Life Is Strange - Episode 1 review
Eigenzinnige en intrigerende start.
Eigenzinnig, dat is Life Is Strange van het Franse Dontnod Entertainment. Wanneer de voormalige ontwikkelaars van Remember Me hun nieuwe game pitchen aan uitgevers, vangen ze bot. Doe eerst maar eens een mannelijke hoofdrolspeler, dat verkoopt beter. Maar dat is niet de game die de makers voor ogen hebben. Het is uiteindelijk Square Enix die ze alle ruimte geeft hun concept uit te werken. Mét een meisje in de hoofdrol.
Vanwege die eigenwijsheid stap je in een wereld die je niet vaak in videogames ziet. Waarin nerds hardop over Akira en Kickstarter praten en waarin Final Fantasy: The Spirits Within echt wel de beste sciencefictionfilm ooit is. Waar selfies worden gemaakt, meiden ruzie maken over sexting en ook dreigen de gênante foto's op sociale media te zetten. Lara Croft is stoer en in de boekenclub worden Le Guin en Hobb verslonden. Dit is het gewone leven zoals je het zelf ook kent.
Toch heeft dit schijnbaar doodnormale bestaan een twist. Als de 18-jarige fotografiestudente Max Caulfield heb je de kracht om de tijd terug te draaien. Waarom? Dat is nog een mysterie. Maar stel je voor dat je van elke keuze in je leven de uitkomst kan meemaken, de tijd terugspoelt als het je niet bevalt en het anders kan doen. Elke beslissing die je neemt heeft hoe dan ook gevolgen. Wat die precies zijn, dat weet je pas als het misschien wel écht te laat is.
Zo speelt het episodische Life Is Strange als iets wat je van Telltale Games verwacht, maar dan zonder het directe gevaar. Je hebt alle tijd om elke keuze gedegen af te wegen en de uitkomsten ervan mee te maken. Doe je gemeen tegen die bitch uit je klas of probeer je toch vriendinnen met haar te worden? Verklik je een klasgenoot die je met een geweer hebt zien zwaaien of houd je het stil? Daarbij zijn het soms ook de kleine dingen, zoals het wel of niet water geven van een plant.
De consequenties van je acties komen in deze eerste episodes nauwelijks aan bod. Pas in de latere episodes moet blijken wat ze op de lange termijn voor je betekenen. Het gevolg daarvan is dat het tempo in de eerste episode erg rustig is. Zo rustig, dat je in het begin best even moet doorbijten. Je gebruikt het terugspoelen van tijd alleen nog om de keuze te maken waarvan je denkt dat 'ie juist is, van een grijs gebied is nog niet echt sprake. De eerste aflevering dient puur ter introductie.
Net zoals een televisieserie worden dan ook vakkundig de eerste puzzelstukjes neergelegd die net genoeg je fantasie prikkelen om door te blijven spelen. Er is een meisje vermist en haar posters hangen overal door de stad. Een paranoïde oorlogsveteraan hangt beveiligingscamera's op, weet hij er meer van? Wat is de Vortex Club, waar komt je kracht vandaan en wat betekenen de angstige toekomstdromen? Net wanneer je er lekker in zit, eindigt de episode na krap drie uurtjes spelen in een strak geregisseerde cliffhanger. Dan heeft Life Is Strange je echt te pakken.
Het is echter vooral de band tussen Max en haar vriendin Chloe die de spotlight steelt. Best friends forever die elkaar al vijf jaar niet meer hebben gezien of gesproken, omdat ze door een verhuizing uit elkaar groeiden en hun eigen levens hebben opgepakt. Het zijn beide boeiende personages met geloofwaardige achtergronden en herkenbare problemen. De spanning tussen de twee, maar vooral ook de vriendschap die nergens te zoetsappig wordt maakt dat Life Is Strange vooral een verhaal vertelt over mensen.
Dat verhaal wordt overigens gedragen door een unieke folksoundtrack, waarvan Dontnod de nummers telkens op het perfecte moment instart voor maximale emotionele impact. De ene keer een vrolijk gitaargetokkel, dan weer een melancholischer stuk dat goed aansluit bij de oranje ondergaande zon en de vallende herfstbladeren van het dorpje Arcadia Bay. De muziek is niet zomaar achtergrondopvulling maar geeft de game een hele eigen identiteit.
Zo speel je een wat trage televisieserie, ware het niet dat het lage budget doorschemert in de animaties van de personages. Die zijn erg houterig en de audio loopt nooit helemaal gelijk met de mondbewegingen. Dat doet toch afbreuk aan het totaalplaatje en het filmische karakter dat Dontnod voor ogen heeft. Een vergelijking met het technisch indrukwekkendere Beyond: Two Souls is nooit ver weg, en dat is een PlayStation 3-game. Nu is het verschil letterlijk tientallen miljoenen dollars, maar even wennen is het zeker.
De eerste episode van Life Is Strange is dan ook vooral gericht op het neerzetten van een stevige verhaalbasis. Het tijdreis-aspect en de unieke draai daaraan kunnen er hun vruchten nog niet in afwerpen. Wat rest is vooral een kennismaking met de originele setting, overtuigende personages, een sfeer om lekker bij weg te dromen en een soundtrack die je raakt. Het is een intrigerende start, waarvan de volgende episode niet snel genoeg mag uitkomen.
De eerste episode van Life Is Strange is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360 en Xbox One. Een eindoordeel volgt zodra alle episodes zijn uitgebracht.