hebben om voor de volle 100% te gaan, zullen meer dan eens alle missies moeten doorploegen. De titel van 'True Jedi' opgespeld krijgen, lukt meestal vanaf de eerste sessie - zolang je destructief genoeg te werk gaat. Om alle bouwsets te veroveren, zul je op z'n minst twee keer elk level moeten doorlopen. Alles hangt namelijk af van je verzameling groepsleden en hun capaciteiten. Dit soort games moet het hebben van zijn fun-factor, iets wat niet hand in hand gaat met te veel herhaling.
Gelukkig beschikt deze game (net zoals zijn voorgangers) over een middel om de meeste minpunten tegen te gaan: co-op. Op elk moment in de game kan een tweede speler de controller opnemen om zo als een ware Laurel en Hardy op oorlogspad te gaan. Vernieling houdt nu eenmaal van gezelschap. De hele campagne in je eentje doorlopen, durft wel eens tegen te steken. Dus, zodra je iemand vindt die zich ook in een blokkering alter ego wilt storten, gewoon doen.
"De meest kenmerkende visuele vooruitgang is te vinden in alles wat afstand neemt van de Lego-blokjes, zoals omgevingen en gigantische ruimtestations."
Dit neemt niet weg dat er enkele haperingen zijn die zelfs co-op niet kan redden. Zo zou volledige vrijheid over de camera wel leuk geweest zijn. Niet dat er echt noemenswaardige problemen zijn met de camerapositie, maar dit is een platformer, hét genre bij uitstek waar volledige kijkvrijheid gewenst is. Het prutsen met de rechter analoge stick laat wat beperkte zwenking toe, meer niet. Ook The Force lijkt wat van zijn almachtige status verloren te zijn. Het weg katapulteren van mechanisch gespuis werkt nog steeds zonder problemen, het verplaatsen van een statisch object naar een specifieke locatie is nog iets anders.
Een kleinere fout is ook te vinden in de soms vage toelichting bij je doelstellingen. Soms zal je in een level lopen ronddartelen, niet meteen wetend wat de volgende stap is. Bij nader inzien is dit niet noodzakelijk een minpunt, in mijn tijd (o ja, daar ga ik weer) was het normaal dat niet alle info in dikke, rode letters op het scherm verscheen. Een beetje verkenningsdrang stimuleren kan nooit kwaad en voelt enigszins belonend aan als je weer op het rechte pad zit. De gameplay is op zich al gemakkelijk genoeg, waarom eisen dat de game bij werkelijk alles je handje vasthoudt?
Visueel gezien zit alles alweer een stapje verder dan het vorige deel uit de reeks. Het is wel zo dat na al die Lego games, de nieuwigheid van virtuele Lego blokjes wat verloren is gegaan. Conceptueel gezien heeft het nog steeds zijn charmes, het is gewoon een feit dat Lego blokken niet veel ruimte bieden voor grafische verbeteringen. Het zijn stukken plastiek en zo zien ze er ook uit. De meest kenmerkende visuele vooruitgang is dan ook te vinden in alles wat daar afstand van neemt, zoals omgevingen en gigantische ruimtestations.
De audio op zich levert opnieuw goed werk om het Star Wars sfeertje bij te staan. Er is nog steeds evenveel stemmenwerk aanwezig als op een mime-samenkomst - vandaar dat het leeuwendeel van de humor ook pure slapstick is - en de geluidseffecten bestaan wederom uit een symfonie van klassieke lasergeluidjes. De achtergrondmuziek op zich voldoet aan zijn functie, ook al bestaat het grotendeels uit herziene composities van allerlei bekende Star Wars deuntjes. Klagen dat ze Star Wars muziek in een Star Wars game steken, is natuurlijk even logisch als een café voor de rechtbank slepen omdat ze alcohol serveren.
Het verdict is simpel, dit is een Lego game zoals we ze al vaker gezien hebben: een platformer met als doel een eenvoudige en plezante ervaring te leveren, des te meer met een partner aan je zij. Een visuele oppoetsbeurt, epische slagvelden en een uitbreiding van speelbare karakters helpen om het déjà-vu gevoel wat tegen te gaan. Ben je iemand die reeds andere Lego titels in zijn bezit heeft en zin heeft naar meer? Dan zal deze je niet teleur stellen. Persoonlijk zou ik Traveller's Tales liever nog eens aan de slag zien gaan met een eigen IP. Hun verleden is ver van een onvoorwaardelijk succesverhaal, maar sinds de verrassende populariteit van hun Lego cross-over franchises heb ik de indruk dat ze te terughoudend zijn om iets nieuws te proberen. Een wijze man zei ooit: "Never change a winning formula." Maar hoe lang kun je dat blijven volhouden? *Kijkt even naar EA's sport franchises* Oh, oké...
De review van deze game werd gebaseerd op de PS3 versie. De beoordeling van de 3DS-variant kan je hier lezen.